Locked by you 2 [herschrijving]

59.

Jonas

'Dus, hier wonen jullie?' Vroeg Natoe toen ze de eerste stap in ons huis had gezet.

'Bevalt het je?' Vroeg ik en hielp ondertussen Evelien naar binnen. Zij was zo weg van de wereld dat ze haar evenwicht met moeite kon bewaren. Ze liet zich vallen in de zetel en kwam er niet meer uit.

'Het is groot.' Zei Natoe.

'Dan heb je de tuin nog niet gezien. Dit is eigenlijk een grote manege die Evelien en ik kochten en-'

'Het boeit me niet.'

'Zoals je wil. Heb je honger?'

'Nee.'

'Wil je iets drinken?'

'Nee.'

'Ben je moe?'

'Nee.'

'Oké, goed gesprek. Ik ga even kijken of Jocke, ons zoontje, al slaapt.' Met een diepe zucht ging ik de trappen op. Ik duwde de deur van Jocke's kamer zachtjes open en tuurde naar binnen.

'Jocke?' Vroeg ik zacht, maar kreeg geen antwoord. Ik ging naar binnen en zette een paar stappen dichter naar zijn bedje toe. Opnieuw noemde ik hem bij naam, maar wederom werd er niet gereageerd. Toen ik zijn bed bereikte en het deken wegtrok, kwam ik tot de vreselijke conclusie dat hij er niet lag.

'Jocke?!' Riep ik door heel het huis. Ik doorzocht meteen elke kamer en werd wanhopiger met de minuut. Jocke was weg. Hij was nergens te vinden. Niet in het huis, niet in de tuin, gewoonweg nergens. Ik was in paniek. Er konden twee dingen gebeurd zijn. Jocke kon het huis verlaten hebben om ons te zoeken, óf hij werd ontvoerd. En als het dat laatste was, wist ik ook meteen door wie:

Pieter.

Ik belde Samir op. We konden geen tijd meer verliezen. Als ik Jocke terug wilde vinden, had ik hem nodig. Wat Evelien niet wist, was dat ik kort na de geboorte van Jocke met Samir contact had opgenomen en hem had gevraagd of hij bij Jocke een zendertje kon installeren. Hij bracht dezelfde chip bij hem aan die Evelien en ik ooit kregen. Ik vond dat hij het nodig had. Ik was bang hem te verliezen. Diep vanbinnen had ik dit moment voorspeld; het moment waarop hij van ons afgenomen zou worden. Of het wel degelijk zo was of niet, was me nog niet duidelijk op dat moment. Maar mijn vermoedens waren wel sterk aanwezig dat Pieter hier voor iets tussen zat.

En mijn vermoedens klopten. Samir stuurde me de locatie van het zendertje door en dat bleek de locatie te zijn van een oude, verscholen bunker op het strand. Als Jocke opzoek naar ons was gegaan, zocht hij ons in de spookstad, niet op het strand. Hij werd ontvoerd.

Na Samir, schakelde ik de hulp in van Jelle. Hij kwam aangesneld in zijn politieuniform en was bereidt om samen met mij Jocke te gaan zoeken. Natoe beval ik op Evelien te letten, al had die daar absoluut geen zin in. Toch kon ik haar overtuigen.

Ik sprong bij Jelle in de wagen en reed met hem naar het strand. Ik had geen wapen dat ik kon raadplegen, maar Jelle wel. Ik had hem nodig om in te grijpen indien het fout zou gaan.

We hadden een geïmproviseerd plan. Ik zou, ongewapend, de bunker betreden en Jocke bevrijden. Jelle zou enkel ingrijpen in geval van nood. Ik had eerst aangedrongen mij het wapen te geven, maar dat wilde Jelle niet. Hij wist dat ik Pieter zou neerschieten en hij had gelijk. Ik wilde dat monster kapot maken, al mocht ik dat niet als agent, maar de veiligheid van mijn gezin was voor mij het belangrijkste.

Ik sloop de bunker naar binnen en Jelle bleef buiten wachten. Ik hoefde de bunker niet ver in te gaan voordat ik Jocke vond. Op het einde van de gang die uitmondde in een kleine ruimte, lag Jocke in het zand tegen de muur in een hoekje gedrukt. Hij trilde en klemde zijn knuffel strak tegen zich aan.