Ready For Anything 1,2,3

Rozdział 18

Krótki, ale w końcu, po długim czasie, publikuję ten rozdział. Mam nadzieję, że wam się spodoba.

Nie rozumiałam, dlaczego to zrobili. Ojciec doskonale zdawał sobie sprawę, że nienawidzę tego człowieka całym sercem i ciałem. Więc, dlaczego sprowadzili go do miejsca, które dosyć często odwiedzam? Po śmierci matki obiecałam sobie, że go znajdę i zabiję. Początek końca mojej obietnicy zaczął się, gdy po raz pierwszy zobaczyłam Avengers w szkole, w której tymczasowo się uczyłam. Definitywny koniec był zaledwie kilka godzin temu.

Szare ściany baru, w którym popijałam alkohol, odbijały od siebie światło rzucane przez niewielkie lampy rozstawione w kilkunastu miejscach. Bar ten był bardziej na uboczu przeznaczony nie dla ludzi prawych i uczciwych. Dym papierosowy wyraźnie czuć było w powietrzu. Spojrzałam na barmana. Czyścił właśnie szklanki po poprzednich klientach. W pewnej chwili nasze spojrzenia skrzyżowały się, a ja niosłam palec wskazujący. To był znak dla niego, aby ktoś mi przyniósł jeszcze jedną butelkę. Zdecydowanie nie mam najmniejszego zamiaru wyjść stąd trzeźwa. Nie wiem, w jaki sposób dotrę do domu, ale w tej jednej chwili zupełnie mnie to nie obchodziło.

Przede mną pojawiła się alkohol. Otworzyłam ją. Nie nalewałam do kieliszka, tylko  jak zwykły alkoholik zaczęłam pić prosto z butelki.

— Przestań — powiedział ojciec i zabrał mi tą cudowną buteleczkę z cudownym napojem.

Odstawił ją na stolik.

— Dlaczego? — Zapytałam cicho. — Wracaj do tego mordercy.

— Nie nazywaj go tak — powiedział spokojnie.

— A jak?! — Krzyknęłam spoglądając na ojca. — Jak mam go nazywać?! Zabrał mi wszystko. 

— Nie był wtedy sobą. Był pod rozkazami Hydry — oznajmił ojciec zupełnie jakbym tego nie wiedziała.

— Co mnie to obchodzi — rzuciłam. — Mógł się opamiętać. Już nie raz mu się to udało.

Zapadła cisza. Wszyscy, prócz obsługi, ulotnili się z lokalu. Przez mojego wspaniałego ojca tracą zarobek...

— Odejdź. Na zawsze — powiedziałam. — Nigdy nie byłeś mi potrzebny do życia. 

Już otwierał usta, by coś powiedzieć, ale go ubiegłam.

— Odejdź! — Krzyknęłam wstając.

Nie dbałam w tej chwili o jego uczucia. Chciałam, by w tej chwili cierpiał tak, jak ja cierpiałam, gdy jego najlepszy przyjaciel mordował mi matkę. Kiedy ja musiałam patrzeć jak z martwych oczu mej matki wypłynęły ostatnie łzy. Ojciec patrzył na mnie ze łzami w oczach.

— Odejdź! — Powtórzyłam.

Wyszedł nic więcej nie mówiąc. Usiadłam z powrotem na fotelu. Przeczesałam dłonią włosy. Spojrzałam na barmana. Wyciągnęłam kilka banknotów i rzuciłam koło butelki. Wstałam, po czym wyszłam z baru. Nigdzie nie zauważyłam ojca. Wziął chyba sobie do serca moje słowa i odszedł.

Ruszyłam chwiejnym krokiem w stronę... w sumie nie wiem. Po prostu szłam chcąc w jakikolwiek sposób uporządkować swoje myśli, które przez dzisiejszą sytuację pędziły z prędkością światła. Jedno wiedziałam, nie wrócę teraz do swojego mieszkania, które obserwują cały, pieprzony, czas. Ani do Axe. Tak, o nim też wiedzieli.

Szłam już kilka minut. Zaczęło mi się kręcić w głowie. Skręciłam w jedną z bocznych uliczek. Musiał przysiąść na sekundę. Oparłam się o ścianę. W pewnej chwili poczułam się naprawdę źle. Miałam mroczki przed oczyma.

— Witaj Aido — usłyszałam.

Zobaczyłam mężczyznę w garniturze.

— Kim pan jest? — Zapytałam przymykając oczy.

Czy to był tylko alkohol?

— Daliśmy ci ostrzeżenia — mówił facet.

W tej chwili zdałam sobie sprawę, że to koniec. Moje dni były policzone. Los zdecydował, że nie będzie to już takie proste, jak się kiedyś mi wydawało. Życie mej matki i moja przeszłość dopadła mnie właśnie w tej jednej chwili.