Highest Ranking: #19 in Historical Fiction (Sub-Genre)
Pluma at Tinta 2020 First Placer in Fantasy category | Best in Blurb | Most Engaging Story | Pluma at Tinta 2020 overall first placer
THE BLOOD IS IN NEED OF A NEW ORDER.
Natuldukan na nang kap...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
NOTE: To those who read the updated version, do not be confused. This is the old version, and I am deciding to keep this for now.
WARNING: This is a rough draft. Haven't had the chance to revise, nor do I plan to do it just yet. Revising will be done once the entire story has been written in full. Expect errors: be it grammar, inconsistencies in dialogue tags and indents, punctuation's, etc. Still currently unedited. Also, I do tend to use old English at times. Thus the interchanged positions of pronouns and verb. Just a warning. 😅
*****
CHAPTER ONE
SA WAKAS, matapos ang napakatagal na paghihintay, sinundo na rin ako ni kamatayan. Halos buong buhay ko ay tumatakbo ako. Malayo-layo narin ang nalakbay ko. Madami na rin akong pinagdaanan. Ngunit tulad ng lahat ng tumatakbo, mabilis man o mabagal, darating ang araw na mapapagod ka rin. Pero ako? Hindi ako napagod. Nadapa ako. Sumudsod sa putikang lupa, nang sugatan, duguan, at talunan.
Life came a bit rougher for me. I thought the goddess was supposed to protect us. The goddess was supposed to guide me to a better life. This was where she brought me though. Natanong ko nga sa sarili ko minsan, may pinipili ba ang diyosa? Because it would seem so. And if she did, malakas ang loob na sasabihin kong hindi ko na kasalanan kung bakit ako humantong sa sitwasyong ito. Ginawa ko lang ang kailangan kong gawin para mabuhay. No matter how bad they were. I did what I had to do. I just wanted to survive. It's all I ever wanted. Like everybody else. I regret nothing.
"Inahahatid niyo na ba ako kay kamatayan?"
Gumuhit ang kirot sa lalamunan ko. Namamaos ako. Bahagya pa akong nagulat sapagka't hindi pamilyar ang boses na nadinig ko. Maging ang katagang lumabas sa bibig ko ay mga salita ng estranghero. It wasn't me. Never did I embrace the idea of dying before. Yet now, it would appear that I am meeting death like an old friend.Mukhang tinanggap na maging ng sarili ko na mamamatay na nga talaga ako.
Hindi sumagot ang mga kawal sa naging tanong ko. Hindi ko na pinilit pa. Limp and broken, I let them take my frail body to wherever they wanted to take me.
It took just minutes, but it felt like we'd been walking forever. Natutuliro na ba ako? Sabi nila, gano'n daw bago ka mamatay. Matutuliro ang utak mo. Maba-blanko. Katulad nang sa isang papel na malinis. Hindi alam kung paano haharapin ang nalalapit na katapusan.
My mind started to drift again.
Hanggang biglaang nauntog ako.
"Aray!" I groaned.
Ang kirot na idinulot nang biglaang paghampas ng ulo ko sa matigas na bagay ay binalik ang naglakbay na isipan ko pabalik sa reyalidad.
"Dahan-dahan naman." Nakuha ko pa talagang mag-reklamo.
I wasn't expecting them to acknowledge me. But one of the guards did. Not to say sorry, of course.
"Tahimik, bihag! Huwag kang salita nang salita." pabulong at puno ang tensyon ang boses ng kawal.
