Locked by you 2 [herschrijving]

81.

Evelien

Ik kon het zelf nauwelijks geloven. De hele nacht had ik om hulp geschreeuwd. De hele nacht had ik doorgebracht in een donker, klein kamertje waar mijn handen en voeten aan een bed geketend waren. De hele nacht was ik zo bang dat Pieter uit het niets zou opduiken en me iets aan zou doen. En toch... toch was het me gelukt een paar uurtjes te slapen. Ik weet niet voor hoelang, maar het was ochtend toen een verpleegster me kwam controleren. Ze zei niets, noteerde enkel wat dingetjes op haar schrijfplankje. Ik voelde me machteloos. Dat gevoel maakte me woedend. Mijn handen waren dan ook de hele tijd tot vuisten gevormd. Ze merkte het. Mijn koelbloedige blik deed haar angstig slikken. Dan ging ze de kamer uit.

Niet veel later kwam Pieter binnen. Op de achtergrond stond de IJslandse dokter. Ik vond het goed dat hij een oogje in het zeil zou houden. Zo zou Pieter niets proberen.

'Volgens de verpleegster die hier net is geweest, heb je een enorme spanning opgebouwd in je lichaam. Je staat strak.'

'Rot. Op.'

'Geen zorgen. De dokter zou het niet fijn vinden als ik je nu... behandel.'

'Fijn.'

'Ik moet je masseren.'

'Jij blijft met je vuile poten van mijn lijf.'

'Je zal later verkrampingen in je spieren krijgen en-'

'Liever dat dan jouw handen.'

'Ik vrees dat je geen keuze hebt, liefje.'

Ik gaf een ruk aan de ketting en hees mezelf wat meer naar voren.

'Ik ruk je kop eraf.'

'Succes.'

Maar dan besefte ik dat zo'n massage helemaal niet slecht hoefde te zijn. De massage zelf misschien wel, maar als ze me zouden willen masseren moeten ze me ook wel losmaken. Nog voordat ik een goed plan kon bedenken, had Pieter de boeien rond mijn handen en voeten al losgemaakt. Wat een naïeve kerel... dacht hij nou echt dat ik het niet meende? Even speelde ik met hem mee, om mezelf extra tijd te geven om na te denken.

'Zet je wat rechter en keer je rug naar me toe.'

Ik deed het. Ik ging op mijn knieën zitten, met mijn rug naar hem toe. Hij nam plaats op het bed en duwde zijn heupen zachtjes tegen de mijne aan. Zijn handen liet hij eerst over mijn ruggengraat naar beneden glijden alvorens hij mijn hoodie uittrok. Zonder waarschuwing, maakte hij ook meteen mijn beha los.

'Heb je veel pijn?' Vraagt hij en legt zijn handen op mijn schouders.

'Stel geen vragen waarvan je het antwoord je toch niet interesseert.'

'Het antwoord interesseert me. Ik herhaal mijn vraag: heb je veel pijn?'

'Nee.'

'Nee?'

'Ik ben gevoelloos geworden.'

'Ach zo.'

Hij knijpt hard. Ik wil het uitschreeuwen en oneindig veel verwijten naar zijn hoofd gooien, maar dan keert de rust in me terug. Hij deed het ruw, maar goed. Ik raakte er slaperig van, ondanks de pijnscheuten die ermee gepaard gingen.

'Nog nieuws van Jocke?' Vroeg Pieter dan.

'Nee.'

Zijn handen kneden gretig in de spieren van mijn nek. Het doet pijn, maar ik hou mijn adem in en toon geen enkel teken van pijn. Dat plezier hun ik hem niet meer. Ondertussen dwalen mijn ogen de kamer rond, opzoek naar iets waarmee ik terug zou kunnen vechten.