Ta co stała w cieniu /// Taiga Kagami

25

Usiadła koło Kuroko. Był zmartwiony, wyraźnie to widać. Zazwyczaj jego twarz nie wyraża za dużo uczuć, raczej owiana jest stoickim spokojem więc gdy pojawia sie nie niej niepokój, jest źle, i to bardzo źle.

- Aomine ma słaby punkt. - popchnęła lekko chłopaka barkiem, chciała go pocieszyć. Popatrzył się na nią zdziwiony. - Jest za pewny siebie. Racja nikt w pojedynkę go nie pokona, ale nikt nie powiedział, że to jedyny sposób by się z nim zmierzyć. - puściła mu oczko i skupiła się na grze.

- Czy to oznacza że mam walczyć całą drużyną? Co ona miała na myśli? Zawsze gram drużynowo, to moja jedyna siła. Zna go o wiele lepiej niż ja, ale... coś jest w niej dziwnego. Ta długa rozłąka ją zmieniła, coś musiała zobaczyć w tej Francji.

- Gdy byłam we Francji lekarz zabrał mnie na mecz. Nie ma tam za dobrych zawodników, ale jeden z nich wyróżniał się nienaganną postawą. Pokazał mi coś co Kagami może osiągnąć.

- Co takiego? - zapytała Riko lekko się stresując.

- Zone.

- Co to?

- Gracz musi się skupić, przechodzi wtedy do innego wymiaru gry. Czuje więcej, widzi więcej i szybciej się porusza. Podejrzewam, że Kagami nie da rady tego zrobić sam, najpierw zrobi to Aomine, ale zone można zmywać tylko przez chwilę. On wyczerpie swój czas a Kagami zdobędzie wtedy punkty.

- Muszę mu to powiedzieć.

- Nie możesz. Wtedy nie wyjdzie. Nie może o tym myśleć. Na kolejnej przerwie przekaże mu to co mogę.

- A wiec działaj. Masz na niego największy wpływ, nawet większy niż Kuroko.

- Jak to się mówi... - uśmiechnęła się sarkastycznie. - lepiej nie grabić sobie u wybranki swojego serca.

- Co zobaczyłaś we Francji? - zapytał Kuroko skupionej dziewczyny.

- Co zobaczyłam? - zapytała lekko zdziwiona, ale szybko załapała o co mu chodzi. - Zobaczyłam naszego asa. Musi on tylko w końcu zrozumieć jak silny jest a uwierz mi przyjacielu... - popatrzyla szczęśliwa na Kuroko. - jest nieziemsko silny.

Kagami zatrzymał Aomine, ten mu się jednak szybko odpłacił. Gdy przebiegał koło blondynki nawet na nią nie spojrzał, ale dała rade zobaczyć jego oczy... jak u bestii.

- Aomine... - jęknęła głośno przełykając ślinę. Riko spojrzała na nią zestresowana. Blondynka miała szeroko otwarte oczy a jej żuchwa opadała swobodnie w dół. - Z... z... z... - jąkała się nie widziała takiego Aomine już wiele lat. - Znalazł godnego przeciwnika. - mówiąc to można było wyczuć jej strach. Nachyliła się i jej wyraz twarzy diametralnie się zmienił. Riko obserwowała ją bacznie. Biła od niej dziwna aura. Spięła brwi i ostro patrzyła się na Aomine. Złapała z nim kontakt wzrokowy. Ciągle zerkał na nią oczekując jakiejkolwiek reakcji, najmniejszego podziwu, tego ciepłego spojrzenia, które mu często rzucała. - Dalej Seirin! Dalej Kagami! - jej krzyk rozniósł się po sali, chłopcy spojrzeli na nią zdziwieni ale widząc jej wzrok, przeszył ich dreszcz. Zerknęli na Riko która gwałtownie wstała.

- Seirin! Walczcie! - Kagami jednak usłyszał tylko jej głos. To on był ważny.

- I co? Popędza do walki? - zakpił Aomine. Prawda była taka, że mu zazdrościł, oj nieziemsko mu zazdrościł. Mineło tyle czasu i miał tyle czasu, żeby naprawić swoje błędy, ale oczywiście był za głupi by je zrozumieć. Docenił ją dopiero jak ją stracił.

- Oj żebyś wiedział. - odpowiedział Kagami i uśmiechnął się złowieszczo.

   Aomine i Kagami grali na takim samym poziomie, czerwonowłosy zatrzymał nawet jego rzut, co było nie do przewidzenia. Na długiej przerwie Kagami zniknął razem z Kuroko, dziewczyna nie złapała go, ale też nie chciała tego robić.

- Miałaś porozmawiać z Kagamim. - powiedziała Riko wytrącając dziewczynę z zamyślenia. Drużyna spojrzała na nie zaciekawiona. Nie słyszeli ich rozmowy więc zaciekawili się co blondynka miałaby przekazać czerwonowłosemu. Blondynka wybuchnęła głośnym niekontrolowanym śmiechem odchylając się na ławce do tylu i kładąc sobie jedna dłoń na czole. Uspokoiła się i spojrzała na wszystkich. Jej oczy były pełne werwy, wyglądała niezwykle groźnie.

- Podczas takiego obrotu spraw... - spojrzała podekscytowana na dziewczynę a później w oczy Teppeia. Znali się krótko ale zawsze to on był dla niej najcieplejszy i traktował ją jak młodszą siostrę. Miała już jednego brata ale dziękowała wszystkim za takiego drugiego. - nie mamy się o co martwić.