Locked by you 2 [herschrijving]

33.

Evelien

Met mijn oortjes in, al luisterend naar een playlist met de beste broadway-musicals nummers, beschilderde ik een groot canvas dat ik in het weiland had opgesteld. Niets vond ik ontspannender dan schilderen in de natuur waarbij ik omringd werd door een kudde paarden. Sommige paarden konden me wel eens pesten met hun nieuwsgierigheid. Zo had je mijn paard Do die het geweldig vond mijn penselen en potjes met verf van het tafeltje af te duwen dat steeds naast me stond. Ik was dan nooit boos. Ik moest er gewoon mee lachen.

Ik maakte een schilderij van het paard Rêver. Ik had haar zo geschilderd dat het leek alsof ze over een vlammenzee sprong. Het had een cool effect. Mijn inspiratie was niet ver te zoeken. Steeds als ik naar mijn arm staarde, werd ik aan de gruwel van de brand in Andalusië herinnerd. Ik had een paar blijvende brandwonden opgelopen. Ik besefte me heel goed dat als Jonas er niet was geweest dat ik dan...

Ik had veel geluk gehad. Ik had zo ontzettend veel geluk gehad. Het was waar wat oma ooit zei. Die ketting die ze me gaf bracht echt geluk. Ik wilde het niet geloven en zeker niet nadat ik ontvoerd werd. Maar het klopte toch, want anders was ik nooit zo ver gekomen. Ik had alles wat ik nodig had. Veel werk, veel geld, fijne vrienden, een ranch, een knus appartement in het centrum van de stad, een fantastisch lief en een pracht van een zoon. Het voelde alsof ik al mijn doelen bereikt had. Alsof al mijn dromen al in vervulling waren gegaan. Hoewel ik besefte dat ik alles had wat ik maar wilde en dus vooral een gelukkig leven leidde, werd ik soms overvallen met een paar... "bijzondere" gedachten. Zo vroeg ik me af of ik die spanning niet miste, het vechten om vrijheid. Het was allesbehalve een fijne periode toen, maar... elke dag was bijna een ritueel geworden. Ik had geen zorgen meer. Geen angst. Alles was normaal. Alles was... bijna saai.

Steeds als ik die gedachte had, werd ik boos op mezelf. Ik mocht geen spijt hebben van mijn strijd om vrijheid. Als ik daar nog steeds vastgezeten zou hebben, zouden ze me nog meer gemarteld hebben. Ze zouden Jonas misschien hebben vermoord en Jocke zou... Jocke zou nooit vrijheid gekend hebben. Ze zouden mijn zoon van me hebben afgenomen. Dat zou pas een regelrechte nachtmerrie zijn geweest.

Ik probeerde mijn gedachten te verzetten en ging weer verder met schilderen. Ik danste en zong ondertussen enthousiast mee met More than survive Het was een nummer uit de Broadway musical Be more chill. Die was ik twee jaartjes geleden samen met Jonas gaan kijken in New York. Voor mijn verjaardag had hij tickets gekocht. Het was de eerste keer dat ik in Amerika was, maar het werd een reis om nooit te vergeten. Jocke bleef toen bij m'n vader in Mol logeren. Het klinkt wreed om te zeggen, maar zo'n weekje zonder Jocke deed wel even deugd. Niet dat hij zo irritant was, maar Jocke kon soms nogal hyperactief zijn door zijn ADHD. Hij vroeg soms enorm veel moeite en energie. Een weekje op adem komen was exact wat Jonas en ik even nodig hadden.

Toen ik me helemaal uitleefde, omdat ik dacht dat ik op een stel paarden na helemaal alleen was, schrok ik plots als ik een hand op mijn schouder voelde. Ik schrok zo hard dat ik me met een ruk omdraaide en daarmee een dikke streep rode verf met de penseel in mijn hand over Jonas' gezicht trok.

'Ik wist niet dat je ook al aan bodypainten deed.' Lachte hij.

'En ik wist niet dat je achter me stond. Je weet dat ik het haat als je-'

Ik zweeg meteen toen ik zijn vader, Luca en Pieter achter hem zag staan. Ik deinsde bang achteruit. De nachtmerries en trauma's flitsten aan me voorbij. Het was zo lang geleden dat ik hen had gezien... ik wist echt niet wat ik moest zeggen.

Gelukkig was Jocke er om het ijs te breken. 'Cool!' Lachte hij en wees enthousiast naar het canvas waarop ik aan het schilderen was. 'Welk paard is dat, mama? We hebben toch geen zwarte paarden op dit moment?' Vroeg hij.