Anime One Shots

Historia x Reader |Ostatnie życzenie|

Krótkie info : nie przyjmuję już zamówień, ale od czasu do czasu coś tu opublikuję 

Ostrzeżenie : trochę sad

Ogólnie przepraszam za wszystkie błędy, ale, prawdę mówiąc, nie byłam zbyt trzeźwa pisząc to

Anime : Attack on Titan
Postać : Historia Reiss

~~~~~~~~~~

Życie potrafiło być okrutne, ale tym razem [Reader] mogła stwierdzić, że przeszło samo siebie. Nie robiła nic złego, żyła jak każdy inny, uczyła się nie najlepiej, ale nie miała też najgorszych ocen. Miała plany, chciała ukończyć szkołę, albo i jej nie kończyć, poznać kogoś wyjątkowego i stać się wolnym człowiekiem. Teraz nie miało już to sensu, jednego dnia straciła całą nadzieję. 

[Reader] nie znała swoich rodziców, wychowywała się w sierocińcu. Kiedy była mniejsza żyła marzeniem o znalezieniu przybranych rodziców. Była adoptowana już przez trzy małżeństwa, ale za każdym razem wracała do tego miejsca. Pierwsza, spokojna i urocza para chciała mieć dziecko, ale coś nie poszło zgodnie z planem. Po dwóch latach prób zdecydowali się na adopcję. Niestety los zdecydował, że miesiąc po adoptowaniu [Reader] jej przybrana matka zaszła w ciąże. Oczywiście po co była im [Reader] skoro mieli mieć własne dziecko, tak więc dziewczyna wróciła do punktu wyjścia. Szczerze, dziewczyna nigdy nie myślała o kim źle, ale w tym przypadku życzyła żeby ta kobieta poroniła. Była zła, przez ten krótki czas zdążyła mocno się do nich przywiązać, a oni od tak zniszczyli jej dziecięce zaufanie i resztki radości z życia. 

Za drugim razem to [Reader] zawiniła. Nadal przybita po ostatniej sytuacji bała się zbliżyć do przybranych rodziców. Nie chciała znowu przeżywać ich utraty. Przez to oni zaczęli myśleć, że to ich wina i dla jej dobra oddali ją z powrotem do adopcji. 

Za trzecim razem po prostu stwierdzili, że jej nie potrzebują. 

Przez to wszystko [Reader] była najstarszą osobą w sierocińcu. Miała już 17 lat, wystarczył tylko jeden rok i mogłaby się stąd wydostać. Jednak życie znowu z niej zakpiło i zachorowała na białaczkę. Jej ciało było za słabe na przeszczep, a nowotwór za silny na jakiekolwiek próby leczenia. [Reader] poddała się kiedy tylko usłyszała o swojej chorobie. Całe życie marzyła o tym co zrobi kiedy opuści to miejsce, a teraz powiedziano jej, że został jej niecały rok życia. 

Od tamtej chwili minęło 8 miesięcy, miesięcy które spędziła normalnie. Bawiła się z młodszymi więźniami (bo tak określała zamieszkujące tam dzieci) sierocińca i robiła inne, normalne rzeczy. Dopiero po tych 8 miesiącach małej nadziei na cud wszystko się posypało. [Reader] straciła połowę swojej wagi i ledwo mogła ustać już na nogach. Dodatkowo ten ciągły ból, tabletki przestawały pomagać, a po większej dawce dziewczyna przestawała w ogóle myśleć.  

Przez całe to osłabienie [Reader] musiała poruszać się na wózku inwalidzkim. Lekarze mówili, że większość dnia powinna spędzać w łóżku, ale ona miała to gdzieś. Prawie cały czas spędzała w małym parku szpitalnym, który przypominał bardziej obszerny ogród jakiejś babuni. Za nadepnięcie na kwiatek karano prawie tak samo jak za morderstwo, no może bez przesady, ale pielęgniarki potrafiły wydrzeć się wtedy jak nauczyciel w-f'u kiedy kopniesz piłkę do siatkówki. 

Chodząc, a raczej przyjeżdżając, do parku [Reader] kilka razu zauważyła niską blondynkę która bawiła się z grupką dzieci. Była wolontariuszką która pocieszała dzieci, dzieci które tak jak ona czekały w tym przeklętym miejscu na swój koniec. Tak jak ona, pozbawione marzeń i nadziei. A jednak potrafiły się uśmiechać i żyć tak jak ona kiedyś. Zazdrościła im, a szczególnie tym do których co chwilę przychodził ktoś w odwiedziny. Mieli rodziców którzy płakali nad ich losem, a ona miała tylko dzieci z którymi gadała w sierocińcu. Jednak nie powiedziała im o swojej chorobie, nie chciała ich martwić. Jej mała Sarah, która była dla niej jak siostra, rysowała pewnie teraz pałac w którym chciałaby zamieszkać z swoim księciem i czekała tylko aż [Reader] wróci do sierocińca i przeczyta jej bajkę na dobranoc.