Locked by you 2 [herschrijving]

28.

Jonas

De hele nacht huilde ik. Ik zou Evelien verliezen. Ik was net mijn kind verloren en nu... nu zou ik ook de vrouw van mijn leven moeten afgeven. Ik omhelsde haar stevig. Mijn oor legde ik tegen haar borst aan. Haar kloppende hart gaf me nog hoop, al was het maar een sprankeltje. Mijn hand lag  in het hare. Ik speelde met haar vingers. Ik had dagen niet geslapen. Ik was zo vermoeid. Zo gebroken. Ik vocht tegen mijn slaap, maar verloor.

Ik droomde. Ik droomde over haar. Dat deed ik wel vaker, maar nu was het anders. Ik droomde over onze eerste ontmoeting. Hoe ze tegenstribbelde. Hoe ze me haatte. Ik droomde over onze eerste échte kus, op het podium van Avignon. Die was zo magisch. Ik droomde over haar stem. Haar scherpe, maar heldere stem. Ik was er nog niet klaar voor om haar te verliezen. Ik wilde bij haar zijn. Voor altijd. Ik was bereidt me van kant te maken als zij zou sterven. Ik kon haar niet loslaten. Zij was de enige die écht van me hield. Zij was mijn alles. Ik ademde voor haar. Ik leefde voor haar. Ik moest haar vrijlaten. Datgene wat ze altijd wou.

Maar plots voelde ik een tinteling in mijn hand. Ik opende mijn ogen. Was het een illusie? Haar hand, dat nog steeds in het mijne lag, trilde een beetje. Het was nauwelijks te zien en ik wilde het eerst niet geloven. Maar dan voelde ik hoe ze zachtjes kneep. Heel zachtjes, maar toch was het voelbaar. Ik schrok recht. Nu trilden haar vingers. Vervolgens haar lippen. Haar ogen knipperden zachtjes.

'Evelien?' Ik kreeg tranen van opluchting in mijn ogen. Ik zag haar slikken. Haar mond viel een beetje open en haar neusgaten vernauwden. 'Bossie, ik ben het.' Fluisterde ik en sprak die woorden tegen haar wang uit. Ze opende heel langzaam haar ogen. Ik schoof een lok achter haar oren. 'Welkom terug, schone slaapster.' Glimlachte ik al huilend. Haar ogen bleven halfopen naar me staren. Mijn hart klopte nooit eerder zo snel. 'Jo..Cke...' ik knikte en drukte mijn voorhoofd tegen het hare aan. 'Je hebt het gehaald. Je bent zo sterk!' Ze forceerde een glimlach en sloot vervolgens haar ogen weer. Ze was moe van al dat vechten.

Ik sprong op en rende de kamer uit. 'Ze is wakker! Evelien is wakker!' Schreeuwde ik. Ik schreeuwde het zo luid dat mijn stem op elke verdieping van het ziekenhuis hoorbaar moest zijn geweest.

Het duurde niet lang vooraleer er een paar verpleegsters en een dokter naar haar kwamen kijken om haar toestand te controleren. Ook Pieter was er wakker van geworden. Hij wilde het niet meteen toegeven, maar ik kon in zijn blik zien dat hij best trots op haar was. 'Dat ik ooit dacht van haar te kunnen winnen,' Zei hij dan,'ik onderschatte haar. Ik heb haar zwaar onderschat, verdomme. Ze heeft karakter.'

Evelien

'Evelientje, kan je mij horen?'

Ik knipperde met mijn ogen. Het felle licht dat de kamer binnendrong brandde, maar ik negeerde het. Voor even was alles wazig om me heen. In de troebele vormen kon ik wel mijn vader, zusje en Jonas herkennen. Het was mijn vader die de vraag gesteld had. Hij zat naast me. Zijn hand in het mijne.

'Evelientje?' Vroeg hij opnieuw met tranen in zijn ogen.

'Pa...pa...' glimlachte ik.

Hij omhelsde me, net als Katie vervolgens deed. 'Ik heb je gemist, zus.' Zei ze. Ik wilde zoveel dingen zeggen, maar ik kon bijna geen woorden vormen. Het was alsof mijn lippen verlamd waren.

Pas na een paar weken ging het al veel beter. Ik moest wel nog enige tijd in het ziekenhuis verblijven, maar dat vond ik niet echt erg. Ik had Jonas bij me. Als ik in zijn armen sliep was mijn wereld compleet. Ik hoefde niet meer te hebben dan zijn warmte en lieve woordjes. Pieter bleef ook in de buurt, maar voor het eerst in een lange tijd vond ik dat niet heel erg. Hij was anders. Helemaal anders. Hij was weer terug die lieve, bezorgde man die ik altijd gekend had. Ik zou hem nooit vergeven voor alles wat hij me had aangedaan, maar zijn nieuwe goede karakter maakte al veel goed. Jonas was het daar eigenlijk niet helemaal mee eens. Hij had nog steeds een grote haat naar Pieter toe. Hij geloofde zijn bezorgdheid ook niet. Hij zei dat Pieter dat speelde, zodat ik hem weer zou vertrouwen en opnieuw in zijn vallen zou lopen. Ik wist dat Jonas wel eens gelijk zou kunnen hebben, maar toch had ik een sprankeltje hoop dat Pieter wel degelijk veranderd was.

Maar er was een moment dat ik nooit meer zal vergeten. Het was de op één na mooiste dag van mijn leven.

Het was op een zondagochtend, één van de laatste dagen die ik in het ziekenhuis zou moeten doorbrengen. Ik ontwaakte zoals gewoonlijk in de armen van Jonas. We kusten elkaar en hielden elkaar stevig vast. Ik hield van dat soort ochtenden. Al werd die verstoord door een bekend gezicht dat plots de kamer binnenkwam.

Het was Victor.

Hij was één van de klanten die ik had gehad. Hij was de man die naast dokter ook nog eens een bekende ruiter was. Ik walgde van hem. Aan zijn zijde stond Pieter die ook de kamer inkwam.

'Goedemorgen!' Zei Victor, iets te enthousiast naar mijn mening. Ik antwoordde niet en legde mijn hoofd weer op de borst van Jonas. Ik kneep in zijn T-shirt. Ik wilde hem niet meer loslaten. Dat had ik al genoeg moeten doen.

'Wat kom jij hier doen?' Gromde Jonas die ondertussen door mijn haren streelde.

'Ik kom jullie groot nieuws brengen.'

'Zijn die criminelen eindelijk opgepakt?' Vroeg ik hoopvol, maar Victor schudde zijn hoofd.

'Ik heb misschien nog wel beter nieuws dan dat.'

Jonas en ik gingen rechtop zitten en keken hem nieuwsgierig aan.

'Ik zal eerlijk met je zijn, Evelien,' ging Victor verder,'ik heb je situatie opgevolgd toen je in coma was. Ik was één van je dokters die je dagelijks onderzocht. Ik was wellicht onherkenbaar met het mondkapje dat ik droeg en de lange witte labojas.'

'Ik had hem niet herkend.' Zei Jonas toen ik hem een vragende blik schonk. Ook Pieter zei dat hij Victor nu pas had opgemerkt.

'Wel, ik heb iets ontdekt,' ging hij verder,'het is iets... iets eigenaardigs. Iets magisch. Extreem zeldzaam. Mijn collega's wilden het eerst niet geloven, maar de testen zijn duidelijk.'

Vervolgens kwamen Luca, Jelle, mijn vader en Katie ook de kamer in. Mijn vader had tranen in zijn ogen. Ik werd bang en legde mijn hand in dat van Jonas. Wat was er aan de hand?

'Het is iets wat eigenlijk onmogelijk leek.'

'Wat is het?!' Snauwde Jonas in mijn plaats.

Wanneer Victor niet meteen antwoordde, sprong Jonas uit het bed. Hij rende naar Victor toe en greep hem vast bij zijn kraag. Vervolgens duwde hij hem ruw tegen de muur. 'Vertel!' Schreeuwde hij. Hij was razend. Hij was dan ook zo bezorgd.

Jonas

Ik greep hem vast bij zijn nek. Ik zou hem wurgen als hij niet meteen zou vertellen wat er met Evelien was. Had hij haar verkeerde medicatie gegeven en was er daardoor iets met haar? Zou ze nooit meer kunnen lopen? Nooit meer kunnen zien? Wat was het?! Ik wilde het weten, ik moést het weten!

'Vertel!' Schreeuwde ik en kneep steeds harder in zijn keel. Als een boze wolf liet ik mijn tanden zien. Als hij Evelien ook maar iets had aangedaan dan...

'Evelien is zwanger!' Riep hij.

Ik schudde mijn hoofd en duwde hem nogmaals met zijn hoofd tegen de muur aan.

'Dat was ze. Totdat Pieter ons kind vermoordde.'

Ik keek Pieter al even nijdig aan. Victor probeerde zich los te rukken, maar ik was sterker.

'Nee,' hijgde hij,'ze is het nog steeds! Het kind leeft!'

|Heeey mensen! Wat vonden jullie van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen of te reageren! Wil je op de hoogte blijven van dit boek? Volg me dan of voeg dit verhaal toe aan je bibliotheek/leeslijst! Alvast bedankt! Veel leesplezier nog!|