Locked by you 2 [herschrijving]

61.

Evelien

Eindelijk hadden we de bunker op het strand bereikt. Pieter was nog bezig met de wagen tot stilstand te brengen, toen ik besloot er razendsnel uit te springen. Ik zwaaide de deur open en strompelde door het zand, richting de bunker die in de duinen verscholen lag.

Ik negeerde het zand in mijn schoenen en vocht tegen de weerstand die de duinen me boden. Ik was uitgeput toen ik uiteindelijk de bunker bereikte. Pieter volgde. Hij had minder moeite om de duinen te trotseren, al was hij ouder. Hij had langere benen en hij had niet zo'n kater als ik, daar stak ik de schuld op.

Ik opende de bunker en schreeuwde het uit toen ik vrijwel meteen Jelle voor mijn voeten zag liggen. Hij lag op zijn buik, in een grote plas bloed. Ik hurkte voor hem neer en deed een poging om hem bij bewustzijn te brengen, maar hij reageerde niet.

Pieter besloot het ook te proberen, maar wederom gaf Jelle geen kick. Ik stelde voor om een ambulance te verwittigen, maar wat me tegenhield was het gehuil van Jocke. Dat ging voor.

'Bel een ambulance!' Beval ik Pieter terwijl ik van zijn zijde afweek en verder door de gangen van het bunkercomplex sprintte.

'Jocke!' Schreeuwde ik. De echo van mijn stem irriteerde me. Ik wilde Jocke horen, niet mijn echo die net als mijn stem allesbehalve zuiver klonk.

'Mama!' Riep hij terug. Ik volgde de richting vanwaar het geroep vandaan kwam, totdat ik hen vond. Mijn hart werd verscheurd toen ik hen daar aantrof. Allebei, helemaal verzwakt, verwond en bedekt met bloed. Verdomme, er was veel bloed.

Ik rende naar Jocke toe. Hij had zichzelf tegen Jonas' lichaam gedrukt, maar toen hij me zag, kroop hij naar me toe. Ik viel op mijn knieën en sloeg mijn armen stevig om hem heen.

'Liefje toch...' huilde ik en streelde door zijn blonde haartjes die dankzij de hoofdwonde die hij had onder het bloed waren komen te zitten.

'Ik heb pijn, mama.'

'Ik weet het, liefje. Ik weet het. Ssttt, het komt goed. Het komt echt wel goed...'

'Jelle is dood, mama.'

'Het spijt me zo, Jocke!' Huilde ik,'dit is mijn schuld! Ik heb jullie in gevaar gebracht!'

'Ik was bang...'

'Natuurlijk was je dat, liefje... dat is heel normaal... Wat heeft hij met je gedaan?'

'Hij heeft me aangevallen met een stuk glas en hij heeft papa ook aangevallen... het gaat niet goed met papa, mama. Hij beweegt niet meer.'

Ik greep Jocke's handje vast en zette me voorzichtig recht. Ik schuifelde richting Jonas die roerloos op de grond, bedekt onder het bloed, in een donkere hoek lag. Ik probeerde hem wakker te schudden, maar hij gaf geen kick. Aan zijn pols kon ik voelen dat hij nog een hartslag had. Hij leefde nog, maar het zag er allesbehalve goed uit.

'J-Jonas, wordt wakker... alsjeblieft, sta op, open je ogen.' Smeekte ik en ging tegen hem aanliggen. Ik probeerde hem gerust te stellen, maar merkte dat ik dat vooral deed om mezelf te sussen. Hij was vast zo ver weg in gedachten dat hij me niet kon horen. Jocke kwam naast me zitten en legde zijn hoofd tegen mijn schouder.

'Ik was bang, mama.' Herhaalde Jocke. Ik richtte mijn aandacht weer tot hem. Dan pas merkte ik op hoe erg Con hem verwond had. Het was een wonder dat hij nog leefde, dat hij nog kon praten en bewegen. Het bloed droop van een steekwonde in zijn hals, over zijn armen. De wilde blonde plukken haar die altijd voor zijn ogen hingen, waren niet meer blond. Ze waren bloedrood door de snijwonde in zijn voorhoofd.