Locked by you 2 [herschrijving]

20.

Evelien

Ik dreigde in zijn armen in slaap te vallen. Mijn ogen sloten langzaam en mijn grip om zijn lichaam verzwakte. Ook hij had moeite om wakker te blijven.

Maar plots kwam Pieter tevoorschijn. Ik was al helemaal vergeten dat hij er nog was.

'Het is genoeg geweest!' Riep hij.

Onze ogen sprongen weer open, maar we waren te laat om te reageren. Pieter had zijn handen al rond de hals van Jonas gebonden en wurgde hem. Jonas stribbelde flink tegen, maar hij kon niet ontkomen. Ik was te hulp geschoten en had Pieter in het gezicht geslagen. Het moest een harde klap geweest zijn, want Pieter liet Jonas meteen los terwijl hij kreunde van de pijn.

Jonas sprong meteen op, greep mijn hand vast en wilde met me de kamer uitrennen, maar Pieter liet ons niet zomaar gaan. Nu was ik zijn doelwit geworden. Hij wist me nog snel te grijpen en trok me bij Jonas weg.

'Laat me los!' Krijste ik de longen uit mijn lijf. Dat deed hij min of meer. Hij gooide me fors op de grond, in een hoek van de kamer. Ik kroop snel overeind, maar hij duwde me nog sneller met mijn rug tegen de muur.

'Wat ga je doen?' Daagde ik al snauwend uit,'mij vermoorden?!'

'Jou niet.' Grijnsde hij en boorde zijn vuist in mijn buik. Ik schreeuwde het uit van de pijn en kromp helemaal in elkaar. 'Vergeet het maar dat dat rotkind van jullie geboren wordt! Je zal nooit vader worden, Jonas. Nooit. Een kind van jullie twee parasieten kan alleen maar voor meer problemen en onheil zorgen!'

Hij boorde zijn vuist nogmaals in mijn maag. Ik viel op de grond en hoestte terwijl ik probeerde te smeken me niet nog eens pijn te doen. Maar hij luisterde niet. 'Je probeerde me te vermoorden! Ongedierte dat je bent!' Riep hij en schopte me zo hard als hij kon in mijn buik.

'Blijf verdomme van haar af!' Schreeuwde Jonas die zich wederom aan een gevecht met Pieter waagde. Eerst leek het alsof Jonas zou winnen, hij sloeg Pieter namelijk met zijn hoofd tegen de kast aan. Die kreeg meteen een zwaar letsel op z'n voorhoofd. Maar Pieter gaf zich niet gewonnen. Hij had Jonas hard in zijn gezicht geslagen, waardoor die een bloedneus en een blauw oog kreeg.

Toen Pieter op het punt stond om Jonas van kant te maken, moest ik nogmaals hoestten. Dit keer was het zo erg dat het leek alsof ik stikte. Hun blikken waren op me gericht en hun gevecht werd gestaakt. Toen ik bloed uithoestte, kreeg Jonas meteen tranen in zijn ogen. 'Nee...' mompelde hij stil,'nee... dat kan niet...'

Pieter liet Jonas los en stapte met een grote grijns naar me toe. Ik bleef maar hoesten. Het stopte zelfs niet nadat ik bloed had gekotst. Ik liet me vallen in de plas bloed die ik zelf gecreëerd had. Ik had zoveel pijn en was zo uitgeput, dat het me niet meer kon schelen wat Pieter met me zou doen. Hij ging voor me op zijn hurken zitten en liet zijn hand over mijn wang glijden. Met een trotste grijns zei hij:

'Ik heb jullie kindje gedood.'

Jonas

'KLOOTZAK!' Krijste ik al huilend en viel hem nogmaals aan. Dit keer zou ik hem vermoorden, dacht ik. Het was gedaan met Pieter. Hij was veel te ver gegaan. Ik sloeg hem en bleef maar slaan. De glazen van zijn bril waren kapot en van zijn gezicht bleef ook niet al te veel meer van over. Ik had hem bij zijn kraag gegrepen en hem met zijn hoofd een paar keer hard tegen de grond geduwd. Hij moést sterven. Nooit eerder was ik zo ziedend geweest. Ik huilde en schreeuwde, zowel uit woede als uit verdriet.

Ik had hem makkelijk kunnen vermoorden, maar mijn verdriet was dominant over mijn woede geworden waardoor mijn krachten al snel verzwakten. Ik liet hem los, net op het punt dat ik hem bijna gedood had. Ik keerde me snel naar Evelien toe en probeerde haar overeind te krijgen, maar ze wilde blijven liggen. Ze huilde al net zo erg als ik.

Ik liet me naast haar zakken en sloeg mijn armen om haar heen. 'Ons wezentje,' huilde ze,'het is... er niet meer...'

Ik wist niet wat te zeggen. Ik kon niets bedenken om haar te troosten, want ik kon mezelf niet eens troosten. Pieter had me alles afgepakt. Hij had ons alles afgepakt. Dat zou ik hem nooit vergeven. Nooit.

In een ooghoek zag ik hoe Pieter opstond. Hij was overduidelijk gekwetst en nog geen klein beetje. Hij kreunde van de pijn. Hij had moeite om op zijn benen te blijven staan en hield zich vast aan het tafeltje dat er stond, want hij dreigde weer op de grond te vallen.

'Rot op, klootzak!' Schreeuwde ik furieus en drukte Evelien nog steviger tegen me aan. Pieter ging niet in discussie, kon enkel zijn middelvinger nog uitsteken en verliet daarna de kamer.

Ik kon geen woorden uitbrengen. Ik kon alleen maar met haar huilen. De dood van ons kind had een grote wonde in mijn hart gemaakt. Het zou jaren kosten om ervan te genezen, misschien zou ik er zelfs nooit van genezen. Bij Evelien was het erger. Zij had écht wonden. Ze bleef maar bloed op kotsen. Ik wist niet wat ik moest doen om haar te helpen en bleef haar stevig vasthouden, maar uiteindelijk raakte ze haar bewustzijn kwijt en viel ze flauw in mijn armen.

Ik was bang haar ook te verliezen, want zo zag het er wel naar uit. Ik wilde Pieter er niet bij roepen, die zou toch niet helpen. Ik moest haar held zijn. De held die ik belooft had te zijn.

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren als je het een leuk hoofdstuk vond! Alvast bedankt en tot snel!