Ready For Anything 1,2,3

Rozdział 20 cz. II

Aida

Stałam pod ścianą wpatrując się w chodzącego w tą i z powrotem generała. Wydawał się być bardzo zdenerwowany, choć nie wiem dlaczego. Misja przebiegła gładko i bez większych problemów. Avengers mieli mnie zobaczyć na kamerze, zobaczyli. Dowództwo chciało mojego pojedynku z nimi, dostali go. A jednak nadal coś im nie pasowało.

— Poznałaś kogoś z nich? — Zapytał generał momentalnie spoglądając mi prosto w oczy.

— W jakim sensie, generale? — Zapytałam.

Nie byłam pewna, o co im dokładnie chodzi, a nie chciałam popełnić żadnego błędu.

— Jakbyś znała kogoś z nich wcześniej? Spotkała kogoś z nich? — Doprecyzował mężczyzna.

— Nie — odpowiedziałam krótko zgodnie z prawdą.

Hopkins kiwnął jedynie głową i zasiadł za swoim wielkim, masywnym biurkiem.

— Jest wśród nich zdrajca — oznajmił. — Był naszym najlepszym żołnierzem, dopóki nie przystał do wrogów.

— Rozumiem. Mam go zabić? — Zapytałam.

— Nie, sprowadzić go do nas z powrotem, by Hydra stała się najpotężniejsza — odpowiedział generał.

— Kiedy i w jaki sposób mam to wykonać, generale? — Zapytałam będąc gotowa wyjechać nawet zaraz.

— Za kilka dni. Sposób sobie wybierz, tylko nie zabijaj. Sprowadź żywego — powiedział Hopkins. — Uważaj na Steve'a Rogersa, Kapitana Amerykę.

— Zrozumiałam. W razie konieczności, zabić?

Musiałam wiedzieć wszystko. Hydra musiała być ze mnie dumna. Pragnęłam zrobić wszystko by byli zadowoleni. Generał nie odpowiadał już dłuższy czas.

— Generale? — Powtórzyłam.

— Zabij — powiedział krótko.

— Przyjęłam. Wyruszam natychmiast — odpowiedziałam.

Jeśli żadna akcja nie była wcześniej zaplanowana, to najlepiej było ją wykonać od razu. Szybko i bez zbędnych problemów. Tak, aby wszyscy byli zadowoleni.

W przydzielonym pokoju przygotowywałam się właśnie do misji zleconej zaledwie godzinie wcześniej. W drodze do Nowego Jorku, w samolocie, miałam otrzymać informacje dotyczące aktualnego miejsca pobytu Zimowego Żołnierza. Nie rozumiem, dlaczego zdradził nas, zawdzięczamy Hydrze życie i dom, a on przeszedł na stronę naszego wroga.

Cierpliwie obserwowałam siedzibę główną Avengers z dachu budynku, który znajdował się w niewielkiej odległości od niej. Zbliżał się wieczór. Z tego, co mi przekazano, Zimowy Żołnierz miał gdzieś dzisiaj wyjść z wieży razem z Kapitanem Ameryką. Nie wiedziałam jednak, jaki jest ich cel. Nie było to jakoś wielką przeszkodą, tylko nie lubiłam czegoś nie wiedzieć. Godzinę później pojawili się. W mgnieniu oka zeszłam na dół z dachu. Trzymałam się od nich w pewnej odległości, ale tak, żeby nie spuścić ich z oczu. Kierowali się w stronę Central Parku.

Po co tam szli? Zresztą nie mój interes. Miałam tylko wykonać zadanie.

Zrobiło się już całkowicie ciemno na ulicach miasta. Jednym źródłem światła w parku były rozstawione co cztery metry lampy. Tutaj będzie łatwiej się ukryć i zdecydowanie lepiej ich obserwować. Nic nie mówili. Szli w ciszy jakby... wyszli tylko na spacer. Tylko.

Coś zaczęło mi nie pasować. Powiedzieli mi, jak oni się zachowują, a takie zachowanie do nich w każdym razie nie pasuje. Powoli wycofywałam się. Kiedy straciłam ich już z oczu, chciałam zawiadomić generała o przerwaniu akcji i odłożeniu jej, ale nie mogłam się z nimi skontaktować. Wszystkie urządzenia padły. Ot tak. Postanowiłam jak najszybciej wrócić do miejsca zbiórki. Przy wyjściu z parku napotkałam niemiłą niespodziankę. Grot strzały należącej do Hawakeye'a przystawiony był do skroni mojej głowy.

— Rusz się tylko, a strzelę ci w łeb.

Długo wyczekiwany, ale mam nadzieję, że się podoba. Przyznam Wam szczerze, że nie mam już zbytnio weny na ciągnięcie dalej tej opowieści, więc następny rozdział będzie już epilogiem.