Anubis en de terugkeer van Sibuna. (VERVOLG)

Hoofdstuk 91

'Patries?'  Jeroen staat in de slaapkamer. Patricia ligt snikkend op bed. Hij gaat naast haar zitten en streelt over haar been. Even is het stil tussen de twee,maar dan komt Patricia rechtzitten. Jeroen slaat zijn arm om haar heen.  'Liefje,je vader wil met je praten. Hij heeft misschien niet lang meer ,vooral niet als er niet snel een nierdonor is voor hem.'  Zonder dat Jeroen het in de gaten heeft,heeft hij Patricia aan het denken gezet. 'Ik ga douchen.' Patricia staat op om naar de badkamer te gaan. Als Jeroen de douche hoort stromen ,haalt hij zijn mobiel uit zijn broekzak en belt naar Willem. Hij vertelt hem dat hij geprobeerd heeft om tegen Patricia in te praten,maar sterk het idee heeft dat het niet echt iets heeft geholpen. Willem zegt dat Jeroen zich niet hoeft te verontschuldigen en al blij is dat hij het tenminste geprobeerd heeft. (Ondertussen kun je het nummer:'A Thousand Years.' Luisteren van Christina Perri)  'Jeroen,je bent goed voor ons Patries..Echt waar..' Jeroen hoort een soort van afscheid in Willems zijn stem,en krijgt dan ook een brok in zijn keel.  'Ze verdiend het dan ook,Willem.' Jeroen probeert zijn tranen de baas te zijn. Patricia staat onder de douche en denkt terug aan hoe ze haar vader weer voor het eerst zag. Dan ziet ze opeens een blik van hem voor zich,die ze toen niet zag.. De blik van,spijt,vergiffenis, en hoop verdriet. Ze draait de douche uit,stapt uit de kabine en begint uit het niets hard te huilen en te gillen. Ze gooit alles op de grond ,gaat tegen de muur aanstaan,en glijdt langzaam met haar rug tegen de muur naar beneden. Stilletjes huilt ze in haar armen. Opeens voelt ze zo'n enorme schuldgevoel over zich heen komen. Daarom besluit ze dan ook ,als ze de kinderen een dagje naar haar moeder brengt,dat ze haar moeder wil spreken.  Haar moeder opent de deur,de kinderen rennen naar binnen en haar moeder wil de deur al dicht doen,maar Patricia houdt voor het eerst de deur tegen.  'Mam...k-kan ik je spreken? binnen.' Haar moeder kijkt haar verrassend aan,maar laat haar dan voor het eerst binnen. 

Appie blijft Nienke met grote en met vol ongeloof in zijn ogen aan kijken.  Heeft hij dit nu goed gehoord?   'Wat?!' Appie is sprakeloos.  'Ap,ik..'  Dan begint hij met zijn hoofd te schudden en lacht vol ongeloof.  'Dit kan niet..Je liegt! Je zegt wel dat het kind van mij is,maar wat als het toch van Bart is? hé? Da jij in het rond neukt kan ik niet helpen!' Roept hij kwaad.  'Appie! het kind is godverdomme van  jou! ik heb het uitgerekend! en zolang zijn Bart en ik nog niet eens samen,' Verdedigt ze zichzelf. Appie loopt langs haar heen en gaat op de bank zitten. Van ellende gaat hij door zijn haar ,Nienke blijft hem maar aanstaren.  'Appie,ik..'   'Ik wil het niet horen,Nienke. Je kan beter gaan, ik moet nadenken.'  Nienke  loopt teleurgesteld ,maar begrijpelijk zijn huis uit en blijft op de stoep even staan,legt haar hand van schrik op haar mond en barst in tranen uit. Appie doet anders alsof er niks aan de hand is,maar van binnen is hij compleet van streek. Ook weet hij niet of hij het nu goed heeft gehoord,is Nienke echt zwanger van zijn kind?  Appie zet zijn tv uit en snelt zich nog naar buiten om te kijken of Nienke er nog is. Maar als hij buiten komt ,rijdt Nienke net weg.  'Nienke! Nienke!' Roept hij nog,maar ze hoort hem niet. Teleurgesteld gaat hij terug naar binnen. Zal hij Nienke nog zien? Of...

Nienke is aangekomen in een hotel,omdat ze zo overstuur is,wist ze niet waarheen. Ze meldt zich aan bij de balie,krijgt de sleutel en gaat naar boven. Met de sleutel opent ze de deur en stapt naar binnen. Ze zet haar koffers neer in de kamer ,kijkt wat rond en gaat op bed zitten. Dan kijkt ze met haar hoofd naar beneden,naar haar buik. Laat haar hand op haar buik rusten en wrijft erover.  'Ik denk dat we er alleen voor staan,kleintje.'  Nienke zucht ,haalt haar mobiel uit haar zak,zet die uit en besluit om vroeg te gaan slapen.

Patricia is terug van een goed gesprek met haar moeder,de kinderen blijven daar nu slapen omdat het wat later is geworden dan verwacht. Ze loopt naar binnen en dan staat een wachtende Jeroen voor haar neus.  'Waar bleef jij zo lang? en waar zijn de kinderen?' Vraagt Jeroen ongerust.  'Ze slapen bij mij moeder. Ik heb heel lang gepraat met mama.' Patricia lijkt voldaan van het gesprek ,maar zegt er niks over tegen Jeroen.  'Ow,was het een goed gesprek?'  Patricia knikt.  Ze stapt op hem af en knuffelt hem.  'Ik hou van je,schat.' Fluistert ze met een kleine stem. Jeroen schrikt over hoe Patricia zich gedraagt en laat haar naar hem kijken.  'Liefje,gaat het?' Patricia houdt haar tranen in bedwang en knikt.  'Ja,ik ben moe.' Patricia geeft hem een kus en besluit om alvast  naar bed te gaan. Jeroen maakt zich een klein beetje zorgen. Het leek wel of ze van streek was. 

De volgende ochtend is Jeroen al vroeg gaan beginnen werken ,dus is Patricia alleen thuis. Ze kan dus met een gerust hart naar het ziekenhuis vertrekken. Daar aangekomen ,stapt ze zelfverzekerd naar binnen. Patricia is boven bij de afdeling waar haar vader ligt ,ze staat bij de kamer waar ze moet zijn,haalt diep adem en loopt naar binnen met al haar moed.  'Patries? i-k...'  Willem gaat meteen rechtop zitten en is blij om zijn dochter weer naast zijn bed te zien na hun ruzie.  'Ik kom niet om je vergiffenis. Maar..Ik heb met mama gesproken.'  Als Patricia dat zegt,lijkt Willem een beetje geschrokken te zijn. Even blijft hij stil,gewoon weg omdat hij niet weet wat hij moet antwoorden.  'Waarom,krm..waarom?' Kan hij alleen maar vragen. Patricia blijft hem strak aan kijken en laat hem nog even zweten.   'Mama heeft mij iets verteld,weer wat jij geheim voor mij hield.' Zegt Patricia nu nog kalm. Willem lijkt dondersgoed te weten waar het over gaat,want hij slikt.  'Patries,ik...' Willem wil haar arm vastpakken,maar Patricia rukt hem meteen los. Van binnen wordt ze alleen maar kwader.   'Het zoveelste geheim....Hoeveel geheimen heb je nog allemaal niet voor mij,hé?!' Patricia gaat dreigend voor hem staan,waardoor Willem automatisch met zijn hoofd op het kussen terecht komt en haar bang aan kijkt.  'Patricia,ik wil absoluut geen geheimen voor je hebben,maar...'   'Waarom heb je ze dan?! Ik ben godverdomme je dochter!' Roept Patricia nu kwader dan kwaad. Willem probeert haar kalm te krijgen door zelf kalm te blijven.   'I-ik heb besloten ,om mijn eigen trots op zij te zetten,mijn nier aan je af te staan. Maar daarna,daarna wil ik niks,maar dan ook niks meer met je te maken hebben.' Met die woorden laat ze Willem compleet van streek achter. Als ze buiten is,in de auto stapt,barst ze in huilen uit en begint te gillen.