Anubis en de terugkeer van Sibuna. (VERVOLG)

Hoofdstuk 61:"Keuzes."

2 dagen later, Nienke heeft het gevoel dat Appie haar negeert. Ze probeert hem al 2 dagen te bereiken, maar krijgt geen gehoor.  "Liefje? wat is er?" vraagt Fabian.   "Appie, ik maak me zorgen." antwoord Nienke dan.  "schat, Appie zal druk bezig zijn met zijn werk. hij belt je wel terug." Fabian stelt haar gerust door haar een kus te geven. Dan krijgt Nienke een appje. Het is van Appie:"Kom om 3 uur naar het park."   Nienke haalt opgelucht adem en gaat werken. Na het werk rijd Nienke door naar het park waar ze heeft afgesproken met Appie.  Ze pakeert haar auto en stapt uit. Ze loopt het park in en ziet dan dat Appie op een bankje zit.  "Hey." Ze gaat naast hem ziten.  "Hey." Antwoord Appie mat.  Even is het een tijdje stil tussen de twee.  "Je bent boos,he?"  zegt Nienke dan.   "Nee. maar, volgens mij heb je alleen maar  "Ja" tegen hem gezegt, omdat je nu ook gevoelens voor mij begint te krijgen ,maar ze wil ontwijken om Fabian niet te kwetsen."   Is Appie zijn conclusie. Nienke is even stil.  "Heb ik gelijk of niet?" Vraagt Appie.  "Nee. Mijn besluit staat vast! Ik trouw met Fabian!" Nienke staat op van de bank en loopt terug naar haar auto.  "Nienke?! Luister naar je hart?! Wat zegt je hart?!" Roept Appie nog. Nienke blijft even stil staan, maar loopt dan door. Appie zucht.
•
Nienke Is thuis aangekomen en loopt naar binnen. "Schat? Ben jij dat?" Hoort ze Fabian roepen.  "Ja!" Nienke hangt haar jas op en loopt naar de woonkamer.
Ze gaat op de bank zitten en geeft Fabian een zoen.  " Wat ben je laat?" Vraagt Fabian.  "Er kwam nog een spoedgeval." Liegt Nienke.   "We eten macaroni." Fabian loopt naar de keuken. Nienke kijkt op haar mobiel en heeft een appje van Appie.  "Ik kan geen moment zonder je. Dat wil ik ook niet, ik wil een toekomst met jou. X Ap."  Nienke zucht en stopt haar mobiel weer in haar zak.  "Hoelaat kunnen we eten, liefje?" Nienke loopt naar hem toe en pakt hem van achteren vast.  "We kunnen over 2 minuten eten." Fabian draait zich om , pakt haar bij haar heupen vast en ze zoenen elkaar.  "Ik ben gelukkig met jou. en over een paar maanden gaan we trouwen." Zegt Fabian.  "Ik ook met jou ,schatje." Nienke geeft hem dan een lange intense zoen en kijkt hem diep in  zijn ogen.  "Wat is er?" lacht Fabian dan.  "Ik ben echt gelukkig met jou." zegt ze dan. Tijdens de zoen die ze Fabian net gaf,voelde ze zich vreemd. Het leek  alsof ze Appie zoende.  "Ik ook met jou.kom? we gaan eten." Fabian zet de pan op tafel , ze gaan zitten en beginnen met eten. Alleen Nienke denkt alleen maar aan Appie.
.
Ook Appie en Amber zijn aan het avondeten ,maar Appie is er niet echt bij met zijn hoofd. Hij staart wat voor zich uit.  "Luister je naar je hart,Nienke? wat zegt je hart?"  "Ik ga trouwen met Fabian.Ik hou van hem!"   "Ap?!" Appie schrikt op uit zijn gedachte en kijkt naar Amber die hem roept.  "Wat is er?" vraagt hij.  "Dat kan ik beter aan jou vragen, waar zit jij met je gedachte?" Vraagt Amber.  "Ow.nergens." Liegt Appie en kijkt naar zijn eten.  "Weet je het zeker?" Amber kijkt hem doordringend aan.  "Ja." Antwoord Appie dan.  "Eet maar voordat het koud word."  Appie neemt dan een hap van zijn  eten. Even later kijken Amber en Appie tv. Appie appt ondertussen stiekem met Nienke.  "Ik denk nergens  anders meer aan,dan alleen nog maar aan jou en onze zoen.Ik wil je zien."   Appt hij naar Nienke.  Nienke leest het appje en zucht,maar stiekem moet ze  wel glimlahchen.Toch appt ze hem terug met: "Je kan mij beter uit je hoofd zetten,Ap. Ik blijf bij mij beslissing:Ik trouw met Fabian."  Appie leest de app en zucht.  "Schat? wil jij ook popcorn?" vraagt Amber.  "Nee.ik..ik ga  slapen." Appie geeft Amber een zoen en loopt naar boven. Amber vind maar dat hij de laatste weken heel vreemd doet. Wat is er toch met Appie aan de hand?
.
De volgende middag is Patricia bij haar Psycholoog.  "Goed,de vorige keer waren we geeindigt met het verhaal over je vader. Zullen we daar weer mee verder gaan?" Vraagt de Psycholoog.  "Is goed. maar ik zie het verband niet tussen de problemen met mij pa , en mijn eigen kind."  zegt Patricia dan.  "Nou, ik denk dat jou problemen met je pa, je automatisch de moedergevoelens voor je kind mist. Dat je niet van je kind kunt houden,doordat je je band mist met je vader." legt de Psycholoog uit. Patricia is stil.  "Mijn  vader....hij heeft nooit naar mij omgekeken."  Er rolt een traan bij Patricia.  "Hij-hij...het leek alsof ma en pa spijt hadden dat ..ze mij kregen.nouja, Pa kreeg ma zover dat ook  zij spijt kreeg dat ze ons had gekregen." Patricia staart voor zich uit en laat haar tranen de vrije loop. Ze krijgt een tissue en droogt haar ogen.  "Waarom had je vader spijt dat hij jullie had gekregen?" vraagt de Psycholoog.  "Geen idee. Hij werkte liever,dan dat hij zich met ons bezig hield. Hij vond dat de vrouw voor de kinderen moest zorgen en de man des huizes moest de kost verdienen." Patricia veegt haar tranen weg.  "En jou moeder?" vraagt de Psycholoog door.  "Mama zorgde wel voor ons,alleen...ze leerde een andere man kennen. En toen pa dat ondekte, was het huis te klein. Ze gingen uit elkaar en wij gingen met mama en haar nieuwe vriend mee,alleen mama was toen meer met hem bezig dan met ons. Haar vriend hield niet van kinderen en mama was zo blind van liefde,dat ze hem gelijk gaf.We zagen de oppas meer dan ons eigen moeder."  Als Patricia daar weer aan terug denkt, word het haar teveel en breekt ze. De Psycholoog geeft haar de doos met tissues.  Patricia droogt haar tranen en drinkt van haar water.  "Wat maakt dat je nu zo verdrietig word?"   "Gewoon...het feit dat ik nooit de liefde van mijn ouders heb gekregen. Dat ik dat niet ken! Maar ik wil het wel aan mij kind geven. Alleen...Het lukt niet." Patricia begint weer te huilen.  "Heb je weleens een knuffel gehad van je ouders?" vraagt de Psycholoog.  "Niet vaak." Patricia snikt. De Psycholoog gaat staan.  "Ga eens staan?"  Patricia gaat staan en word dan omhelst door Patrick.  "Vertel me wat je hierbij voelt?"   "Genegenheid,geborgenheid,warmte." Patrick laat haar los. Even kijken ze elkaar diep in de ogen aan.  "Hoe voel je je nu?" vraagt Patrick  dan.  "Fijn.opgelucht." Patricia gaat zitten.  "Ik heb je die knuffel gegeven,om jou de ervaring te geven wat jou ouders jou niet gegeven hebben. Liefde,Geborgenheid,veiligheid,warmte,genegenheid en zekerheid."  legt de Psycholoog uit. Patricia knikt en neemt een slok van haar water.  "Neem je kind meer in je armen,ook als ze huilt. Ze wil veiligheid,en die liefde." zegt Patrick.  "Dat doe ik zeker." Patricia staat op en geeft Patrick een hand. "Bedankt." Zegt Patricia.  Patrick legt zijn hand op haar schouder. "Je doet het goed,Patricia.Je kan trots op jezelf zijn."  Patricia glimlacht naar hem en loopt de deur uit.