As I Thought So (Dallas and Mazee)

57

Sobrang pagod na pagod ako nang marinig ko na may nag dodoorbell.

Napaisip ako kung sino ang biglang mag dodoorbell. Napansin ko sa bintana ang malakas na ulan. Naalala ko pauwi ako nang biglang bumuhos ang ulan. Mabuti nasa unit na ako non. Saglit kong tiningnan ang itsura sa salamin at inayos ang buhok ko. Nakapag sipilyo naman na ako kanina nong magising ako para makaligo dahil deretso akong nakatulog.

Hindi ko na nasilip sa door hole kung sino ang nagdodoorbell. Kung andito sila Alexi mapapagalitan nanaman ako dahil deretso ako mag bukas ng pinto. Lagi nilang bilin yon sakin lalo kapag naiiwan ako mag isa sa unit. Kaso kapag ganitong wala ako sa sarili nakakalimutan ko.

Pag bukas ko ng pinto laking gulat ko nang biglang may yumakap sakin. Basang basa sya ng ulan.

"What are you doing here?" Gulat kong tanong sa kanya.

"Why you keep running?" Buong hinanakit nyang tanong.

"I'm not running. I just have urgent things to do." Cold na sagot ko sa kanya saka sya tinulak.

"Mazz, please I am getting tired of this." Hindi ko alam pero di ko nagustuhan ang sinabi nyang yon.

"I dont know what are you talking about. Come on, Dallas! Just stop, okay." Di ko maitago ang inis ko. "We've talked already and I am TIRED TOO! So just leave me alone!"

"I'll do whatever it takes to have you back. I've sacrificed for fcking three years to keep you safe! I cannot do this anymore! That night, I know you still love me."

"I told you. It was just sex after all." Ngisi ko sa kanya. Nagulat ako nang bigla nya akong sugurin at napaatras ako. Naramdaman ko nalang ang pader sa likod ko.

Sa totoo lang nakita ko ang kakaibang emosyob sa mata nya. Sakit, galit, pagod, pangungulila at kung ano pa man. Pero, mas matindi ang sakit na nararamdaman ko.

"What did I just do that made you like this?" Halos paos ang boses nya. "I really thought, it will be best for you..to kept you out of danger."

Sa mga oras na to parang gusto kong sumuko sa kanya. Gusto kong hawakan ang mukha nya pero, naaalala ko lahat ng sakit.

Nong mga panahong umasa ako na babalik sya kapag nalaman nya na nabaril ako. Subalit, wala.

Im still lost in the dark..

Alam ko may tinatago pa rin at wala na akong tiwala pa sa kanya.

And about love..

Love is a joke.

It will only hurt you.

"We're done long ago. Move on." Cold na sagot ko sa kanya. Napadaudos sya at lumuhod sa harap ko.

"Zyndria, please forgive me for all what I did. I was so damn stupid. If I can just bring back that time. I might had.." halos nag crack na ang boses nya. "Just give me one last chance. Let me work everything out. I really love you and it never changed. Please, I beg you."

Okay, Dallas that has huge pride is begging with bended knees.

Alam ko na sobrang taas ng pride nya. Hindi sya naghabol sa mga babae at sya ang hinahabol. Shes a charmer and gender breaker. Sikat at matalinong abogado. Magaling at madiskarte. Para syang perfect na halos.

Pero, sa ibang desisyon hindi ko alam. Siguro nga mahal nya ako. Mahigit tatlong taon na, halos paapat na, pero ito sya nakaluhod sa harap ko at nagmamakaawa.

Siguro, kung ako pa ang dating si Mazee na tanga at mahina. Tatanggapin at papatawarin ko sya. Pero wala na. Ayaw ko na at pagod na ako.

Sa sakit nang pinagdaanan ko nang araw na yon. Sinarado ko na puso ko.