As I Thought So (Dallas and Mazee)

33

Nang nakaramdam ako ng pagod at pagka hilo at bumalik na ako sa ward. Masama nanaman ang pakiramdam ko. Kala ko mas bubuti ito kapag nag lakad lakad ako.

Nang makabalik ako sa kwarto at may nakita akong mga prutas sa may lamesa sa gilid. Napalingon ako pero walang tao.

Minsan masyado akong assuming. Feeling ko kasi baka galing sa kanya. Baka sumilip siya. Minsan pala ang sakit maging assuming.

"Miss Solin! I've been looking for you. I told you that you need to rest, but look at you. You are loitering." bigla nyang bungad sa akin. Ganito pala ang mga nurse dito nakakagulat at masungit. Pero sabagay kasalanan ko rin.

"Sorry.." yon nalang nasabi ko at umupo sa gilid ng kama at inabot ang mga prutas. "Where did this come from?" tanong ko sa kanya.

"I don't know. I haven't seen anyone here." sagot naman nya nang masiguro na na naka ayos na ang swero. Baka galing ito sa hospital mismo.

Kinuha ko ang isang orange. Nanginginig pa ang mga kamay ko. Marahan ko itong binalatan kahit hirap na hirap ako kaso dahil sa nanlalambot pa ang mga kamay ko ay nabitiwan ko ito at gumulong. Para pa akong ewan na sinundan ito ng tingin pagtulong palabas. Tatayo na sana ako nang may makita akong mga paa na papasok sa na at pinulot ang orange.

"Dallas.." halos bulong kong banggit sa pangalan nya. "How did you know?"

Parang tumigil ang mundo ko nang papalapit na siya. Siya lang nakakagawa nito sa akin. Bumilis ang tibok ng puso ko.

"I didn't know you were sick." sabi nya nang nakalapit na pala siya sa akin. "You went to my unit just to check if I am okay when you know you are sick. Are you killing yourself?" cold na sabi nito. Napabuntong hininga ako at bahagya kong nakagat ang ibabang labi. Childish ako kapag may sakit ako, ayaw ko na pinapagalitan ako at naiiyak ako kapag may nagagalit sa akin. I tried my best not to act like one.

"I heard that you fainted in the building." narinig kong sabi nya pero cold pa rin ang tono nya.

"It's okay. I'm well now. I just need to rest for a while and I'll be back to normal." agad kong sagot sa kanya at ngumisi naman siya sa akin.

"Who will stay with you here? Where are your friends?" biglang tanong nya.

"They are on a vacation and I won't bother anyone. I can handle myself." sagot ko sa kanya at pilit pinapasigla ang boses.

"I know it is somehow my fault and I am sorry. I should've let you know that I was working last night. Did you wait?" tanong nya.

"No.. It's fine. I didn't wait for you that long. I left after 30 minutes." pagsisinungaling ko. Sana lang maniwala siya.

"I brought your things that you left at my unit. You might need those while you are here." sabi nya at inabot ang isang paper bag na may mga damit. Nalungkot ako kasi tila binabalik na nya sa akin ang mga gamit ko.

"Thanks Dallas. This save me a lot." pagsisinungaling ko uli. Ngumiti siya ng tipid.

"Get well soon. I'll go ahead." sabi niya at tumalikod pero inabot ko ang jacket nya sa likuran.

"Dallas, can I court you?" nahihiya kong tanong. Para akong desperada. Sana talaga hindi nya gf yong Joan. Napaharap siya uli sa akin na parang nagtataka na natatawa.

"You are really sick." amused na sabi nya.

"I'm serious." sagot ko.

"How? You will max out your visa again and then leave?" parang nahihimigan ko sa boses nya na sarkastiko pero malungkot na naiinis.

"I found a job." bulalas ko. "It might help me to file for a citizenship if in case. I can stay now for longer."

Kunot noo siyang na patingin.