Daughter Of Dusk And Dawn

16.

CHAPTER SIXTEEN

I COULDN'T breathe. And what's worse was that I couldn't figure out why. Maybe because in a few hours, the Blood Trials would officially begin. Or maybe, because in a few hours, I would be dancing with the crown Prince. Or maybe, it was just because of the tightness of my corset.

Or maybe, because of all of these!

Definitely enough reason for me to lose my breath.

"Mukhang masyado kang tensyonado, lady Adelaine. Ayos ka lang ba? " Naga-alalang puna ni Cheena. Nasa tabi ko siya. Kasalukuyan niyang inaayos ang mga kalat sa aking silid.

"Naku! Ikalma mo ang iyong sarili, Lady Adelaine. Wala kang dapat ikabahala!" dagdag ni Arianne."Magiging maganda ang gabi mo. Nakati-tiyak ako!" Puno ng kasiguraduhang sambit niya.

"Tama. Hindi ka dapat mabahala. Tiyak na ikaw ang magiging sentro ng sayawan. Napakaganda mo ngayon, Lady." gatong naman ni Arianne.

Bahagya akong kumalma nang dahil sa kanila. Tumingin ako sa salamin. Ang una kong napansin ay ang mga talukap kong napintahan ng ginto. Binagayan nito ang kulay ginto ko ring damit. Masikip at mapangahas ito. Halos lumuwa na ang mga dibdib ko. Mayroong ding manipis na kulay gintong kwintas ang nakasabit sa leeg ko. Nakalagay dito ang singsing na galing sa ama ko. Tulad nang mga tagasilbi sa fortess ni Lord Areling, pinilit din ako ni Cheena at Arianne na panandaliang tanggalin ito. Hindi ako pumayag. Ang ginawa namin, pinalitan namin ng gintong lace ang kinakalawang na bakal na dati kong lace. It didn't look bad. It didn't look much either. And I liked that. It was the only thing I was wearing tonight that felt like me. This gown, the trinkets in my bunned hair, the diamond earrings, and this beautiful golden gown, fancy and stunning as they were, they didn't feel like me.

I managed to smile despite the nerves. Ngumiti din ang mga tagsilbi nang makita akong nakangiti sa salamin.

Nilingon ko sila. "Salamat. Kinakabahan lang talaga ako," pag-amin ko sa kanila.

I couldn't deny the fact that I looked presentable tonight. All thanks to both of them. Silang dalawa ang gumawa ng lahat ng ito. Sila ang tumulong sa akin na pumili ng damit na isusuot. Sila ang pumili ng mga alahas na ibabagay dito. Sila rin ang nag-ayos sa akin--mula sa paa, hanggang sa pinaka-dulo ng mga hibla ng buhok ko. Ang kabuuan nitong araw ay ginugol nila upang masiguradong magiging ganito ang ayos ko ngayong gabi. Sa halos isang linggo kong pamamalagi sa kapital, silang dalawa ang madalas kong kasama. Bagama't hindi ko nais na may tagasilbi, sa pagkakataong ito, masaya ako at mayroon silang dalawa.

Sa sinabi ko, mas lalong lumawak ang ngiti nila.

"Wala kang dapat ipagpa-salamat, Lady Adelaine. Tungkulin namin na pagsilbihan ka. At masaya kaming gawin ito," mapagkumbabang sabi ni Arianne.

Mayroong kumatok sa pinto.

"Buksan niyo. Baka si Lord Keiv na 'yan," utos ko sa kanila sabay buntong hininga. Si Lord Keiv nga. Nang bumukas ang pintuan, hindi na ito nag-abala pang magpaalam at pinapasok na ang sarili sa silid ko.

I smiled, awkwardly. "Hi!" bati ko.

He returned that smile."Hi!" His blue eyes wandered from my head to toe. W Wow! You look...astonishing. You almost knocked the wind out of me, woman."

Although it was a bit of a stretch, still I grinned with his compliment.

"Just almost?" I joked.

He nodded playfully."Yes. Just almost."

I giggled." Well, you look rather dashing yourself, Lord Keiv."

Truly, he looked dashing. He was wearing a dark full skirted knee length-coat, underneath it was white linen shirt with frills topped with a black printed vest, paired with white knee breeches, and dark leather shoes. His red curls were pulled all the way back. He looked different. Good different.