As I Thought So (Dallas and Mazee)

11

Inayos ko na rin ang lamesa, para kung sakali na umuwi na siya ay ready na. Nagslice na rin ako ng ilang fruits. Nang matapos ay naupo na ako sa sala at nanood uli ng TV. Siya namang bukas ng pinto at sinalubong ko siya. Nakita ko na dala niya ang mga gamit ko.

"Sorry to keep you waiting." sabi niya pagkarating. 

"You get my things." nahihiya kong sabi.

"I won't let you go back in that place." seryoso niyang sabi.

"Was she there?" tanong ko.

"Nope, Alice told me that she went back to Missouri." sagot naman niya. Binuhat na nya ng walang kahirap hirap ang dalawa kong maleta at inakyat sa taas. Sumunod naman ako sa kanya.

"How was Alice?" tanong ko.

"She's worried and guilty for what happened last night. I already told her you are fine." 

"Thank you." sagot ko.

"Brad, still begging not to file a case against his sister." sabi niya. "Even Alice is asking for forgiveness." Napaupo si Dallas sa kama at napahilamos.

"I won't let her get away with that." pansin ko na nanggigil siya. Lumapit ako sa kanya at niyakap siya.

"Sorry for being a big burden." nahihiya kong sabi.

"No, you are not. Why are keep on saying that?" worried na tanong niya sa akin.

"Because of me.." putol kong sabi nang magsalita siya.

"Shhh..no, I am doing this because I want to. We have talked about this last night. So let's not get back to that topic. Okay?" tumango naman ako sa kanya at niyakap niya ako.

"It feels so good when you are this close. I hope this won't end." bulong nya sa akin.

Ilang minuto din kaming nanatili sa ganong posisyon nang mag ring ang phone nya. 

"I need to take that call." sabi niya.

"I'll get change then let's eat lunch." tugon ko sa kanya.

"I'll love that." sagot niya at kinuha na ang phone nya pababa. Kinuha ko na ang isang maleta at namili ng susuotin na damit. Isang longsleeve at pants lang ang kinuha ko. Bumaba na ako para iayos ang lahat sa lunch namin. Sayang wala lang rice. Masarap sana kung may rice.

Nakataggap naman ako ng text kay Alice na kung pwede daw ba ay magkita kami mamayang hapon. Pumayag naman ako. 

"Hmmm.. looks delicious." bungad ni Dallas nang pumasok na sa kusina.

"Let's eat." aya ko sa kanya. Excited siyang kumuha at kabado pa ako nang titikman niya ito.

"Woah! This is incredible. I never tasted food like this before. It's too tasty." mangha niyang sabi. Nakahinga naman ako nang magustuhan niya iyon. Hindi nman nag bibiro ang expression niya. Masaya rin akong kumain.

"This goes best with rice. But, I did not see any rice to cook." 

"I'm thinking that too." sagot niya sakin. "I love rice!"

"Really?" 

"Yes! My nanny used to cooked rice meals for me. I tried to cook some rice before, but I never perfected it. I always get it burned, or uncooked. She keeps on telling me not to waste rice because the blessings will go away. So I never tried to cook again."

"Oh.. that's sad. It is easy to cook rice. I'll show you sometimes." sabi ko sa kanya.

"I'll look forward for that. I can only eat rice meal if I went to Chinese restaurants."