Locked by you 2 [herschrijving]

88.

Evelien

Die criminelen weten niet wat hen te wachten staat. Ik maak ze kapot. één voor één. Ze zullen wensen dat ze nooit waren geboren of dat ze me veel eerder vermoord hadden, dacht ik strijdlustig.

Ik genoot van het beeld van zorgeloze onwetendheid. Zelfs Pieter was niet op de hoogte van wat ik nu precies van plan was. Hij wist dat ik wraak wilde nemen op Baron en z'n bende, maar hij wist niet hoe of wanneer. Hij wist al helemaal niet dat ik hem stiekem was gevolgd naar zijn "sollicitatie". Dat was zijn excuus. Een sollicitatie om 22u? Ik was niet gek.

Ze zaten met z'n vijven aan een tafeltje in het favoriete restaurant van Pieter. Baron, Milan, Andreas, Morgan en Pieter zelf. Ze waren zich van geen kwaad bewust. Ze lachten wat, dronken gulzig van de wijn en waren onbeleefd tegen de obers.

Voordat ik actie ondernam, controleerde ik of ik alles bij me had. Pruik, check. Vermomming, check.

Pistool, check.

Toen ik me had omgekleed en de pruik met lange koffiebruine haren over mijn hoofd had getrokken, ging ik het restaurant binnen. Ik deed me voor als een onschuldige, onhandige jongedame, die wanhopig opzoek was naar haar zogenaamde date. Haar kleren waren fout voor zo'n chic restaurant. Witte sneakers, een zwarte veel te korte short en een rode croptop met in grote witte letters "feminism" op. Met make-up had ik mijn gezicht zodanig bewerkt dat zelfs het moedervlekje onder mijn neus, mijn ingevalle kaken en veel te magere gezicht niet meer opvielen. Ik droeg een leren handtas waarin ik mijn wapen had opgeborgen.

Wat ik geweldig vond, was vanaf het moment dat ik het restaurant was binnengestapt, ik hun blikken in mijn huid voelde branden. Milan was de eerste die iets zei.

'Die is lekker.'

'Volgens mij verward ze een restaurant met een discotheek. Ze is bijna naakt,' grinnikte Baron.

'Kijk die smalle, elegante benen,' geilde Milan verder,'dat is nog eens een speelgoedje waar ik mee zou willen spelen. Wat denk jij, Pieter?'

Ik bleef bij de deur wachten en deed alsof ik mijn date zocht.

'Ze lijkt verdomme veel op Evelien,' hoorde ik Pieter mompelen,'ze heeft diezelfde blik die Evelien vroeger altijd had. Zo... verlegen.'

'Ze is sowieso nog maagd,' grinnikte Milan,'dat zie je meteen. Aan haar T-shirt te zien is ze vast al even erg als Evelien. Het enige goede aan feministen is dat ze bij protestacties naakt door straten rennen.'

Na even gewacht te hebben, besloot ik langzaam naar hun tafel toe te lopen. Ze draaiden hun ogen niet weg. Het leek alsof ze wilden dat ik wist dat ze de hele tijd naar me aan het gluren waren geweest. Ik ging ongemakkelijk bij hun tafel staan.

'Excuseer, weten jullie of hier toevallig een man is geweest met een tatoeage van een pistool op zijn linkerwang?' vroeg ik stuntelig.

'Nee, niet gezien,'zei Milan,'je mag er wel even bij komen zitten, in afwachting op je date.'

Pieter viel hem bij en knikte instemmend. Hij wees naar de lege stoel naast zich. Ik bedankte hen, hing mijn tasje over de stoel en schoof bij hen aan tafel.

'En wat is de naam van deze prachtige, jonge dame?' vroeg Milan met een grijns waarvan hijzelf overtuigd was dat die charmant was.

'Kore,'glimlachte ik sympathiek.

'Kore?' Knikte Pieter onder de indruk,'dat is de naam van de Griekse godin die ontvoerd werd door Hades en gedwongen werd van hem te houden.' Zijn blik. Zijn doordringende blik. Had hij me door?

'Oh, wat toevallig,'lachte ik schijnheilig.

'Kore is ook Grieks voor maagd,'grinnikte Milan,'ook toevallig?'