Anubis en de terugkeer van Sibuna. (VERVOLG)

Hoofdstuk 95

Niet al te lang na de operatie mag Patricia naar huis. Ze zal nog veel moeten rusten en over een aantal weken terug moeten komen voor controle. Jeroen heeft haar op bed gelegd.  'Jeroen,ik hoef...'   'Geen tegenspraak! jij moet herstellen!'  Hij helpt haar met de benen op bed te leggen en slaat de deken over haar heen. Patricia staart hem lachend aan.  Patricia had nooit durven dromen dat zij nog met Jeroen zou gaan trouwen en dat ze met hem 2 kinderen zou krijgen.  'Jeroen?'  Patricia pakt hem bij zijn hand ,aait over de rug van zijn hand en kijkt hem,als Jeroen naar haar kijkt,diep in de ogen aan.  'Liefje,ik... ben je zo dankbaar.'  Jeroen glimlacht,dan zoenen ze elkaar. Patricia gaat dan liggen en valt al vrij snel in slaap. Jeroen legt het dekbed over haar heen en streelt over haar haren. Even blijft hij bij haar zitten ,omdat hij haar in de gaten wil houden. Zo'n operatie is niet niks. Voorzichtig geeft hij haar een kus om dan naar beneden te gaan waar zijn vader nog steeds op de kinderen let.  'Pa,je kunt naar huis. Ik red het wel.'  Hij tilt de jongste op om die naar bed te brengen. Zijn vader is tegenover hem gaan staan,een blik.  'Als je mij hulp nodig hebt,een belletje.' Zijn vader maakt een bel gebaar en geeft zijn zoon een knuffel. Jeroen laat zijn vader nog uit en brengt de jongste naar bed.  'Wel zachtjes doen voor mama,oké?'  Rachel knikt, Jeroen geeft haar een kus ,stopt haar nog onder en doet het licht uit om daarna naar beneden te gaan. Beneden is Lotte nog lief aan het spelen met haar poppen. Jeroen kijkt naar zijn dochter en besef van geluk overtreft hem. Glimlachend blijft hij toezien hoe Lotte onbezorgd met haar poppen speelt.  'Lot,gaan wij naar bed?'  Lotte knikt,ruimt haar poppen op en rent met Jeroen naar boven. Als ook Lotte in bed ligt en hij haar heeft onder gestopt,hoort hij uit hun slaapkamer zacht gekreun. Hij loopt naar Patricia toe.  'Liefje? wat is er?'  'Waar zijn mijn medicijnen?' Vraagt Patricia zwak en de pijn is uit haar ogen te lezen. Jeroen snelt zich naar de badkamer,komt terug met haar medicijnen en Patricia neemt ze snel in.  'Gaat het wel?' Jeroen maakt zich zorgen.  'Jawel. Ik merk nu pas hoe zwaar de operatie was. Maak je geen zorgen,liefje.' Stelt ze hem gerust.Althans,dat probeert ze toch.  

Nienke is in de woonkamer en maakt zich klaar voor haar afspraak,als Fabian binnen komt. Hij ziet hoe Nienke haar jas wat gehaast aan doet en haar tas om haar schouder slaat. Fabian en Nienke zijn een paar weken alleen thuis omdat Amber voor haar werk een paar weken in praag zit.   'Waar ga jij naar toe?'  Nienke lijkt een beetje te schrikken ,blijkbaar had ze hem niet opgemerkt.  'Ik ga naar de gynaecoloog Voor mijn eerste echo.'  Verteld ze stralend.  'Ow,zal..zal ik meegaan? gewoon,als steun.' Zegt hij er meteen bij. Nienke lacht en knikt.  'Dat is lief. Kom?' Fabian en Nienke lopen samen naar de auto en rijden weg. Even later zitten ze in de wachtkamer. Fabian ziet aan alles dat Nienke er een beetje tegenop ziet. Komt dat omdat Appie er fysiek niet bij is? Dat ze er onbewust er meer mee bezig is,dan ze zelf erg in heeft? Fabian denkt er niet bij na en pakt lief haar hand vast en knijpt er lief in.  'Het komt goed.' Zegt hij dan.  'Doe ik hier wel goed aan?'  'Jij moet doen waar jij je het fijnst bij voelt en wat voor jou de beste keuze is. En wat die keuze ook is,ik sta volledig achter die keuze.En Amber ook.'  Hij kan nu wel voor Amber spreken,maar voordat Amber vertrok naar Praag ,merkte Fabian al dat Amber jaloers op hen was. Fabian beloofde haar plechtig dat er niks was tussen hem en Nienke en dat hij nog altijd van Amber hield. En nog steeds, op de dag van vandaag houdt hij nog altijd van Amber. Maar,waarom houdt hij dan nog steeds de hand van Nienke vast? Wanneer hij zich dat weer beseft,worden ze geroepen de door de gynaecoloog. Hij schrikt en laat automatisch haar hand los. Ze gaan naar binnen en Nienke mag al vrij snel plaats nemen.  Ze gaat liggen ,en de gynaecoloog doet haar ding. Als ze met het echo-apparaat over haar onderbuik zoekt in de baarmoeder,komt er een lief klein vlekje tevoorschijn.  'Daar is jullie kindje.'  Fabian hoort niet eens wat de gynaecoloog zegt,zo onder de indruk is hij van wat hij ziet op het scherm. Wat een wonder. Duizenden gevoelens gieren door zijn lijf en spontaan komen daar de tranen. 'Ow,euh..ik ben niet de vader,hoor.' Antwoordt Fabian dan,als de gynaecoloog hem indringend aankijkt. Nienke schiet in de lach.  'Nee,hij is gewoon een vriend. Maar ik weet wel wie de vader is van dit kind,maar hij...' Nienke valt even stil. Fabian wrijft lief over haar arm.  'Ow,mijn excuses. Maar lief dat u mee bent voor de steun.'  Nienke kijkt Fabian dankbaar aan.  Fabian streelt door haar haren en geeft een kus op haar wang. Nienke kijkt vol bewondering naar haar kindje. Onbewust denkt ze weer aan Appie..Waarom wil hij er niks van weten? Althans,die indruk gaf hij toch. Weer komt het besef dat ze het kindje alleen moet opvoeden.  'Nien? gaat het?' Vraagt Fabian bezorgd. Nienke droogt snel haar tranen.  'Ja,ja.Het gaat.'  De gynaecoloog geeft Nienke een handdoek aan om de gel van haar buik af te vegen en ook een tissue voor haar tranen te drogen. Na alles is besproken,ook de uitgerekende datum,krijgt Nienke een paar prints mee van de echo en vertrekken de twee weer. Fabian loopt wat naar voren,als Nienke hem bij de arm beet pakt.  'Faab? Bedankt,voor dat je met me mee bent gegaan. Het betekent veel voor mij dat ik dit met mijn beste maatje heb gedeeld. Dit mooie wondertje.' Nienke legt haar handen op haar buik.  Fabian is dichter bij haar gaan staan ,en ook hij legt zijn hand op haar buik.  'Ik vond het ook heel bijzonder om dit moment te delen,Nien.' Hun ogen hebben alleen aandacht voor elkaar en zo blijven ze een tijdje staan. 'We moeten maar eens gaan.Amber kan zo thuis komen,weet je nog?' Fabian wordt weer herinnert aan Amber en lijkt weer bij z'n positieven te komen. Haar was hij even vergeten.  Hoe dan?  'Owja. Kom?' Opeens lijkt Fabian haast te hebben en rennen ze naar de auto. 

Appie heeft sinds hij Nienke zo hardhandig aan de deur heeft gezet,omdat hij haar niet wilde geloven dat ze zwanger van hem was en niet van Bart, niets meer van haar vernomen. Hij wilde haar eigenlijk niet zo aan de deur zetten,maar ze overviel hem er zo mee. Ook omdat ze weer vreemdging met Bart en nog zo boos en verontwaardigt was. Appie dacht dat hij echt een toekomst had met Nienke,dat zij hem zo gelukkig zou maken. Hij wil haar gaan bellen,als hij een appje krijgt van haar. Hij opent de app en er komt een foto tevoorschijn op het scherm. Het is de echo van het baby'tje. Als hij de echo ziet,schiet hij vol. Hij heeft zijn hand voor zijn mond geslagen en huilt geluidloos. Onder de foto staat: 'Een foto van ons kindje..of nouja,ik hoop...uit de grond van mijn hart dat je je kind toch wil leren kennen en je verantwoordelijkheid neemt met de opvoeding.'   Appie krijgt,bij het lezen van de tekst,weer de twijfels. Weet ze zeker dat hij de vader is? Bij die twijfel begint hij zichzelf steeds meer te haten. Waarom denkt hij zo?