As I Thought So (Dallas and Mazee)

56

Nang makabalik ako sa villa ay sobra akong nag sorry dahil hinahanap daw nila ako dahil bigla akong nawala. Pero, nang mga sandaling yon ay wala si Dallas at Robbie dahil daw hinahanap pa rin ako.

Natawa nalang ako.

Nakita ko sila sa may beach, kasama yong mga babae kanina sa restobar. Yong babae na humalik kay Dallas, parang kilala nya. I wonder, wala si Heather.

May sinabi si akin si Alexi na kinagulat ko kaya maagap kong kinuha ang gamit ko at nagpumilit sa kanya na ihatid ako sa airport. Napilitan akong buksan ang phone ko para icheck ang emails ko.

"Alexi, please. I need to go now." Pakiusap ko sa kanya.

Wala na syang nagawa kundi ang hayaan ako. Alam ko may plano pa sila ni Elise at ayaw kong masira yon. Si Hanna at Ben naman sa New Jersey uli ang balik. May ilang days pa sana kami dito. Pero, emergency to.

Napilitan sila Alexi na ihatid ako dahil ayaw nyang mag taxi ako. Pero, wala naman silang magagawa, dahil kailangan ko na talagang bumalik sa NYC.

"Take care little hobbit." Sabi nito sakin at niyakap ako. "I'll see you the soonest."pansin ko na nag aalala parin sya.

"Dont worry about me. I'll be fine. I promise." Pag aasure ko sa kanya. "Make the most out of your vacation with Elise."

"Stop being sweet, ice princess." Di nya mapigilang ngumiti. Pero, di maalis sa kanya na pag aalala sakin. She is really a sister to me.

"Ingat ka, Mazee. Andito lang ako kapag kailangan mo ng kausap. Maniwala ka, magiging okay din ang lahat." Sabi naman ni Elise sa akin at niyakap din ako.

Sakto, may flight akong nakuha ng 4am. Umalis na rin sila kapag hatid sa akin. Alam ko na pagod na rin sila. Hindi ako makatulog sa pag aalala.

Saka ko naalala, hindi ko nakuha yong pangalan ng doctor na tumulong sa akin. May pinainom sya sa aking gamot na pang pakalma. Binigay na rin nya sakin ang bote ng gamot para daw kung sakali na atakihin uli ako ng trauma ay may gamot ako na dala. Alam ko may binigay syang calling card. Pero, di ko na mahanap nong nag iimpake ako. Sana magkita pa kami uli para mapasalamatan ko sya.

Hindi ko alam kung bakit nangyayari ang ganitong bagay. I dont really believe that I am a fortune bearer. Sa totoo lang, hindi maganda ang mga nangyayari sa akin.

Until now, my heart bleeds and never find any peace and happiness. I am full of disappointments.

Nang makabalik sa New York ay agad akong pumunta sa hospital para silipin sya. Pakiramdam ko kasalanan ko bakit sya naaksidente. Mali na takasan ko sya sa lahat. Kailangan ko ipaunawa na wala na talaga.

Nang makarating ako sa pinto ng kwarto kung saan sya nakaconfine ay para akong napako sa kinatatayuan ko. Sa ICU.

May mga aparatus na nakasaksak sa kanya. May benda ang ulo. Puro bandage ang katawan nya. Nasa icu pa sya.

Kasalanan ko kung bakit naaksidente si Liam.

Napatakip ako nang bibig at napaiyak sa nadatnang sitwasyon.

"Hey, I am glad you came." Matamlay nyang boses na lumapit sakin. Hindi ko alam paano sya titingnan. Hiyang hiya ako sa kanya.

"It is not your fault." Bigla nyang sabi. "I know you never had any idea about me and our daughter."

"I..i am really sorry.. I was really dumbfounded when I heard about it. I was..i.. I am so sorry.." pigil iyak kong sabi sa kanya.

"It's never your fault. I knew about you already. Liam told me about you 3 years ago. When he first met you in the law firm. He was aking for divorce already. But, I wont agree to him. It was for Karyll. I cant afford a life with a broken family and believe it or not, i love him. Despite that our marriage is only fix."