Trekendesh dashurie

Pjesa 33

Pjesa 33

Eni nuk foli asnje fjale vetem e shtrengonte duke u mbajtur pas tij,me koken mbeshtetur ne kurrizin e tij.

-En je mire?-e pyeste ai here pas here.

-Po po jam mire dua vetem te ikim nga ketu,por ti as ne shtepin tende nuk mund te shkosh,jam e sigurt qe Endri do coj te gjithe policet atje.

-Do ikim diku tjeter En.

Ecen per me shume se nje ore ose dy ore ,Eni nk arrinte te kuptonte sa kohe kishin ecur,e kishin lene qytetin pas,dukeshin vetem dritat nga larg.

-Arritem zemer,-tha ai dhe zbriten.

-Ku jemi ketu,-pyeti duke hequr kasken. Kishin arritur ne nje shtepi qe ishte buze detit dhe larg qytetit.

Degjohej vetem perplasja e dallgeve ne breg dhe ajo aroma e detit te kripur qe te shponte hundet.

-Eshte shtepia e vellait Fabios,por ai nuk vjen kurre,me shum vij une,sidomos kur isha i merzitur per ty,-i tha duke i prekur floket.

U drejtuan per nga shtepia dhe u ulen te shkallet. Eni u mbeshtet te Andi dhe ai e mbeshtolli me krahet e tij duke e puthur ne koke,veshtronin detin dhe dallget qe perplaseshin ne breg dhe pastaj terhiqeshin mbrapsh.

-S'me besohet qe je ketu sonte me mua.

-As mua,-i tha ajo dhe u kthye nga ai duke e pare ne sy. Pa se kishte vetullen te gjakosur,ajo vetull qe nuk ju sherua kurre. Endri e kishte goditur perseri dhe sic dukej nuk kishte ndermend te sherohej dhe per ca kohe te tjera. Ajo e puthi lehte
ne vetull.

-Nuk kam reshtur kurre duke te dashur,s'mund te jetoj pa ty,-i tha ai duke prekur lehte buzet e saj me buzet e tij. Ajo e puthi per disa sekonda.

-Por une te sjell gjithmone vetem telashe,nese sdo ishe kthyer te me kerkoje s'do i kishe keto probleme.

-Ti je e cmendur,-qeshi ai dhe e puthi perseri, s'me intereson asgje para teje,asgje as jeta ime,sepse pa ty asgje nuk ka kuptim.

-Ndoshta jam e cmendur,-i tha Eni duke qeshur dhe u cua hoqi atletet dhe vrapoi drejt detit
-Por e cmendur per tyyyyyyyyyyyyy,-thirri fort ajo me sa kishte ne koke.

Ai e shikonte dhe ndjehej i lumtur qe ajo ishte aty.

Me ne fund ndjehej e lire,dhe larg cdo gjeje,ishte qetesi nuk dukej kembe njeriu,e adhuronte detin kur brenda tij ishte vetem ajo,sepse ne kete menyre i dukej sikur e kishte te gjithe per vete. Hena e plote rrezatonte dhe dukej sikur i buzeqeshte dhe hena ishte e lumtur per te. Ajo hene qe e kishte pare me vite,qe i kishte ber shoqeri kur ajo dilte ne dritare cdo nate sa her qe ndjehej vetem dhe
derdhte lot per dashurin e saj me Andin,i lutej henes qe ti dergonte puthjet e saj dhe ta mbronte kudo qe ai te ishte,i lutej qe nje dite ta bashkonte me te.

Ajo ngriti syte nga qielli dhe pa henen e plote qe dukej sikur qeshte dhe ishte e lumtur per te.

-Faleminderit,-i tha me ze te ulet dhe
u drejtua drejt detit u fut ne uje ashtu sic ishte e veshur me pantallona te
shkurtra dhe me bluze. U zhyt ne uje dhe uji qe i prekte cdo pjese te trupit,hena e veshtronte dhe ndoshta u ndje xheloze qe deti mund te shijonte e prekte trupin e saj dhe u fsheh pas nje reje,por pastaj doli shpejt.

-En do te ftohesh sapo ke dale nga spitali. En cfare te shkrepi ne mendje,-i thirri ai

-Eja uji eshte shume i ngroht,-i thirri ajo dhe u zhyt perseri ne uje. Ai s'po e shihte me. Mori nje peshqir qe ishte aty jasht dhe shkoi drejt bregut.

-En eja dil tani te fshihesh nuk dua te semuresh ose do vij te te marr,-qeshi ai. Ajo shkoi ne breg ai e terhoqi duke e shtrenguar pas vetes dhe e puthi. Bluza e njome i rrinte e ngjitur pas trupit te saj,ai i hoqi bluzen duke prekur e puthur trupin e saj,pastaj hoqi bluzen e tij me ndihmen e Enit,u gjenden me trupa gjysme te zhveshur te ngjeshur pas njeri- tjetrit.

-Eja uji eshte shume i ngrohte,-i tha ajo dhe e terhoqi pas vetes duke e puthur dhe vrapoi drejt ujit,duke e njomur Andin me uje.

-En mjaft -tha ai duke qeshur dhe e ndoqi pas.

-Nuk eshte e drejte qe te njomem vetem une,-qeshi ajo dhe iu afrua e puthi,duke prekur trupin buzet dhe floket e tij te njome. Per te ishin momente qe i kishte enderruar,donte qe koha te ndalonte aty e mos te levizte me.

Pastaj u shkeput nga krahet e tij e shtyu Andin ne uje dhe vrapoi drejt bregut duke qeshur,u mblodh me peshqirin qe Andi kishte len ne breg.

Ai e ndoqi,u mblodhen qe te dy me te njejtin peshqir . Ai e kapi nga beli dhe tek sa luanin e putheshin qe te dy u rrezuan mbi rere,e puthi ngadale cdo pjese te trupit te saj,njihte cdo milimeter te trupit te saj edhe pse kishin kaluar vite,e dashuronte,e
deshironte,e adhuronte. Ajo ndjeu buzet e tij te nxehta ne trupin e saj,por tani ajo ishte e tij,vetem e tij.

Ne breg degjoheshin dallget e detit qe perlaseshin me zhurme,ndersa hena nga lart qe i pergjonte tek benin dashuri dhe ndriconte trupat e tyre te zhveshur. Pastaj hena u fsheh pas nje reje te zeze,ndoshta mendoi qe duhet ti linte vetem.