Locked by you 2 [herschrijving]

77.

Evelien

'Denk eraan,'zei Pieter die de deur van het café wilde openen,'één kreet, gil of subtielste vraag voor hulp, en ik ga nóg verder tijdens onze intieme momentjes. Begrepen?'

'Ja,' zuchtte ik. Hij knikte tevreden, opende de deur en duwde me zachtjes naar binnen. Zijn hand liet hij de hele tijd op mijn onderrug rusten. Het irriteerde me. Mijn bloed ging er van koken. Als mijn handen niet waren vastgebonden, had ik hem een klap verkocht. Zijn hand gleed verder naar mijn bil. Ik zette mijn tanden op elkaar. Ik wilde hem zo graag vermoorden.

'Daar zit hij,' zei Pieter en wees naar een grote man met een bierbuikje die aan een tafel in het donkerste hoekje zat. Hij had een gehecht litteken op zijn wang. Zijn huid was ruw, maar geschoren. Zijn donkerblonde haren hingen onverzorgd over zijn schedel waarvan enkele plukken voor zijn ogen bengelden.

'Kom, we gaan naar hem toe,' zei Pieter en duwde me in de richting uit van de tafel waaraan de man zat. Hij hoestte luid, hees en zwaar. Een roker, dat was hij. Hij had een somber bruin geruit hemd met een versleten jeans eronder. Zijn ogen waren zwaar en stonden diep in zijn kassen. De wallen eronder waren immens en donker. Hoe oud was deze man? Ouder dan Pieter, dat was hij zeker. Maar volgens mij was hij zelfs ouder dan Baron. Ik gokte dat hij net op pensioen was.

'Goeieavond, Morgan,' zei Pieter en schudde de man de hand. De man, wiens gezicht van zo dichtbij iets weghad van dat van Frankenstein, grijnsde toen hij me zag.

'Dit is ze dus...' zijn tong likte langs zijn lippen. Zijn ogen stonden sluw. Hij maakte me bang. Zijn dikke, harige wenkbrauwen fronsten toen ik niets zei.

'Tong ingeslikt? Dat is al geen goed begin.'

'Hé,'mompelde ik nauwelijks verstaanbaar, waarna ik samen met Pieter tegenover hem ging zitten. Hij was zo wit als een vampier. De frons in zijn voorhoofd die er steeds was, ergerde me.

'Je kan nog goed lopen met twee gekneusde engels en een heleboel gekneusde of gebroken ribben,'merkte hij op. Pieter had het hem dus verteld.

'Ik kan de pijn verbergen,' zei ik, bijna bijtend,'als je 24/7 probeert te overleven, voel je de pijn nauwelijks nog na verloop van tijd. De mentale pijn is altijd veel erger.'

Hij knikte alsof hij het begreep. Hij zou het nooit begrijpen. Hij zou me verkrachten, ik wist het zeker. Pieter zou me uitlenen, ondanks dat hij van plan was dat eerst niet te doen. Het monster. Hij maakte me zó kwaad.

Ik luisterde niet meer naar Pieter en die Morgan. Ze hadden het over me, maar ik was doof voor hun eindeloos gebrabbel. Ik was meer geïnteresseerd in de jongen die stuntelig op het kleine podium kroop. Hij was ongeveer even oud als ik en had sneeuwwitte haren met een subtiele blonde schijn erdoorheen. Zijn postuur was net hetzelfde als dat van Jonas. Hij droeg een kostuum dat een mengeling leek te zijn van het pak van een circusdirecteur en een militair kostuum. Hij zag eruit als een generaal. Maar wat deed die op dat podium?

Plots haalde hij een micro tevoorschijn en begon te zingen. Hij stelde zichzelf niet voor, kondigde niets aan,... nee, hij begon gewoon te zingen. Hij had niet eens een band achter zich, er speelde niet eens een karaoke bandje. Hij zong zonder muziek. Zijn stem was muziek.

Er was niemand die aandacht aan hem schonk. Het leek wel alsof niemand hem überhaupt had opgemerkt. Maar ik zag hem staan. Zijn stem was zo zuiver en helder. Hier en daar sloop er wel eens een valse noot in, maar die vergat ik al snel wanneer hij met zijn stem mijn trommelvlies streelde. Pieter zag me naar hem staren en volgde even mijn blik. Dan grinnikte hij minachtend en ging weer verder in gesprek met Morgan.

Hoewel de jongen eerst zacht en in een rustig tempo zong, sloeg het uit het niets om naar een heel ander ritme. Wat was dit? Het had iets weg van foute, carnavalsmuziek. Hij was een echte entertainer die zich helemaal uitleefde op dat veel te kleine podium. Hij stond er te springen, zijn adrenaline om te zetten in energieke bewegingen, maar ondanks alles was ik nog steeds de enige die echt naar hem keek en luisterde. Het leek hem niets te schelen. Hij was gewoon blij dat hij zijn energie kwijt kon en zich helemaal kon uitleven.