Locked by you 2 [herschrijving]

1.

Evelien

Ik opende voorzichtig mijn ogen. Mijn hoofd deed pijn en ook in mijn polsen had ik een branderig gevoel door de touwen die eromheen zaten. Ik zat nog steeds in het busje. Zora sliep, net als Luca. Pieter was wel nog wakker en reed door de duisternis. De felle koplampen van de wagen hielpen hem om de weg te kunnen zien. Het was pikkedonker buiten.

Ik wilde niet blijven zitten en probeerde onopgemerkt mijn touwen los te krijgen. Het duurde even, maar na een kwartiertje waren ze eindelijk los. Ik keek naar mijn handen die bloedrood zagen. Als ik nog even langer aan die touwen gebonden zat, dan zouden ze mijn handen eraf gesneden hebben.

Ik liet me subtiel van mijn stoel zakken en probeerde geen geluid te maken. Ik kroop over de grond naar de passagierszetel toe waar Pieter zat. Zijn ogen waren gefocust op de weg waardoor hij me niet zag. Ik had een plan. Misschien wel het domste plan ooit, maar het was de enige manier om de wagen te stoppen.

Ik ging langzamerhand weer opstaan, ademde eens diep in en en uit en voerde vervolgens mijn plan uit. Ik drukte mijn handen voor de ogen van Pieter zodat die niets meer van de weg kon zien.

'Bosmans?!' Schreeuwde hij en probeerde me weg te duwen, maar ik hield vol. Hij draaide wild aan het stuur en reed onbewust van de weg af. Hij had geen controle meer. De auto ging alle kanten op en ook ik werd hard tegen de wanden van het voertuig geslingerd.

'Grijp haar!' Schreeuwde Pieter naar Luca die intussen wakker geworden was. Maar net toen Luca zijn gordel losmaakte en zich rechtzette, knalde de wagen tegen een boom aan.

Met z'n allen vlogen we naar voren. De schok bleef nog even in mijn lijf hangen waardoor overeind kruipen moeilijk ging. Pieter lag met een bebloed hoofd op het dashboard en was er het ergst aan toe. Hij was zelfs even bewusteloos.

'Ik heb haar!' Riep Luca die me fors bij mijn armen vastpakte. 'Laat me!' Schreeuwde ik en probeerde uit zijn grip te komen, maar hij plaatste zijn handen om mijn nek en fluisterde in mijn oor dat hij me zou wurgen indien ik nog één woord zei. Dus ik zweeg, want ik was bang en had veel te veel pijn om me te verzetten.

Na een tijdje kwam Pieter weer bij. Hij zigzagde naar het portier toe en opende die vervolgens, hij was zo draaierig dat hij kotste. Toen hij buiten was, greep hij zijn telefoon en belde. Ik zou er pas later achterkomen met wie hij belde...

'De zoon van Barron is toevallig net over weg grens en is niet zo ver van ons vandaan. Hij wacht ons morgenvroeg op aan het dichtstbijzijnde station om onze reis verder te zetten.'

'Kan hij ons niet naar dat station brengen?' Vroeg Luca.

'Nee, hij heeft geen wagen. Hij kwam hierheen met de trein omdat hij op bezoek was bij zijn oudere broer die hier in de omgeving werkt. We hebben dus geluk dat we er vanaf morgen een nieuwe reisgezel bij zullen hebben die Evelien mee in de gaten kan houden.'

'Wat doen we dan nu?' Vroeg Zora. 'We rusten even uit, laten daarna alles achter en wandelen naar het station. Het is zo'n twee uur stappen dus we mogen niet veel tijd verliezen.' Zei Pieter. Vervolgens keek hij me aan en schudde zijn hoofd. 'Luca, geef Evelien maar even aan mij.'

'Wat ga je doen met haar?' Vroeg Luca die me nog steeds stevig vasthield.

'Kom, geef haar nu maar.'

'Pieter, straf haar niet te hard. Ze heeft al genoeg pijn.' Zei Zora stil.

'Ik kan niets beloven.' Gromde hij en trok me uit de grip van Luca. Hij sleurde me het busje uit en trok me met zich mee de bosjes in.

Ik had moeite om mijn ogen open te houden en dat kwam vooral door de pijn die mijn lichaam domineerde. Slapen leek het enige pijnstillende middel. Pieter nam me steeds dieper het akelige bos in en duwde me op de grond toen hij zeker wist dat we helemaal alleen waren.