Locked by you 2 [herschrijving]

22.

Evelien

Maar op het moment dat hij met het mes mijn stembanden wilde doorsnijden, kwam er weer een helse pijn in mijn buik de kop op steken. Ik had er geen controle over en kotste nogmaals bloed uit, recht in zijn gezicht.

Hij was afgeleid en daar maakte ik gebruik van. Ik wilde wegrennen, maar die pijn was zo onverdraaglijk dat hij me al vrij snel te pakken had. Jonas had me willen redden toen Baron me stevig bij mijn pols vastgreep en met zijn mes zwaaide, maar dat was niet nodig. Zora kwam plots de woonkamer binnen. 'Het voorgerecht is klaar,' verkondigde ze.

Baron liet me los en draaide zich al grijzend naar Zora toe. 'Super, ik heb honger.' Zei hij en ging aan de tafel zitten. Hij veegde het bloed van zijn gezicht. Ze redde mijn leven. Mijn hart ging flink te keer. Intussen terwijl Zora alle gevulde borden op tafel plaatste, werd ik door Jonas stevig omhelst. 'Het is oké,' fluisterde hij,'we vinden wel een manier om hier weg te komen.' Ik had wel willen antwoordden, maar ik voelde weer die verdomde steken in mijn buik. Ik rende naar toilet om alles vervolgens weer uit te kotsen. Erg smakelijk was dat niet.

Jonas

'Zeker dat je alleen haar kind vermoorde en niet een paar organen van haar?' Lachte Baron naar Pieter.

'Ik heb haar nog niet kunnen onderzoeken, maar het zou me niet verbazen als dat zo zou zijn.' Zei Pieter. Hun gelach maakte me kwaad. Maar ik hield mijn adem in en beet op mijn lip. Ik moest me bedwingen, voordat mij of Evelien wat zou overkomen.

Evelien kwam niet meer terug. Ze sloot zich op in de badkamer. Gelukkig vergat Baron haar. Hij was druk aan de praat geraakt met Luca, Milan en Evelien's vader. Pieter had zijn ogen op mij gericht. Net als ik kreeg hij geen hap naar binnen. Zou hij zich schuldig voelen? Vroeg ik mezelf af. Zijn koude ogen bleven in mijn huid branden. Wat wilde hij van mij? Wat wilde hij dat ik zou zeggen?

'Was het niet lekker, Jonas?' Vroeg Zora teleurgesteld toen ze het bord bij me wilde wegnemen en merkte dat ik nauwelijks een hap genomen had. 'Ik heb geen honger.' Zei ik. 'Snap ik,' gaf ze toe,'help je anders even mee met afwassen? Ik denk dat je wel een goed gesprek kan gebruiken.' Ik knikte en volgde haar naar de keuken.

'Ik weet hoe het voelt om een kind te verliezen.' Zei ze terwijl we aan het afwassen waren. 'Je voelt je schuldig. Je hebt het gevoel dat je je kind niet genoeg beschermt hebt. Je verliest een stukje van jezelf en je krijgt het nooit meer terug. Het is onvervangbaar. Zo'n verlies blijf je met je meedragen.' Zei ze.

'Ik wil geen ander kind dan... ons kind. Je zou wel kunnen zeggen: maak gewoon een nieuw kind. Wat maakt het uit? Je hebt het vorige toch nooit een naam kunnen geven. Je hebt er toch nooit je liefde aan kunnen schenken. Maar... dat wil ik niet. Ik wil niet dat ons mensje vervangen wordt.' Zei ik.

'Snap ik... ik weet dat het moeilijk is om los te laten, maar toch zal het moeten. Verdriet kan een mens kapot maken. Kijk naar Pieter.'

'Pieter kent geen verdriet.' Sprak ik tegen.

'Hij verbergt het, volgens Baron.'

'Waarom zou Pieter verdriet hebben? Ik ken hem al heel mijn leven en heb hem nog nooit zien huilen.'

'Baron en Pieter waren vroeger hele goede vrienden. Ze groeiden wat uit elkaar, maar Baron vertelde me ooit dat dat kwam doordat Pieter iets vreselijks had meegemaakt en contact met alles en iedereen wilde vermijden daardoor.'

'Wat maakte hij dan mee?' Vroeg ik.

'Hij was achttien toen hij een meisje zwanger maakte. Het was een ongeluk, maar toch besloten ze om voor het kindje te zorgen. Het werd een meisje. Ze heette...Evelyn. Maar ze stierf twee jaar na haar geboorte aan een hartziekte.'

'Daarom dat Pieter Evelien laat leven... Ze doet hem aan zijn dochter denken.'

'Dit is mijn theorie: Pieter wil Evelien gevangen houden om haar te beschermen.'

'Te beschermen? Hij martelt haar!'

'Omdat het hem frustreert dat ze niet wil luisteren. Bovendien heeft ze ook hartproblemen, toch? Het klinkt raar en onbegrijpelijk, maar Pieter ziet haar als zijn dochter die uit de dood is opgestaan.'

'Waarom verkracht hij haar dan?'

'Omdat Pieter een psychopaat blijft. Ik zou niet weten wat er in zijn hoofd omgaat. Hij blijft een monster, maar ik weet zeker dat hij Evelien nooit zou doden. Geloof me, hij zal er alles aandoen om haar in leven te houden. Zelfs als Baron een pistool op haar richt, zou ik kunnen beloven dat hij de kogel zou opvangen. Het is gek wat mensen allemaal doen om een kind te beschermen, maar dat is liefde. Wanneer hij naar je kijkt ziet hij het verdriet dat hij jaren geleden had. Hij laat het niet uitschijnen, maar hij heeft medelijden.'

'Medelijden? Hij is de oorzaak van ons verdriet! Iemand als Pieter heeft dan geen medelijden. Ik haat hem en nooit zal ik hem minder haten. Wat hij ook voor Evelien zou doen. Hij heeft ons te veel afgenomen om nog vergeven te kunnen worden.'

'Je hoeft hem niet te vergeven, maar je hoeft hem ook de dood niet toe te wensen. Hoe kwaad je ook bent.'

'Zeg me dan wat ik wel moet doen. Ik hou het hier niet lang meer vol en mijn plan om te ontsnappen is ook al helemaal mislukt.' zuchtte ik.

'Ik heb een plan,' zei Zora,'maar het is te gevaarlijk.'

'Vertel.' Drong ik aan.

'Brand. Het is de enige manier om hier allemaal weg te komen.'

'Dat ik daar nog niet aan gedacht heb... brand... natuurlijk! Dan moéten we hier wel weg en dan zal de brandweer komen. Dan zijn we gered! Waarom zeg je dat nu pas?!'

'Omdat het te risicovol is. Wat als er slachtoffers vallen?'

'Maakt dat uit? Zolang jij, Evelien, Kick en ik veilig zijn is er toch geen probleem?'

'En Raphael? En Evelien's vader?'

'Evelien haar vader? Dat je hem zelfs een vader durft te noemen! Een egoïstische klootzak is het, ja!'

'Zonder hem had je Evelien vast nooit ontmoet.'

'Misschien had ik dat wel. Misschien had ons leven er helemaal anders uitgezien. We zijn voor elkaar gemaakt, het lot bracht ons samen en zou ons altijd bij elkaar gebracht hebben.'

'En Raphael? Wat heeft hij jou misdaan?'

'Niets. Ik bedoel, nog niet. De manier waarop hij naar Evelien kijkt... het voorspelt niet veel goeds.'

'Je ziet hem dus als concurrentie?' Vertaalde Zora.

'Hij en Evelien zijn al jaren vrienden en hij is knap. Bovendien delen ze dezelfde passie: toneel.'

'Evelien zal hem echt nooit boven jou verkiezen, wees daar maar zeker van. Die meid is helemaal stapelgek op jou.'

'En toch vertrouw ik die Spanjaard niet...'

Zora lachte al rollend met haar ogen. 'Wat denk je? Zullen we het plan uitvoeren?'

'Ja, maar eerst iedereen in veiligheid brengen.'

'Hoe ga je dat doen?' Vroeg Zora.

'Ik weet wel iets...'

'Oké, ik zal alles voorbereiden.'

'Je had dit plan al lang in gedachten, niet waar?'

'Jep, maar ik vond nooit het juiste moment. Geloof me, Jonas... als ik klaar ben, blijft er niets meer van dit gebouw over.'

'Perfect.'

Heeeey mensen! Vergeet niet te stemmen en te reageren als je het een leuk hoofdstuk vond. Alvast bedankt daarvoor!

Binnenkort, maar ik kan nog niet beloven wanneer, plaats ik een nieuw boek online (want ik wil wat actiever worden op Wattpad). Als je het thema/genre van Locked By You leuk vindt, kan ik je alvast beloven dat je mijn nieuwe boek ook leuk zal vinden!

Tot snel!