BİR NEFES YETER (Tamamlandı)

111

FİNAL

Beş ay sonra

Bu beş ay, başta Elvan ve Anka olmak üzere herkes için çok zor geçmişti. Elvan, eşinin ölümüyle çocuklarına ve hayatına küsmüşken Anka abisi gibi sevdiği birini kaybetmesinin acısını çocuğuyla birlikte yaşamıştı. Hatta küçük oğlu Uraz' ı neredeyse kaybedecekti.

Bedirhan eşinin hamile olduğunun sevincini buruk bir şekilde yaşamıştı. Ama ne olursa olsun eşine destek olmuş ve ikinci oğullarına iyi bakacaklarına dair ona kalpten sözler vermişti.

Ceyhun ve Tolunay, canlarından çok sevdikleri kardeşlerini kaybetmeleriyle en az Anka ve Elvan kadar acı çekmişti. Ama kadınların aksine duygularını içlerine atmış Elvan ve Ankaya sonuna kadar destek olmuşlardı. 

Bu zamansız kaybediş, Ceyhunların yeraltı işlerine son vermek için büyük bir sebep olmuş, umarsızca bütün işleri dost ya da düşmanlarına dağıtıp ellerinde kalanlarla temiz bir sayfa açtırmıştı. 

Ceyhun, asıl mesleğine kavuşurken Bedirhan ailesiyle daha fazla vakit geçirme şansı yakalamıştı. Tabi işsiz kalmayarak Ataman şirketine Finans Müdürü olarak atanmıştı. Tolunay için değişen pek bir şey yoktu. Çünkü onun zaten uzun zamandır bir mesleği vardı. Onun için tek değişen şeyler; Eren' in ölümü ve yeraltı işlerinin sona erişiydi.

Saniyeler saatleri, saatler günleri, günler ayları kovalarken herkes mutlu sona yaklaşmıştı. 

Önce Sidal Erdağ ikinciye hamile kalmış, Uraz Ataman dünyaya gelmiş, sonra Ceyhun Ataman mesleğine kavuşmuş, en son da Bedirhan Erdağ tamamen yeraltı pisliğinden kurtulmuştu. Bugün ise onlar için yeni bir başlangıcın ta kendisi olmuştu.

Ceyhun, Bedirhan, Tolunay, Beren, Elvan, Sidal, Anka ve çocuklar hep birlikte aynı masada oturmuş yemek yemek üzereydiler. Ceyhun:

- Yemeğe başlamadan önce bir konuşma yapmak istiyorum. 

Anka:

- Tabi ki yapabilirsin hayatım. Seni dinliyoruz.

Ceyhun, eşinin elini tutup ondan destek alarak:

- Hayat, yedimize de karşı adaletli davranmadı. Çok küçük yaşta bize dersler vermeye başladı. Öyle bildiğimiz kolay derslerde değildi. Acı dolu, gözyaşı dolu büyük ve zor derslerdi. Bazılarımız kısa sürede olsa mutlu bir hayat sürdü, belki de buna inanmak istedi. Ama tam inandığımız anda öyle bir darbe aldık ki birbirimizi bulana kadar o darbeyle yaşamak zorunda kaldık. Kısa veya uzun süren o süreç, vücudumuzda ve kalbimizde büyük, geçmesi zor olan yaralar açtı. Birbirimizi bulduktan sonra bile defalarca kanayıp, defalarca kabuk bağladı. Kapandı derken onun üstüne daha fazla yara ekledi. Ama açılan o yeni yaralara inat birbirimize tutunduk, birbirimizin varlığıyla birbirimize destek olduk. Evet, çok şey kaybettik. Başta kendimizi, sonra da sevdiklerimizi. Ama değdi. Buraya, size, kendimize... her şeye rağmen değdi. Şimdi de yeni bir başlangıç yapma zamanı. (Kadehi kaldırıp) Hayattaki gerçek değerimize, daima birlikte...

Anka kadehini eşininkiyle tokuşturup:

- Daima birlikte.

Elvan da Anka ve Ceyhun' unkine tokuşturup:

- Gerçek değerimize...

Hepsi aynı kelimeleri kullanıp diğerlerinin kadehlerine kadehlerini tokuşturdu. Tuna kendi bardağını kaldırıp annesine:

- Anne bende tokuştuymak istiyoyum.

Yağız:

- Bende.