SAVAŞ TANRIÇASI • Rhya I

40

Rhya.
Versal.

Rhya rüya görüyordu. Bir çayırlıkta, çiçeklerin arasında uzanıyordu. Güllerin tatlı kokusunu alıyor, ıslak çimen elbisesini ıslatıyor, güllerin dikenleri bedenine batıyordu. Annesinin neşeli kahkahasını duyuyor, güneş ışıklarının tenine çarpmasını hissediyordu. Annesi ona heyecanla bir şeyler anlatıyordu ama o annesini duyamıyordu. Kulakları aniden keskin bir çınlamayla doldu, ağzını açmaya çalıştı ancak bıçağın keskin acısını karnında hissetti, ağzı hızla kan doldu. Rhya çığlık atamadı, sesi çıkmadı ama minicik elleri toprağa vuruyordu. Annesi elinde kanlı hançerle geri çekildi, gözlerinden yaşlar süzülüyordu, Rhya onun feryatlarını duydu. Kendi kızını öldürmüştü.

Şimdi başka bir yerdeydi. Bir deniz kenarında, çıplak ayaklarıyla kumda yürüyordu. Güneş ışıkları onun beyaz tenine vuruyordu, oysa kumda salınarak yürüyordu, uzun elbisesi rüzgarla uçuşuyordu. Boyu uzundu, bedeni incecikti ve kahverengi saçları beline kadar iniyordu. Bu ben değilim, diye düşündü. Bu Lyra. Şu an bedenine sahip olduğum kadın. Benimle aynı zamanlarda ölen bir Büyücü.

Lyra koşarak sahilin diğer ucundaki adamın kollarına kendini attı. Uzun boylu, sarışın adam kadının incecik bedenini sararken Lyra titriyordu. Rhya kendini Lyra'nın bedeninde hapsolmuş hissetti, olan her şeyi Lyra'nın gözlerinden görüyordu, ancak müdahale edemiyordu. "Korkuyorum." diye fısıldadı Lyra, gözyaşları akarken bedeni daha çok titredi. "Kraliçe bizi öğrendi. Bana neler yapacağını bilmiyorum."

"Korkma." dedi adam, ancak ses tonu korkuyla doluydu. Bu kral olmalıydı, Cyroal'ın kralı, Rhya'nın dayısı Norwin. Era ve Ella Nysomina'nın kardeşi. Lyra'yı, Norwin'in karısı öldürmüş olmalıydı, Gece Getiren böyle söylemişti. Demek ki Lyra onu bekleyen kaderi biliyordu, oysa çok gençti, 20'lerinin ortasına bile gelmemişti henüz. "Gertrude sana hiçbir şey yapmayacak. Seni koruyacağım." dedi Norwin. Lyra geri çekildi ama adamın kollarından ayrılmadı. "Sürekli rüyalar görüyorum. Helianos bana yüce bir görev bahşettiğini söylüyor." Norwin kadına garip bir şekilde bakıyordu, onun ne söylediğini anlamadığı kesindi. Lyra elini adamın yanağına koydu ve şefkatle gülümsedi. "Şüphesiz ben bugün öleceğim sevgilim."

Lyra dumanların arasında yok oldu, Norwin ve büyüleyici sahil de öyle. Rhya kendini bir atın sırtında buldu. At, tıpkı Rhya'nın saçları gibi bembeyazdı ve çok güzeldi. Rhya bir çimenlikte atını sürüyorken, yanında bir adam at sürüyordu. Çok uzun bir adamdı, belki de üç metreydi, atının altı bacağı vardı. Onun da beyaz saçları ve bembeyaz bir teni vardı. Kafasında bir insan kafası kadar büyük altın bir taç vardı. Çok görkemli biriydi.

Bu tanrıların tanrısı Helianos'tu. Rhya'nın babasıydı.

"Olman gereken yere ulaşmak üzeresin, Rhya." dedi tok bir sesle. "Tanrılar Diyarı'ndaki yerin hazır. Bana ve kardeşine katılmaya hazırsın. Bütün tanrılar seni bekliyor." At sürdüler, hava lila renge bürünene kadar hiç durmadılar. Helianos'un atı durduğunda, kırk katlı bir saraya vardılar. Bembeyaz taşlardan yapılma sarayın öyle güzel bir bahçesi vardı ki, koca saraydan daha uzun ağaçlar vardı.

Sarayın önünde yüzlerce kişi vardı. En önde saçları güneş ışığından gibi görünen zarif ve çok güzel bir kadın vardı, saçları ayaklarına kadar değiyordu. İki yanında esmer iki kadın vardı, arkalarında siyah saçlı uzun bir adam vardı. Sarayın en üst katında, sarışın bir adam ona bakıyordu, yüzü aynı Helianos'a benziyordu, dudaklarında geniş bir gülümseme vardı. "İçeride, üçüncü bir taht var Rhya. Senin tahtın." dedi Helianos. "Savaş Tanrıçası'nın tahtı."

Rhya atından indi ve saraya adım atmak istedi, ancak Helianos tam karşısında belirdi. Rhya onun heybetinden korkup geri çekildi.  "Yükselmek için önce alçalmak gerekir, sevgili kızım. Günahkar Olan'dan uzak dur, Işığı takip et ve gücünü kazan. Ancak bu şekilde yönetmeye uygun olacaksın Tanrılar Diyarı'nı." Helianos elini Rhya'nın omzuna koyup onu ittirdi, Rhya kendini bir yatakta buldu.