LABIRENT

Simsiyah bir mavi

Mavi.Onlarca dil ama hepsinde aynı görüntü.Mavi.Özgürlük,sonsuzluk,huzur ama hepsinde aynı görüntü.Mavi.Sabahın ilk renkleri,okyanusun en derin noktası,gökyüzü.Mavi.Göz,bakış,acı.Soğuk donuk ve korkmuş.İlk kez geçmişe dönmüş,ilk kez küçük bir kıza dönüşmüş.İçinde bir şeyler paramparça.

Siyah.Onlarca dil ama hepsinde aynı görüntü.Siyah.Cesur,asil,ukala ama hepsinde aynı görüntü.Siyah.Karanlığın rengi,belirsizliğin ürkütücü güzelliği,yıldızların en belirgin vakti.Siyah.Göz,bakış,acı.İlk kez çaresiz.İlk kez ne yapacağını bilemez halde.

Ve mavi ilk kez bu kadar siyah.

Derin bir nefes alıp gözüme vuran güneşle kaşlarımı çattım.Uzun zaman sonra güneşten sonra uyanıyordum.Alıştığım mavi ışıklardan ziyade saf sarı ışığın full cam çatıdan bana ulaşması oldukça rahattı.Her bir uzvum tatlı bir ağrıyla sarılıydı.Gözlerimi açmayıp dün geceyi düşündüm.Beni sevdiğini söylemişti.Belki de hayatta her şey kötü gitmezdi.Düşüncelerimi arka plana itip gözlerimi zorladım.Ağır bir hareketle açıldıklarında gördüğüm tek şey siyah ve mavinin bir araya geldiği şık örtümün koyu renk bir lekeyle kaplanmış olmasıydı.Bakışlarım kendi kanımdan yukarı çıktığında yatağın bir yanı bomboştu.Şaşkın bakışlarım aniden arkamdan gelen buz gibi sesle kesildi.

-‘Günaydın.’Aniden kafamı çevirdiğimde cam kenarındaki koltuklardan birine oturmuş,yıkanmış ve giyinmiş elleri yumruk halinde buz gibi bir bakışla beni izleyen Arthus’a baktım.O rahatsız edici bakışları üşümeme yol açıyordu.Üzerimdeki örtüyü kendime daha çok sardım ve yavaşça yatakta doğrulup sırtımı yatak başlığına verdim.Bakışları gözlerimdeydi.Birkaç dakika benim için birkaç yıl gibi geçmişti.Tek kelime etmeden öylece gözlerime bakıyordu.Ve aynı anda konuştuk.

-‘Dün gece çok güzeldi.’dedim gülümseyerek.

-‘Dün gece hataydı.’dedi ciddiyetle.Aynı anda konuşmamıza rağmen onun sesi benden daha etkili çıkmıştı.

-‘Hata?’sesim onun buz gibi sesinin yanında küçük bir kızın şaşkınlığı ve korkusuna bürünmüştü..Hayatımda ilk kez sesimin titremesini bu kadar güçsüzleşmesini engellemek istiyor ve başaramıyordum.

-‘Büyük bir hata.Sen çocuksun Abella.Benim kendimi tutmam gerekirdi.Sana engel olmam gerekirdi.Kendime engel olmam gerekirdi.Ben..Ben çok sorumsuzca davrandım.’Ellerini saçlarından geçirip sinirle kalktı ve oturduğu koltuğa sert bir tekme attı.

-’17 yaşındasın Abella.Daha çocuksun.’Ağzımı açıp ona haddini bildirmek istedim.Ama yapabildiğim tek şey onun öfke nöbetinin tek izleyicisi olup derin bir nefesi dışarı vermek oldu.

-‘Ben seni kirlettim.Ben sana zarar verdim.’Duvara sert bir yumruk atıp saçlarını çekiştiriyordu.Oradan oraya hızlı adımlar atıyor sıkı sıkı yumruk yaptığı ellerini hiç gevşetmiyordu.

-‘Ben büyük bir hata yaptım.Ben yaptım.Seni dinlemeliydim.Gitmeliydim.’Ayağa kalkmaya çalışıyordum ama bacaklarımın arasında ki müthiş ağrı beni zorluyordu.Ağır denebilecek bir hareketle ayaklandığımda Arthus’un gözü beni görmüyordu bile.Üstümdeki örtüyü bedenime daha sıkı sarıp minik adımlarla yanına gittim.Ona aniden sarıldığımda boş kolları bedenimi sarmak yerine omuzlarımdan tutup beni geri itti.

-‘Dediklerimi duyuyor musun Abella?Dün gece bana dediklerini hatırlıyor musun?Büyük bir hataydı bu.Sen..Ben..Unutmamız gerek.’Beni bıraktığında bacaklarımın beni tutmayacağını düşünüyordum.Yataktaki az önce kalktığım yerime geri gidip örtüye daha sıkı sarıldım.

Ardı ardına kurduğu onlarca cümle bir süre sonra uğultu gibi gelmeye başlamıştı.Konuşuyordu.Görüyordum ama duymuyordum.Dudakları oynuyordu.Ama sesi yoktu.Aklımda tekrarlanan tek ses ‘’Hataydı.’’ Sesiydi ve sürekli dün geceyi hatırlıyordum.Bedenimde gezinen dudakları,beni sevdiğini söyleyen dudakları bu dudaklar olamazdı.Böylesine acıtıcı sözleri söylemezdi o dudaklar.Söyleyemezdi.Yakışmıyordu.Susturamıyordum da.Güçlüydüm ama ona karşı savunmasız minik kıza dönüşmüştüm.