Locked by you 2 [herschrijving]

21.

Evelien

Ik had geen idee hoelang ik buiten bewustzijn was, maar toen ik wakker werd lag ik in mijn bed, naast Jonas. Heel even hoopte ik dat alles een droom was geweest, maar toen ik me wat rechter zette, kromp ik snel weer in elkaar van de pijn. Ik schreeuwde het uit. Was mijn mentale pijn niet al genoeg? Waarom moest die fysieke pijn er ook nog bij? Waaraan had ik dat verdiend?!

'Rustig, liefje...' fluisterde Jonas die met tranen in zijn ogen mijn wangen streelde. 'Ik heb pijn, Jocke.' Huilde ik. Hij knikte. 'Ik weet het, liefje. Ik weet het... maar het komt wel goed... echt, het komt goed.' Ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte me stevig tegen hem aan. 'Het is misschien raar om te zeggen maar... ik mis ons kleine mensje, ook al heb ik het nog niet ontmoet en weet ik niet eens het geslacht. Het is alsof ik een belangrijk orgaan in mijn lichaam mis.'

'Ik weet wat je bedoelt. Ik voel het ook. De pijn is onverdraaglijk.'

'Sorry dat ik je droom heb afgepakt, het spijt me zo...'

'Dat heb jij niet gedaan. Dit is de schuld van Pieter en we gaan wraak nemen. Ons kleine wondertje mag niet voor niets gestorven zijn.' Zei Jonas. Ik was het helemaal met hem eens. De drang om Pieter te vermoorden was zeker aanwezig.

Jonas

De rest van de dag hadden we op toilet doorgebracht. Evelien bleef maar bloed op hoesten, het was allesbehalve normaal. Op een bepaald moment dreigde ze zelfs weer het bewustzijn te verliezen, maar kon ik nog net op tijd ingrijpen door haar een glaasje met kraantjeswater aan te bieden.

Daar zaten we dan, met z'n tweeën en niet meer met z'n drieën. We zaten op de ijskoude vloer, tegenover elkaar in het toilet. Er was geen moment waarop we geen tranen hadden, maar we zeiden geen woord tegen elkaar. Wat konden we zeggen? De stilte deed zoveel meer dan tienduizend woorden.

Maar die stilte werd onderbroken toen de vader van Evelien ons riep. Toen we niet antwoordden, kwam hij naar boven.

'Jongens, zouden jullie naar beneden willen komen? Baron komt zo meteen en die zou jullie graag willen zien.'

'Wij blijven hier.' Zei ik.

'Dan kan het fout met jullie aflopen. Alsjeblieft, kom even naar beneden. Baron blijft niet lang.'

'Hebben die klootzakken nu echt helemaal geen hart? Niet eens een klein stukje? Pieter heeft zonet ons kind vermoord en hij nodigt alweer iemand uit die Evelien mag bepotelen. Het lijkt me slimmer als iedereen nu uit onze buurt zou blijven, anders zal het voor hen fout aflopen!'

'Baron komt niet om Evelien te bepotelen. Hij wil haar gewoon eens ontmoeten, maar als zou blijken dat ze ongehoorzaam is zal hij haar niet sparen. Het is van groot belang dat alles goed verloopt.'

'Sorry dat ik het zeg, maar... Je bent echt een vreselijke vader.' Zei ik en veranderde daarmee ook het onderwerp.

Hij zweeg, waarschijnlijk omdat hij het maar al te goed besefte. Hij wist dat ik gelijk had en kon dat ook niet tegenspreken.

'Je dochter laten ontvoeren, dat was erg, maar haar niet troosten wanneer een crimineel haar kind vermoord? Jouw kleinkind verdomme! Doet dat jou dan echt niks?!'

'Jawel, Jonas. Maar het helpt ons niet vooruit als ik ook nog eens zou huilen. En de reden waarom ik afstand neem is simpel. Jullie kunnen enkel elkaar troosten. Jullie hebben meer aan elkaar dan aan mij. Zo denkt Raphael er trouwens ook over. Enkel Zora weet hoe het voelt om een kind te verliezen, maar ze kan nu niet met jullie praten. Ze is eten aan het maken, want Baron blijft eten. Alsjeblieft, kom nu. Ik weet zeker dat Pieter jullie met rust zal laten. Hij is zelf erg toegetakeld en heeft nog maar amper iets gezegd.'