Anubis en de terugkeer van Sibuna. (VERVOLG)

Hoofdstuk 39:"Geluk in de liefde."

Na een lange rit, zijn Nienke en Roy aangekomen op Paros in Griekeland.
Ze zijn alletwee heel moe na zo'n lange rit.Maar Nienke heeft er absoluut geen spijt van dat ze met Roy is meegegaan. Ze wil avontuur!  "Wauw! Wat is het mooi hier!"  Zegt Nienke dan, als ze de bus uitstapt en naar het uitzicht kijkt.  "Ja, he?" Roy komt naast haar staan en slaat zijn arm om haar nek heen.  Roy kijkt dan naar Nienke en glimlacht. "Nienke? Ik ben zo blij dat ik dit avontuur met jou kan delen. Ik ben zo blij met jou."  Ze kijken elkaar verliefd aan en zoenen intens met elkaar.  "Ik hou van je, Nienke." Ze hebben hun voorhoofden tegen elkaar aan. "Ik ook van jou."  Ze begint te hijgen en ze raken passioneel hun lichamen aan. Ze verlangen naar elkaar. Ze beginnen harder te hijgen en beginnen met tongzoenen en elkaar uit te kleden en belanden al vrijend op bed. Hun lichaam komen tegen elkaar aan en ze zoenen passioneel. Roy streelt over haar rug en knijpt dan in haar bil. Nienke kijkt hem verleidelijk aan en kreunt. Dan vrijen ze tot  diep in de nacht.
•
De oud Anubis-bewoners hebben besloten om vandaag terug naar Nederland te gaan. Ze zitten nu in het vliegtuig. Fabian zit bij het raam en kijkt sip. Appie zit naast hem en ziet dat. "Hey,Fabiano? Gaat het een beetje?"  Vraagt hij. Fabian haalt zijn schouders op. "Ik mis Nienke."  Zegt hij dan sip. "Ik ook, jongen."  Appie slaat zijn arm om hem heen. Fabian kijkt Appie aan. "Ik heb tegen haar gezegt dat ik nog verliefd op haar ben, Appie. Maar...het is te laat. Het is gewoon te laat!" Fabian begint te huilen.  "Wat?! Je hebt het haar vertelt?! Wat zei ze?" Vraagt Appie dan.  "Ze bleef me maar aanstaren. Ze zei niks." Vertelt Fabian.  "Ow. Sorry,man." Appie troost hem.  "Ach, waarom zou ik nog hopeloos op haar wachten? Ik hoop dat Roy haar gelukkig maakt."  Ze zijn ondertussen geland en Fabian staat op en loopt in de rij. Appie heeft medelijden met hem. Blijkbaar is Fabian nog harstikke gek op Nienke. 
•
Eenmaal thuis , ruimen Jeroen en Patricia hun koffers uit en draait Patricia meteen een was.  "Liefje? Ik merk dat je sinds de reis naar huis , stil bent. Je hebt geen woord gezegt." Zegt Jeroen dan.  "Ik ben gewoon op van de spanning vanwege de uitslag." Antwoord Patricia.  "Dat ben ik ook, schat. Maar over een paar dagen krijgen we de uitslag." Jeroen geeft haar een zoen. "Ik ga even liggen. Ben moe." Patricia loopt naar boven.
•
Mick en Joyce zijn ook thuis aangekomen, nadat ze Rosemarie hebben opgehaald bij de ouders van Mick.  "Ik ga Rosemarie even op bed leggen." Joyce loopt met Rosemarie in haar armen naar boven. Mick gaat zitten en zucht. Hij moet eerlijk tegen haar zijn. Dan komt Joyce naar beneden. "Zo. Ze slaapt. Pfff, ben kapot." Joyce ploft naast Mick neer op de bank.  "Joyce?"   "Wat zullen we doen met het eten?" Ratelt Joyce verder. "Joyce...ik.."   "Ik zal eens in de koelkast kijken of...."   "JOYCE! IK KAN DIT NIET, OKE?!" roept Mick opeens. Joyce kijkt hem geschrokken aan.  "Mick, wat bedoel je?"  "Ik...ik kan dit niet aan, oke? Heel dit vaderschap-gedoe. Ik...ik kan het gewoon niet!" Roept Mick overstuur. Joyce blijft geschokt en verstijfd stil staan en kijkt Mick met vochtige ogen aan.  "Mick? Dit meen je toch niet, he?!"  "Jawel, Joyce. Ik..ik dacht dat ik er klaar voor was, maar..."  "MAAR WAT?! Je laat me niet in de steek, Mick! Wij hebben je nodig! Rosemarie heeft je nodig!" Roept Joyce woedend en hysterisch. "Dat weet ik, Joyce. Maar, ik kan dit niet. Niet nu..."  Mick loopt naar boven. "Mick?! Wat ga je doen?! MICK?!" roept Joyce en begint te huilen. Mick pakt zijn spullen en kijkt nog een keer naar Rosemarie die in de wieg ligt. "Sorry , meisje. Het ligt niet aan jou." Mick geeft haar nog een kus en loopt naar beneden. "Mick?! Waar ga je met die koffers heen?!" Joyce ziet dat Mick naar beneden komt met 2 koffers.  "Ik ga even een tijdje weg. Ik moet nadenken. Maar weet, ik hou van jullie allebei." Mick geeft haar een kus en vertrekt. "MICK! DIT KUN JE NIET MAKEN! MICK! GORE KLOOTZAK!" Joyce loopt naar binnen en begint te huilen.
•
Fabian is ook thuis en zit net op de bank , als de bel gaat. Hij loopt naar de voordeur. Als hij opendoet, ziet hij Mick staan. Met koffers. "Mick? Ben je soms vergeten waar je huis is?" Grapt Fabian. "Kan ik een tijdje bij jou slapen?" Vraagt Mick.  "Euh, ja. Kom binnen?" Mick loopt naar binnen, zet zijn koffers in de hal en loopt met Fabian naar de woonkamer. "Mick? Is er iets gebeurd tussen jou en Joyce?"  Vraagt Fabian en komt naast hem zitten op de bank. "Ik..ik heb tegen Joyce gezegt dat ik het vaderschap niet aan kan, Fabian. Ik....ik wil het wel, maar het kan niet, niet nu!" Mick begint te huilen. Fabian pakt hem vast en troost hem.  "Hoezo kun je het vaderschap nu nog niet aan? Mick, ik heb jou bezig gezien met Rosemarie. En jij bent echt de beste vader voor Rosemarie." Overtuigt Fabian hem. Mick kijkt hem aan. "Echt?" Fabian knikt. "Ik ben zelfs een beetje jaloers." Zegt hij dan eerlijk.  Mick lacht. "Mick? Het is gewoon die onzekerheid. Maar de opvoeding is ook niet makkelijk, maar je kunt het jezelf wel makkelijk maken. Je moet niet al te moeilijk denken. Het komt echt goed!" Fabian geeft hem een goede peptalk. "Je hebt gelijk! Ik moet niet zo onzeker zijn. Thanks, man!" Mick omhelst hem. "Wil je eerst een biertje dan? Voordat je weer terug gaat naar je gezin?" Mick knikt.
•
Even later is Mick weer thuis.  "Mick!" Joyce knuffelt hem. "Het spijt me, Joyce. Maar ik ben gewoon zo onzeker over heel die opvoeding van onze lieve dochter."  "Dus je meende het niet?"  Vraagt Joyce.  "Nee. Ik wil jou en Rosemarie niet in de steek laten. Dat kan ik ook niet." Antwoord Mick.  "We doen dit samen, he? Gekkie!"  "Dat weet ik." Mick zoent haar. Dan horen ze Rosemarie huilen. "Ik ga wel." Mick laat haar los en loopt naar boven. Joyce voelt zich gelukkiger dan ooit.
•
Nienke en Roy liggen al de hele avond in de bus van Roy naast elkaar.  "Je bent bijzonder, Nienke." Zegt Roy.  "Jij ook. Je maakt een gelukkig mens van mij." Antwoord Nienke. "Je verdiend dat, na wat jij allemaal hebt meegemaakt. Als ik die Jimmy ooit tegen kom,he?"  "Liefje, hij zit in de cel. Waar hij hoort." Nienke zoent hem. "Ik zal je tegen alles en iedereen beschermen." Antwoord Roy. "Lief." Nienke zoent hem intens en het eindigt in een lange tongzoen.
•
Er zijn een aantal dagen verstreken en vandaag krijgen Jeroen en Patricia de uitslag die alles kan veranderen in hun leven. Alleen Patricia gaat al een paar dagen vreemd met Robbie. En ze voelt zich sinds gisteren niet goed. Ze heeft voor de zekerheid een zwangerschapstest gekocht en heeft net de uitslag gezien.  "Schat! De uitslag is er!" Roept Jeroen dan. Patricia loopt naar hem toe. Jeroen leest het mailtje voor:"Beste mevrouw Soeters en Meneer Cornelissen, bij deze heb ik de uitslag van jullie bevruchtingstest:
Mevrouw Soeters: "harstikke vruchtbaar!"
Meneer Cornelissen:"helaas traag zaad. Te traag om kinderen te kunnen verwekken."
"Schat? Gaat het?" Vraagt Patricia dan. Ze legt haar hand op zijn schouder. "We..we kunnen het blijven proberen, maar ik...ik kan jou geen kindje geven." Jeroen loopt van de laptop vandaan. "Jeroen?"  "Nee, laat me maar even, Patricia?" Jeroen loopt naar boven. Patricia voelt zich enorm schuldig. Ze begint te snikken. Dan pakt ze haar telefoon, gaat door haar contacten heen , en stopt bij de naam van Nienke. Even twijfelt ze , maar dan belt ze naar haar.  "Hahaha! Met Nienke."  "Hey, met mij. Patricia."  Zegt Patricia verdrietig. "Hey! Meis! Mis je me nu al?!" Lacht Nienke aan de telefoon.  "Nien? We...we hebben net de uitslag van de vruchtsbaarheidstest gehad... Jeroen...Jeroen heeft te traag zaad om een kind bij mij te verwekken, maar...ik..ik heb een groot probleem." Ze breekt.  "Patries? Wat is er?" Vraagt Nienke geschrokken. "I...ik..ik ben zwanger...v..va. Robbie!" Huilt Patricia over de telefoon.