Daughter Of Dusk And Dawn

62.

The ride had been eerily silent, neither Gestalt nor I daring to make an attempt at a conversation. Alam kong parehas kaming lunod sa sariling mga isipan, naghahanap ng mga sagot kung bakit ganoon ang naging reaksyon ni Demora sa naging pagbisita namin. 

The uncomfortable air hung above us. I was holding my breath the entire way from the the city to the palace. Kaya ganoon na lang ang naging pagkawala ko nang napakalalim na hininga nang sa wakas ay natanaw ko din ang mga tore ng palasyo.

The carriage went through the arched gate and then into the palace courtyard. Sa naging pagdaan ng karwahe, napansin ko pa ang pagbigay pugay ng ilang mga sundalo, maging ang pagyuko ng ilang mga Maharlika. Bahagyang tumaas ang kilay ko sapagka't hindi naman ganoon kagarbo ang karwahe, at hindi ko alam kung paano nila nalaman na prinsipe ang nasa loob. Hanggang sa makita ko si Gestalt na nakasilip sa bintana. Kumakaway at nakangiti nang malawak. 

I rolled my eyes in annoyance, I guess the Gestalt I know was back. 

The carriage came to a halt, slightly disorienting me, and then I sighed in relief. Sa wakas. I nodded at Gestalt and pushed open the door, and without backward glances, step down the carriage. My feet landed with a click on the cobblestone ground of the palace.

Doon, napansin ko ang kumpulan ng grupo ng mga Maharlika. Far right on the courtyard, a crowd had gathered. Hindi ko na lang sila pinansin, bagama't bahagya akong nagtaka sa nangyayari. I was curious, but it was none of my business. It was just probably some random noble commotions at dahil mukhang mga babae lang naman ang mga ito, hindi na ako nag-aksaya ng oras. Maharlikan women tended to make a big fuss out of everything. 

I ascended the shiny marble steps with the agenda to head directly to my chambers. Hanggang sa marinig ko ang pagtawag sa aking pangalan. Naramdaman ko ang pangungunot ng mukha ko. 

Nilingon ko ito. Dressed in full black---crown-like headdress, strapped corset, frilled darkish blue skirt, and black diamonds that adored her delicate neck and ears--- was none other than the Lady Yula Quan herself. Kumakaway ito sa akin. 

I could feel the muscles in my face stretching, and I knew it was not a smile, nor surpirse, that flashed in my face. Batid kong halata sa mukha ko ang naging pagngiwi ko sa babaeng maharlika, at sigurado akong walang tsansa na hindi ito napansin ni Yula. 

But it didn't matter though. Dahil imbes na mainsulto, tila mas lumawak ang ngiti niya sa naging reaksyon ko.

Goddess!

I could feel my jaw tensing, and then inevitably clenching. She gestured for me to come down. Ang mga kasamahan niyang maharlika ay napatingin sa akin. There were about twelve of them, all glittering faces and bright smiles. 

Napabuntong hininga na lang ako. Yula gave me no choice, kailangan kong puntahan siya. With careful steps, I approached Yula and her party. They grinned when I reached them, and now I am reminded of sinister wolves with wicked grins as they look upon the sheep. 

I am the sheep.

"Come," saad ni Yula nang nasa harap ko na siya. "Walk with me."

Taka ko lang siyang pinagmasdan, gayunpaman ay napatango na lang ako. Yula spared her companios one last look. "Thank you, ladies. I'll see you all guys soon."

Naghagikhikan ang mga babae. They weren't familiar with me, pero halatang mga anak ito ng mga malalaking tao sa Paresia. 

Isa sa kanina, nakasuot ng pula at may mga rosas sa buhok ay umabante. "Huwag mong kalimutan ang mga imbitasyon, Lady Yula."

Yula giggled. Pansin ko sa naging pagkunot ng mukha niya pilit ang tawang iyon. "I would never. Pangakong makukuha niyo ang inyong mga imbitasyon. Ihanda niyo na ang mga isusuot niyo. And please, do make sure to spare no expense, you wouldn't want to spoil the occasion."