I dont know anything About me.

hoofdstuk 54

Pov Yara, 

Papa parkeert de auto voor ons huis. Ik stap uit de auto en kijk expres niet naar de voordeur. Ik loop naar de achterkant van de auto om alvast de koffers uit te laden. Aaliyah pakt een koffer vast en loopt om de auto heen. ik Wil net de volgende koffer uit de auto halen als ik Aaliyah's hoor praten. 'luke wat doe jij hier' Ik verstijf ook al wist ik dondersgoed dat hij daar staat. Shawn staat tegeover mij. Ik kijk op en zie dat hij ook verstijfd is. Alleen in tegenstelling tot mij draait hij zich wel om. Ik zie zijn gezicht daardoor niet meer, maar aan zijn reactie te zien is hij niet bepaald vrolijk. Hij zet de koffer die hij vast had met een klap op de grond. Een tel daarna beland zijn rugzak naast de koffer. Hij neemt grote passen naar de voordeur waar Luke nog steeds op de grond zit. Als hij ziet dat Shawn zijn kant op komt staat hij snel op. Aaliyah die halverwege de voordeur staat springt snel achteruit zodat Shawn niet tegen haar aankomt. ook zij zet haar koffer neer en komt mijn kant op gesprint. Ze trekt aan mijn arm en zegt 'Yaar dit gaat mis doe iets.'  Ze blijft aan mijn arm trekken maar ik sta nog steeds verstijfd toe te kijken met een koffer in mijn handen. Ondertussen is Shawn al bijna bij Luke. Luke is lang maar Shawn torent intimiderend boven hem uit. 

'Yaar kom nou doe nou iets' smeekt Aaliyah. Mijn blik die op Luke en Shawn gefocust was verplaatst zich nu naar het gezicht van Aaliyah. Ik zie hoe hulpeloos en geschrokken ze kijkt. Daardoor en doordat het eerste geschreeuw mijn oren bereikt kom ik uit mijn trans. Ik gooi de koffer die ik vast had en mijn rugzak neer op de grond. Ik ren zo hard ik kan naar de voordeur. Ik kom tot stilstand als ik naast Luke en Shawn sta. Ze hebben alleen aandacht voor elkaar want ze merken mij niet eens op. 

'Shawn asjeblieft voordat je boos word ik kan het uitleggen' zegt Luke. 

'voordat ik boos word ja. IK HEB EEN WEEK LANG MIJN ZUSJE OVERSTUUR GEZIEN IK BEN AL LANG BOOS' Roept Shawn. Ik heb Shawn niet vaak boos gezien, maar nu is hij gewoon ziedend. Uit een soort impuls stap ik een stap achter uit. 

'ik kon er niks aan doen echt waar niet' probeert Luke nog. 

'WIE DENK JE WEL NIET DAT JE BENT. EERST GA JE VREEMD WAARDOOR YARA HELEMAAL KAPOT IS EN DAN KOM JE VERTELLEN DAT JE ER NIKS AAN KON DOEN. GA TOCH WEG MAN IK HEB JE GEZWOREN JE TE BREKEN ALS JE ZOIETS FLIKT GAST' schreeuwt Shawn nog bozer. Hij balt zijn vuisten en brengt zijn rechter arm naar achter om een klap uit te delen. Op dat moment ben ik er klaar mee ik duw Luke achter uit en ga voor Shawn staan.

'yaar doe normaal ga weg' Sist Shawn. 'Ik normaal doen kijk naar jezelf man. Jij bent degene die niet normaal doet. Dit gaat over mijn leven en beslissingen dat is niet aan jou of aan jou' zeg ik en draai mij om naar Luke. 

'Als ik niet wil praten is dat mijn beslissing, als ik niet wil dat er klappen uitgedeeld worden is dat mijn beslissing, Dus doe normaal en gedraag je een keer niet als twee kleuters' sis ik nu ook boos. Ik draai mij om en laat een verbijsterde Shawn en Luke achter. Ik loop naar de garage waar papa en mama ook naar binnen zijn gegaan en ga via die kant het huis in. Ik loop naar boven en gooi daar mijn deur met een klap dicht. Ik doe mijn deur op slot en ga gefrustreerd aan mijn bureau zitten. Mijn bureau staat bij een raam die uitkijkt naar de straat. Ik kijk naar buiten en zie dat Shawn en Luke nog steeds in de voortuin staan. Ik wil al omdraaien als ik mij besef dat ze op de grond zitten en niet aan het vechten zijn. Ik heb er geen zin in om daar aandacht aan te besteden dus ik draai mijn stoel om. Ik kijk nu naar mijn muur met foto's. Een foto trekt mijn aandacht ik sta op en loop ernaar toe. Het is de eerste foto die we hier met zijn alle gemaakt hebben in de tuin. Jeetje hoe kan er zo veel in een jaar veranderen: Naar de andere kant van de wereld verhuizen, mijn echte familie om mij heen hebben, beste vrienden achter laten maar weer beste vrienden maken, afscheid nemen en weer nieuwe mensen ontmoeten, in een freaking arena staan met je broer, de liefde vinden en weer kwijt raken. ik ben zo in mijn eigen wereld dat ik niet door heb dat er iemand op mijn deur klopt. Ik loop naar de deur, haal hem van het slot en maak hem open. 

'sorry Yaar ik had niet zo mogen flippen dat was niet aan mij en ook niet oke' ratelt Shawn voordat ik iets kan zeggen. 

'ik was gewoon boos ik ben oud en wijs genoeg om mijn eigen beslissingen te nemen. Dat is niet aan jou of aan Luke of aan heel iemand anders. Nee dat is aan mij' maak ik mijn standpunt duidelijk. 

'weet ik kleine zusjes worden gewoon veel te snel groot. Ik wil je gewoon beschermen voor fouten of problemen' zucht Shawn. 'Shawn je kan mij niet beschermen tegen het leven' zeg ik en ik trek hem in een knuffel. Shawn slaat zijn armen om mij heen en zo staan we een tijdje tegen de deurpost aan.

'ik weet dat je alles heel goed kan, maar misschien moet je wel met Luke praten. Hij heeft net alles verteld en geloof me het is niet oke wat er gebeurd is maar nou ga asjeblieft met hem praten' smeekt Shawn. Ik kijk hem verward aan. Ik neem even diep adem en knik dan. Shawn laat mij los en laat mij gaan. Ik loop weer naar beneden en maak de voordeur open. Luke zit op dezelfde plek als net. Ik sluit de deur weer achter mij en hij draait zich verschrikt op. 

'Yara' zegt Luke opgelucht. 

'luke' mompel ik. Ik sla mijn vest strakker om mij heen en ga dan naast hem zitten. 

'mag ik het asjeblieft uitleggen. Als je dan nog niks met me te maken wilt hebben prima dan laat ik je met rust' Zegt Luke. Ik kijk hem aan in zijn vertrouwde ogen. Ik zie dat hij het meent en eerlijk is. Ik knik. Hij slikt even en begint dan zijn verhaal. 

'Sinds Olivia op school kwam kreeg ik rare sms'jes van een onbekend nummer. Eerst was het een keer in de week, 2 keer, 3 keer, 4 keer, toen elke dag. Op een gegeven moment bijna elk uur. Elke keer was het een ander soort bericht. Het varieerde van Als je niet doet wat ik zeg weet ik je te vinden tot  Is het leuk met je vriendinnetje, als je niet doet wat ik zeg weet ik haar te vinden. Degen wist elke keer dingen die ik of jij aan het doen waren op dat moment. Elke keer met hetzelfde dreigement: als je niet doet wat ik zeg weet ik jou of Yara te vinden. Maar ik kreeg maar geen dingen om te doen tot die ene dag. Ik zat in de les en ik kreeg een berichtje: Na school bij het bankje voor de Starbucks. Voor de rest niks. Yaar ik moest daar wel heen ik wilde niet jou of iemand anders in gevaar brengen. Ik fietste daar heen en ging zitten op dat bankje. Er gebeurde een half uur niks. Maar toen zag ik Olivia aan komen lopen. Ze ging naast mij zitten en begon mij uit het niks te zoenen. Ik hoorde een klik van een camera. Olivia sprong op en rende weg. Ik heb het geprobeerd haar tegen te houden maar ze verdween gewoon uit het niks. Ik zakte weer op het bankje. Ik kreeg weer een sms: Je zegt niks en vanaf nu is Olivia overal bij je als vriendin. Ik wilde je bellen langskomen om het uit te leggen maar ik durfde niet. Toen was je weg en je wilde niks meer met mij te maken hebben' Hij stopt even om te slikken en gaat dan weer door. 

'Ik wilde je zo graag alles uitleggen en smeken om het te geloven, maar overal waren Mitchel en Olivia en kon ik dus niks. Yaar ik ging kapot. Ik ga kapot ik kan het niet meer' eindigt Luke zijn verhaal. Ik kijk hem aan en ik zie de tranen in zijn ogen. Hij ontwijkt de mijne en kijkt voor zich uit. 

'jezus Luke ik' probeer ik. Maar door de brok in mijn keel lijkt mijn stem verdwenen. 

'als ik dit wist Luke' probeer ik nog een keer. Ik kijk hem aan en de eerste traan komt uit zijn oog gerold. Ik voel ook bij mij de tranen ook opkomen.

'Luke sorry' zeg ik. Ik wil nog veel meer zeggen maar het lukt niet door de tranen die nu ook uit mijn ogen rollen. Hij kijkt mij aan en schuift mijn kant op. Hij kijkt mij vragend aan. Ik knik en hij slaat zijn vertrouwde armen om mij heen. Door dit gebaar begin ik nu nog harder te snikken. Hij maakt sussende geluiden en strijkt met zijn hand over mijn rug. Nog steeds huilend zeg ik: 'het spijt me zo erg echt waar'. Ik voel hem knikken. De stilte is fijn. Zo lijkt het net alsof we de gemiste tijd een beetje in kunnen halen. De deur achter ons gaat open. Ik kijk om Shawn en papa komen tegenover ons zitten. 

'Luke je moet echt naar de politie gaan dit is echt niet oke het is zelfs strafbaar' zegt papa.

'ben ik van de week geweest ik trok het niet meer' fluistert Luke. Hij legt zijn hoofd op mijn hoofd en ik hoor hem zachtjes snikken. Ik sla mijn armen om hem heen en probeer hem een beetje te kalmeren. 

'is het euh iemand van school. Hij wist toch dingen te vertellen die op school gebeurde toch' Zegt Shawn een beetje ongemakkelijk. 

'dan kan ik wel iemand bedenken' mompel ik. 

'Yara je kan niet zomaar iemand hiervan beschuldigen' zegt Papa streng.

'Pap Mitchel doet er al een jaar alles aan om ons leven zuur te maken' zeg ik zelfverzekerd. Op dat moment gaat er een telefoon af. Luke laat mij los en neemt op.

met Luke Wilson