I dont know anything About me.

hoofdstuk 52

BIEP BIEP BIEP BIEP 

Ik schrik wakker van het harde geluid en sla op mijn wekker om het harde geluid te stoppen. 'ughh school' zucht ik en rek mij nog een keer uit. Daarna stap ik toch maar uit bed. Ik loop slaapdronken naar mijn kast en pak een setje kleren. In de badkamer maak ik mij helemaal klaar en zie ik er al een stuk beter uit vergleken met de eerste keer toen ik in de spiegel keek. Ik loop weer terug naar mijn kamer om mijn tas in te pakken. Ik kijk een keer om mij heen om te kijken of ik niks vergeten ben en loop dan uiteindelijk de trap af naar beneden. 

'goedemorgen' zeg ik en ga aan de tafel zitten. 'morgen' 'lekker geslapen Yaar' zeggen Aaliyah en mama. 

'kan er mee door' zucht ik en pak een boterham en beleg en maak mijn ontbijt. 

'hebben jullie een lange dag vandaag' vraagt mama geïnteresseerd. 

'nee gelukkig niet ben al om 2 uur klaar' zegt Aaliyah 'en jij Yaar' 

'tot 4 uur helaas' zucht ik en stop het laatste stukje brood in mijn mond. Ik slik net mijn brood door als de bel gaat.  Ik spring op en ren naar de deur om hem te openen. 

'goedemorgen yaartje roept Lottie en stapt binnen. Ik groet haar terug en doe snel mijn vans aan. Ik trek mijn jas aan en pak mijn tas. Aaliyah is ook klaar en we lopen naar buiten om onze fietsen te pakken. 

'goedemorgen' roept Megan vanaf haar fiets en ook zij sluit zich aan bij ons groepje. We fietsen lachend en kletsend naar school, daardoor duurt de rit voor ons gevoel niet zo lang en we komen al snel aan bij school. We lopen de grijze school in naar onze net zo grijze kluisjes en dumpen daar als onze zooi. 

'We hebben snel gefietst zeg we hebben gewoon nog een paar minuten over' lacht Lottie. 

'Nou dan kunnen we nog even in de aula chillen' zeg ik. We slaan onze armen in elkaar en we lopen naar de aula. We gaan op onze vertrouwde plek zitten. Al snel komen Dave en Emely de aula binnen. 

'YARAAA' schreeuwt Emely en ze rent op mij af. Ik open mijn armen en we komen in een knuffel terecht. 

'ik heb jou ook gemist Em' lach ik en laat haar weer los om te gaan zitten. Dave en Lottie begroeten elkaar ook innig. Ik kijk Emely aan en we barsten tegelijk in lachen uit. Dave en Lottie kijken gestoord op. Ik hoor een bekende stem en draai mij om. Ik zie Luke, Michael en Oliva de aula binnen komen, en ze komen onze kant op. 

'ga vooral door met waar jullie mee bezig zijn ik ga alvast naar wiskunde toe doeii' zeg ik en ik sneak de aula aan de andere kant weer uit. 

'Yaar wacht ik loop alvast met je mee' zegt Emely en komt naast mij lopen. Het wiskunde lokaal is al open dus gaan wij naar binnen op dat moment gaat de bel. 

'wat zijn jullie op tijd dames fijn dat je er weer bent Yara' zegt de wiskunde docent die ondertussen naar de deur loopt om de rest te begroeten. Emely en ik ploffen op onze plek neer en de klas stroomt al snel vol. Ook Lottie komt de klas in gerend en gaat naast mij zitten. 

'wat hadden barbie en ken te melden?' vraagt Emely aan Lottie. Lottie kijk haar verward aan. 

'ik gok dat ze Olivia en Luke bedoelt' zeg ik. Lottie maakt een ooo gezicht. 

'niks bijzonders Luke vroeg naar jou en Olivia kon alleen maar slijmen' zegt Lottie duidelijk geërgerd. Op dat moment komen Olivia en Mitchel binnen en gaan aan de andere kant van de klas zitten. Maar niet alleen hun komen binnen ook luke loopt naar binnen, maar de docent staat nogsteeds bij de deur. 

'meneer Wilson verkeerde lokaal' zegt de docent en wijst hem naar de uitgang. 

'ja maar ik moet Yara spreken' probeert Luke nog. 'doe dat maar in je eigen tijd' zegt de docent en hij sluit de deur en begint met zijn les. Ik probeer mij echt op de les te focussen maar ik word de hele tijd afgeleid door gegiechel aan de andere kant van de les. Ik kijk Lottie en Emely aan en ook zij zien er nogal geïrriteerd uit. Gelukkig gaat de bel weer snel en kunnen we vluchten. We pakken zo snel als we kunnen onze spullen in en vluchten naar de volgende les. Gelukkig hebben we Biologie zonder de blonde dollie en die eikel. Deze les verloopt dus veel soepeler en is nog best leuk ook. Het is alweer tijd voor pauze dus lopen we weer naar de aula. Dave en Michael zitten er al dus gaan we bij ze zitten. Ik wil net mijn appel uit mijn tas pakken als ik iemand voor mij zie staan. Ik kijk op en kijk in de groene ogen van Luke. 

'Yaar kan ik je asjeblieft spreken' vraagt Luke smekend. 

'Volgens mij heb ik al duidelijk gemaakt dat ik je niet wil spreken of moet ik het nog een keer zeggen' sis ik boos. 

'maar yaar asjeblieft laat het mij uitleggen' smeekt hij. De normaal zo stoere jongen weet zich nu totaal geen houding te geven en kijkt onzeker om zich heen voor steun. 

'nog een keer SODEMIETER OP' roep ik woedend uit. Luke heeft geen tijd om te reageren want Olivia komt naast hem staan samen met Mitchel. 

'och och is ons zusje van de popster een beetje boos' zegt Mitchel met een pruillip. Ik voel dat ik met de seconde bozer en bozer word voordat ik iets kan zeggen is Olivia mij voor. 

'Kom lieverd ze is het niet waard laat haar lekker zielig doen' zegt Olivia en trekt Luke mee. 

'ga maar lekker je tong in die blonde dollie steken je bent echt gezakt tot het dieptepunt Luke' schreeuw ik woedend door de aula. De tranen lopen al over mijn wangen van woede. Ik pak mijn tas en ren naar buiten. Ik ren naar mijn fiets en probeer deze los te maken maar door de woede heb ik zulke trillende handen dat het niet lukt. Ik begin nog harder te huilen en ik laat mij tegen de muur van de fietsenstalling op de grond zakken. Ik hoor dat twee mensen naast mij zijn komen en slaan hun armen om mij heen. 

'het is oke Yaar het komt allemaal goed' zegt Lottie terwijl ze over mijn rug wrijft.

'Ja precies hij is het niet waard dat je er nu zo doorheen zit' zegt Emely aan de andere kant.

'ik snap het gewoon niet wat heb ik verkeerd gedaan, was ik niet lief genoeg, of niet mooi genoeg, of niet dun genoeg' fluister ik en staar voor mij uit.

'nee yaar doe normaal je bent de mooiste persoon in heel freaking Canada van binnen en buiten' zegt Lottie en ze trekt mij nog dichter tegen zich aan. 

'ik weet niet wat hij heeft hoor hij is een heel ander persoon sinds afgelopen week' hoor ik Michael zeggen. 

'ja gewoon alsof hij geen gevoel meer heeft' beaamt Dave. De jongens komen bij ons op de grond zitten. Niemand weet goed wat ze moeten zeggen dus zijn we allemaal stil en kijken we een beetje voor ons uit totdat de bel weer gaat. We staan allemaal sloom op en lopen de school weer in. Lot, Em en ik lopen arm in arm en de jongens lopen achter ons als een soort security. We krijgen ook allemaal rare blikken toegeworpen. De jongens lopen hun lokaal in en ook wij gaan ons lokaal binnen. De rest van de dag gaat als een soort waas voorbij en eindelijk kan ik in mijn bed kruipen. Ik val ook als een blok inslaap door alle gebeurtenissen en emoties.