Anubis en de terugkeer van Sibuna. (VERVOLG)

Hoofdstuk 100

'PA!' Ze stort zich over hem heen op de grond. Willem ligt levenloos op de grond,snel pakt ze haar mobiel om 112 te bellen,met bibberende handen.  'Ja,met..' Ondertussen heeft ze haar hand op zijn hals laten rusten,hij voelt koud..Nee,ze...ze is te laat. Langzaam glijdt haar mobiel van haar oor en laat ze van de shock als van zelf haar hand zakken.  'Pa? Nee,pa! dat kan niet? Pa,wordt wakker?!'  Vol ongeloof probeert ze haar vader onwetend wakker te schudden. 'Pa! Laat me nu niet in de steek?! Dit ga je mij niet flikken!'  De vrouw van het alarm-centrale heeft alles meegekregen en roept zo hard dat Patricia het hoort en haar mobiel weer oppakt.  'Mevrouw,kunt u mij vertellen wat er aan de hand is?'   'Mijn vader,hij...ik kom er net achter dat hij....hij is dood...'  Patricia knijpt haar ogen dicht en begint zachtjes te snikken. Even later is de lijkenwagen er,en Jeroen. Hij is binnen ,ziet Patricia in een hoek zitten,haar benen opgetrokken en volledig in shock. Hij stapt voorzichtig naar haar toe,ze staart naar het lijk van Willem die nog midden in de woonkamer ligt,terwijl de lijkschouwer alles afzet en het lijk onderzoekt. Jeroen is bij haar op de grond gaan zitten,Patricia laat haar tranen lopen.  'D-dit kan niet....dit mag niet...hoe...hoe kan dit nu,Jeroen?'  Zegt ze met een zachte breekbare stem. Jeroen heeft zijn arm om haar heen geslagen.  'Schat,we..we kunnen beter hier weg gaan. We kunnen hier toch...'   'Ik moet hier blijven,Jeroen! Papa heeft mij nodig! Ik laat hem niet nog eens...'  Patricia valt angstvallig stil,Jeroen vindt dit zorgwekkend worden. Hij probeert haar te kalmeren door over haar arm te strelen.  'Schat,je kan hier niks doen. We moeten de lijkschouwer zijn werk doen. En ook de politie.'  Jeroen probeert haar met zich mee te nemen,maar Patricia blijft naar Willem staren.  'We weten toch allemaal waaraan hij is overleden,door mijn darm! Ik..Het is mijn schuld!' Patricia laat haar hoofd op haar knieën vallen en begint hartverscheurend te huilen.  'Liefje,dat moet je niet zeggen! Het is niet jouw schuld,hey! kijk mij eens aan?' Jeroen laat haar naar hem kijken door haar hoofd op te tillen.  'Het is niet jouw schuld! Knoop dat alsjeblieft in je oren,schatje.'  Patricia blijft hem aanstaren ,om dan huilend in zijn armen te vallen. Jeroen slaat zijn armen om haar heen,tilt haar op en neemt haar mee naar buiten,naar de auto. Onderweg naar de auto,wordt Willem door de lijkschouwer naar buiten getild,wanneer Patricia dat ziet,stort ze in en wil naar hem toe,Jeroen houdt haar vast om haar zo tegen te houden.  'Pa! Nee,,neeeeeeeee!' Ze vallen samen op de grond en Jeroen troost haar. Na een tijdje zijn ze thuis en heeft Jeroen Patricia op bed gelegd,ze is vrij snel in slaap gevallen. Jeroen is nu met de kinderen beneden ,ook heeft hij Joyce en Mick gebeld om het trieste nieuws te vertellen. Wanneer Joyce,Mick en de kinderen het nieuws hebben meegekregen,loopt Joyce naar boven,net op het moment dat Patricia wakker is.  Als ze haar beste vriendin ziet,begint ze opnieuw te huilen en Joyce troost haar. 

Amber heeft met Appie toch afgesproken dat als Nienke gaat bevallen,hem belt als ze naar het ziekenhuis vertrekken. Het ziet er naar uit dat de bevalling niet lang uit blijft,want Nienke klaagt voor het avondeten al van harde buiken en druk in de onderbuik.  Het is al laat in de nacht , Amber en Fabian liggen te slapen. Nienke daarentegen wordt wakker van harde buiken ,waar ze eerder deze avond al last van had. Ze staat met een pijnlijke gezicht op en loopt heen en weer. Op een gegeven moment krimpt ze ineen en kermt ze het uit van de vreselijke pijn. Een wee. 'Aaa!' Ze buigt voorover en leunt met haar hand op het bed ,terwijl ze haar andere hand op haar buik rust. De ene wee naar de andere komen vrij snel achter elkaar. Fabian, die wakker is geworden van een onverklaarbaar geluid die naar de logeerkamer van Nienke leidt. Eenmaal aangekomen treft hij Nienke buigend over haar bed en  gaan alle alarmbellen bij hem af. Hij sprint op haar af en ontfermt zich over haar.  'Ik denk dat het zover is,' Nienke kijkt Fabian met een pijnlijk ,maar trots gezicht aan. 'Ik breng je naar h....'   'Aaa!' Opeens beginnen de weeën zo hevig te worden dat Fabian bang is dat ze het ziekenhuis niet zullen halen . Nienke houdt hem dan ook tegen ,wanneer hij haar naar beneden wil begeleiden. Haar hand houdt zijn arm vast,haar vertrouwen in Fabian is nog altijd aanwezig.  'Fabian, w-we halen het ziekenhuis niet..ik,jij zult het kindje ter wereld moeten brengen.'  Weer puft Nienke een wee weg,terwijl Fabian doodsangsten uitstaat. Nienke merkt het op ,staat recht en pakt zijn beide armen vast. 'Wat als ik...'  'Fabian,ik denk aan jou omdat jij de belangrijkste persoon in mijn leven bent. Ik vertrouw jou.' Fabian zijn hart slaat over uren en zijn ogen lachen naar Nienke. Ookal is het niet zijn kind, maar toch is dit het bijzonderste en het mooiste wat hij nu met haar meemaakt.  'Oké..kom? Ik leg je op bed.'  Fabian begeleidt haar op bed en zet alles klaar voor de bevalling. Tijdens de weeën ,breken haar vliezen en al vrij snel heeft Nienke persdrang .  'Nien,je mag alleen persen bij de volgende wee.'  'Ik heb een wee.' Nienke maakt zich klaar voor de eerste perswee en perst. Fabian blijft naar beneden kijken of hij het hoofdje al tevoorschijn ziet komen. Nienke laat haar hoofd vermoeiend op het kussen vallen en hijgt nog wat na. 'Je bent zo goed bezig,Nien. Bij de volgende wee mag je weer gaan persen.' Fabian heeft zijn handen op haar knieën laten rusten. Weer krijgt Nienke een wee en met alle kracht die ze nog heeft,perst ze zo hard als ze kan. Fabian vangt de baby op en als Nienke gehuil hoort,is ze opgelucht en laat een paar traantjes. Fabian legt haar dochtertje op haar borst, maakt haar schoon en geeft het schaartje aan Nienke om de navelstreng los te knippen.  'Ik wil dat jij dat doet.'  Geeft Nienke hem de eer. Fabian is wat overrompelt maar knipt toch de navelstreng door, hij gaat naast haar op bed liggen en samen kijken ze genietend en vol bewondering naar Nienkes dochter. Ze heeft een licht tintje in haar huid en mooie zwarte krulletjes en mooie blauwe ogen.  'Wat is ze toch mooi.' Zegt Nienke trots. Fabian staart haar aan en ziet dan wat voor prachtige moeder ze wel niet is. 'Ik ben zo trots op je!' Fabian kust haar op de wang. 'Zonder jou was het me nooit gelukt.' Ze kijkt hem diep in de ogen aan,de sfeer lijkt te veranderen en voor ze het weten zoenen ze elkaar.  Nienke laat al vrij snel los en bijt op haar lip. Opdat moment staat Amber in de slaapkamer omdat ze wakker werd van baby gehuil. Ze dacht dat ze droomde,maar toen ze wakker was hoorde ze het baby gehuil nog steeds.  'Nien?' Amber stapt op haar af en blijft een beetje verbaasd op een afstand naar de baby staren.  'Waarom heb je mij niet wakker gemaakt? Dan hadden wij...'  'Dat hadden we niet gehaald,Am. Het ging zo snel. Fabian heeft haar op de wereld gezet.' Nienke begint te stralen en heeft alleen oog voor haar dochtertje. Amber kijkt met grote ogen naar Fabian die ook naar de baby staart.  'Heb jij de bevalling gedaan?' Vraagt ze aan Fabian.  'Ja. Laten we moeder en dochter naar het ziekenhuis brengen.' Fabian pakt het handje vast met zijn vinger en de baby slaat haar vuistje om zijn vinger heen. Amber kijkt naar de drie en merkt iets geks. Lijkt er nu iets tussen Nienke en Fabian te gebeuren? En hoe moet ze dit zometeen aan Appie gaan vertellen? Dat Fabian nota bene hun dochter ter wereld heeft gebracht..