BİR NEFES YETER (Tamamlandı)

75

Anka, başını Ceyhun'un omzuna yaslamış, Ceyhun da onu sarmalamış bir halde yatakta uzanıyorlardı. Anka:

- Daha önce neden anlatmadın?

- Benden nefret etme diye, her şeyimi sakladım senden. Geçmişimi, bugünümü, olmayan geleceğimi, mesleğimi, her şeyimi... Benim yüzümden zarar görme diye, seni kaybetmeyeyim diye. Sen ve çocuklar bu kötü hayatımdaki en iyi şeylersiniz. Ama buna rağmen ne seni koruyabildim, ne de çocukları. Hiçbir zaman kabul etmediğim bu hayata sizide sürükledim.

- Evet, kötü işlere bulaştığını biliyordum. Ama 10 yaşından beri olması... İnanamıyorum hangi baba, bunu evladına yapar ki?

- Nejat Ataman, benim öz babam değildi. Kuzey Yıldırım benim öz babamdı.

- Nasıl yani?

- Ben 5 yaşına kadar çok mutlu bir çocuktum. Babam kahramanımdı, annem aşkımdı. Onların sevgi dolu bakışlarıyla büyümüştüm. Küçük yaramazlıklar yaptığımda babamın arkamda durup annemin azarladığı zamanlardı. Tabi bu benim hatırladığım iyi anılar. Ama beş yaşında hatırladığım hayal meyal bazı kötü anlar var. Annemin ve babamın bir adamla kavgaları, silah sesleri, babamın haykırarak annemin ismini bağırması, en son da babamın annemsiz yanıma gelmesi.

- Annen ölmüş mü?

- Evet.

- Hatırlıyor musun onu?

- Tek hatırladığım senin gibi yeşil gözleri olduğu.

- Sahi, beni yeşil gözlerimden dolayı fark ettiğini söylemiştin.

Ceyhun gülümsedi.

- Evet.

Anka, Ceyhun'un yanağından öptü. Ardından:

- En son hikayeni anlatıyordun. Annen öldükten sonra babanla ne yaptınız?

- Kuzey babam, ikimizide daha önce hiç gitmediğimiz bir yere götürdü. Yanlış hatırlamıyorsam anneannemin uzun zamandır gitmediği eviydi. İki sene boyunca babamla orada yaşadık.

- Anneannenler gelmedi mi?

- Anneannemler ile annem öldüğünden beri görüşmüyorum.

- Şu an yaşadıklarından haberin var mı?

- 5-6 sene önce onları bir kez de olsun görmek istemiştim. Ama gittiğimde dedemin yıllar önce öldüğünü anneannemin de birkaç ay önce öldüğünü öğrenmiştim.

- Çok üzülmüş olmalısın.

- Aslında pek üzülmedim. Çünkü onlarla ilgili pek hatırladığım bir şey yok. 5 yaşına kadar vardır belki ama onları nasıl hatırlayayım?

- Amcaların, teyzelerin, onları gördün mü?

- Bildiğim kadarıyla annemde tek çocuktu, babamda.

- Anladım, boşver olmamaları daha iyi.

- Neden öyle dedin?

- Benim bir zamanlar vardı. Yani annemle babam onlarla kavga edene kadar varmış.

- Annenle babanla kavga etselerde yeğenisin onların. Kaybolduğunda aramaları gerekirdi.

- Sana şöyle diyeyim. Benim teyzem babamı seviyormuş, amcam ise annemi. Hatta annemle amcam evlenmek üzereyken, teyzemle babamı da nişanlamışlar. Ama annem ile babam hiç onlara ümit vermemiş. Sadece birbirlerini sevmişler. Hem babamın tarafı hem annemin tarafı bu ilişkiye karşı çıkınca annemle babam gizlice evlenip herkesten saklı bir hayat kurmuş. Tabi bunların hepsi ben doğmadan çok önce olmuş. Bu yüzden hiçbiri doğduğumu bile bilmez.