Anubis en de terugkeer van Sibuna. (VERVOLG)

Hoofdstuk 97

Jeroen heeft de kinderen naar zijn ouders gebracht en is nu in het ziekenhuis aangekomen . Hij haast zich naar de lift om naar de afdeling waar Patricia ligt,hij heeft daarstraks een telefoontje gehad dat de operatie is geslaagd. Hij loopt door de gang,die eindeloos lijkt. Maar als hij eindelijk bij haar op de kamer is,verschijnt er een dokter die Patricia heef geopereerd.  'Hallo,bent u de man van mevrouw Cornelissen?'  Jeroen knikt,voor hem staat een man van rond de 50 met een ronde bril ,hij is groot en stevig gebouwd.  'Ja.'   'Uw vrouw heeft geluk gehad. Het schijnt dat ze een inwendige bloeding had doordat de nier die ze nog over heeft,niet goed was dicht gebrand.'  Jeroen haalt opgelucht adem en is naast haar gaan zitten.  'Hoelang moet ze..'   'Ik verwacht dat ze morgen weer naar huis kan. Meneer Soeters mag vandaag trouwens al naar huis.' Vertelt de dokter het heugelijk nieuws. Jeroen knikt,maar heeft alleen nog maar oog voor Patricia.  'Ik laat u alleen.' De dokter legt even snel zijn hand op zijn schouder en is weg. Jeroen was zo bang dat hij haar zou kwijtraken. Opeens hoort hij vanuit de gang een bekende stem ,Willem.  'Ik wil mijn dochter zien!'  De vader van Patricia ziet haar dan liggen en rent naar haar toe.  'Patricia?!' Jeroen probeert hem te kalmeren.   'Ze gaat het halen,Willem.' Willem is rustig en buigt over het bed.  'Patries,meisje? Je vader is hier.'   'Wat is er gebeurd?'  'Ze kreeg een inwendige bloeding,ze hebben het van binnen weer opnieuw dichtgebrand of gehecht,ik weet het ook niet precies.' Intussen komt Patricia langzaam bij van de narcose. Met veel moeite gaan haar ogen open ,ze ziet veel wit voorzich en twee vage figuren. Dan hoort ze in de verte twee stemmen.  'Papa?' Vraagt ze met een zachte en zwakke stem. Willem hoort dan,als hij in gesprek is met Jeroen,dat ze wakker is. Meteen glimlacht hij naar haar.  'Hey,meisje.'  'Papa,w-wa...'   'Meisje,het is al goed. Je hebt even een inwendige bloeding gehad,maar alles is in orde.Ik ben nu bij je.' Willem strijkt lief over haar haren. De tranen staan in zijn ogen,ook Patricia houdt het niet droog,als ze zich beseft dat Willem het dankzij haar heeft overleefd.  'Pa,ik..'  Willem tilt haar voorzichtig op,om haar vervolgens eens goed vast te pakken. 

Nienke heeft ,na dat ze gisteren de foto van de echo van haar baby en die van Appie naar hem heeft gestuurd,nog niks van hem gehoord. Het is middag en ze is net terug van haar werk,als ze haar mobiel opent en tot haar verbazing toch een app heeft gekregen van Appie,maar wel een teleurstellende: 'Beter hebben wij geen contact meer. Er is teveel gebeurd tussen ons,blijkbaar is het nieuws van dat je zwanger van mij bent,nog teveel voor mij. Sorry,maar ik betaal je wel gewoon voor de baby.'  Nienke legt met een boze beweging haar mobiel op tafel,slaat haar handen voor haar ogen en begint te snikken. Opdat moment komt Fabian binnen en ziet Nienke overstuur aan tafel.  'Nien?' Hij snelt naar haar toe,om vervolgens naast haar te zitten. Lief slaat hij zijn arm om haar heen. Nienke geeft haar mobiel aan Fabian ,hij leest het bericht van Appie en is geschokt. Dit had hij nooit van Appie verwacht.  'Wat een...agh! Wat een lafbek!' Roept hij dan kwaad.  'Laat maar, Fabian. I...ik wist toch allang dat ik dit kind alleen zou gaan opvoeden.Het is ook goed zo. Ben al blij dat hij alimentatie gaat betalen voor het kind.' Nienke veegt haar tranen weg. Fabian vindt het vreselijk voor Nienke.  'Dat moest er nog bij komen,ook! dat hij het niet zou betalen! De gore klootzak!' Fabian is zichtbaar kwaad op hem .   'Fabian,laat het,oké? I...niemand wordt er beter van. Ik ga even liggen.' Nienke is flink overstuur en gaat naar boven. Fabian krijgt meer en meer medelijden met haar,maar is dat meer als vriend of voelt hij toch meer voor haar? Dan komt niet veel later Amber thuis,ze voelt aan alles dat er iets is.  'Fabian,waar is Nienke?'  'Ze is even gaan liggen. Am,ik denk dat we een probleem hebben.' Fabian gebaart naar Amber dat ze naast hem moet komen zitten en legt het hele verhaal aan haar uit dat Appie niks met het kind te maken wil hebben,en alleen maar alimentatie wil betalen aan Nienke voor het kind. Amber is verbluft noch verbaasd. Ook zij had dit nooit achter Appie gezocht.  'Wauw,wat kun je je soms lelijk vergissen in bepaalde mensen. Ik ga even bij haar...'   'Nee,laat haar maar. Ze heeft haar rust echt hard nodig.' Fabian is de laatste tijd overdreven bezorgd en bekommert over Nienke. Dat is Amber zeker niet ontgaan,ze heeft het dan ook lang genegeert maar toch heeft ze er geen goed gevoel over.  'Schat,je bent toch nie?'  'Liefje,ik houd van jou.' Fabian pakt haar beide wangen vast om haar te zoenen. 

Willem is naar huis,dus Jeroen en Patricia zijn alleen. Maar niet voor lang want daar komen Joyce en Mick aan ,maar gelukkig zonder kinderen. Daar voelt Patricia zich nog te zwak voor.  'Hey ,meisje! je hebt ons wel laten schrikken,zeg!' Joyce geeft Patricia een voorzichtige knuffel en een kus.  'Ja,er bleek een inwendige bloeding te zijn na een verkeerde hechting of branding,geen idee. Maar ik ben er gelukkig nog.' Patricia lijkt te lachen,maar dan als een boer met kiespijn. Ze is super blij met het feit dat Willem het overleeft heeft en zijn lichaam de nier nog niet heeft afgestoten,maar ergens zit er nog angst van binnen.  'Peet,gaat het?' Vraagt Joyce lief.  'Jawel,ben gewoon ontzettend moe.' Liegt Patricia, ze probeert zich zo goed mogelijk goed te houden tegenover Jeroen ,Mick en Joyce.  'Het is alleen,ik...ik ben super blij dat ik Willem zijn leven heb kunnen redden en zijn lichaam de nier nog niet heeft afgestoten,maar.....Of daar onze band er meer door versterkt is,'  Patricia kijkt verdrietig naar beneden. Joyce weet precies wat Patricia bedoeld en wrijft lief over haar rug.  'Je moet het nog wat tijd gunnen,meid. En als het niet zo is,dan is het zo. Je moet het ook niet willen forceren.'  Antwoordt Joyce lief. Patricia kijkt recht in haar ogen,en begint zachtjes te huilen.  'Hij gaf me daarstraks een knuffel,en....voor het eerst voelde het zo goed!' Dan breekt ze. Jeroen pakt haar vast en laat haar huilen.  'Laat het maar gebeuren,liefje?' Hij geeft lief een kus op haar kruin.  'Ik ben zo onwijs trots op je,schat.' Jeroen laat haar naar hem kijken waardoor ze elkaar zoenen. Aan een blik hebben de twee genoeg aan elkaar.   'Owja!,' Herinnert Joyce zich ineens weer iets. Ze bukt naar haar tas om er dan twee mooie tekeningen uit te halen.  'De kinderen hebben nog iets getekend voor tante Patricia.' Ze overhandigt Patricia de twee lieve tekeningen en Patricia lacht door haar tranen heen.  'Wat ontzettend mooi. Wil je ze een kus van mij geven?' Joyce knikt.  'Zullen wij maar weer naar huis,schat?' Stelt Mick aan Joyce voor. Hij merkt dat Jeroen en Patricia alleen willen zijn,en het is ook al weer vrij laat. Joyce neemt nog afscheid van Patricia en Jeroen en vertrekken dan.