Anime One Shots

Kazuma x reader |Duch|

Anime : Noragami
Postać : Kazuma
Tytuł : Duch
💖Fluff💖
Shot dla Misaki_Kato__
Mam nadzieję, że się spodoba ^^

~~~~~~~~~~

- Przepraszam! - krzyknęłaś, ale kolejna osoba nawet na ciebie nie spojrzała. Co było z nimi nie tak, nikt cię nie słyszał, ani też nie widział, twoje prośby o pomoc były bezcelowe. Nie wiedziałaś co się z tobą stało, płakałaś, byłaś bezradna. Nie pamiętałaś nawet swojego imienia, obudziłaś się bez żadnych wspomnień, czułaś się jak duch, jednak odczuwałaś zimno, głód i rozpacz. Nie mogłaś się poddać, przecież ktoś w końcu musiał ci pomóc. Poraz kolejny krzyknęłaś "pomocy" najgłośniej jak mogłaś, znów nie przyniosło to żadnego skutku. Miałaś dwa wyjścia, siedzieć tutaj i czekać aż umrzesz z głodu, lub z zamarznięcia, albo znaleźć coś do jedzenia i ciepłe miejsce do spania. Wybór był prosty, musiałaś wziąść się w garść i samodzielnie przetrwać.

Nie czekając ani chwili dłużej wstałaś z brudnego chodnika i ruszyłaś przed siebie. Nie rozpoznawałaś ulicy, właściwie to nawet własne ciało nie było ci obce. Rozglądałaś się w poszukiwaniu jakiś sklepów z potrzebnymi ci rzeczami, nie miałaś żadnych pieniędzy, ale skoro nikt cię nie widzi to nie powinno być problemu z "pożyczeniem" czegoś małego. Nie byłaś  złodziejem, ale potrzebowałaś jedzenia, nie ukradniesz przecież jakiegoś drogiego auta, tylko jedną bułkę. Zatrzymałaś się przy szybie jakiegoś sklepu, w końcu mogłaś zobaczyć jak wyglądasz. Przygryzłaś wargę aby nie krzyknąć, to co ujrzałaś zupełnie cię przeraziło. Twoja skóra była biała jak papier, a twoim jedynym ubraniem była biała, brudna i poszarpana koszula nocna. Jednak najbardziej zdziwiła cię świeża rana która ciągnęła się przez całą szyję, a kończyła na żebrach. Wyglądała na świeżą i głęboką, ale nie ciekła z niej krew.

- Może ja naprawdę umarłam. - powiedziałaś sama do siebie. Niepewnie dotknęłaś rany, ale zaraz z sykiem odrzuciłaś rękę. W chwili gdy dotknęłaś rozcięcia poczułaś okropne pieczenie, nadal czułaś ból, czyli nie mogłaś być martwa. W takim razie co się z tobą stało, nawet gdyby była to amnezja, to nie wyjaśniałaby tego, że dla innych byłaś całkowicie niewidoczna.

Postanowiłaś odrzucić swoje przemyślenia na potem i ponownie skupiłaś się na znalezieniu pożywienia. W końcu znalazłaś mały spożywczy sklep. Weszłaś do środka i odrazu poczułaś przyjemne ciepło, dzwonki umieszczone przy drzwiach zadzwoniły i sprzedawca podniósł wzrok znad gazety. "Może on mnie zauważy" pomyślałaś pełna nadziei

- Dziwne, zdawało mi się, że ktoś przyszedł - mruknął i wrócił do gazety. Jęknęłaś zawiedziona, czyli naprawdę zostałaś sama, niewidzialna i porzucona, bez wspomnień i imienia.

~~~~~~~~~~~

Usiadłaś na ławce w parku i zaczęłaś jeść ukradzioną bułkę. Miałaś okropne wyrzuty sumienia, nie chciałaś kraść, ale nie miałaś też innego wyboru. To dziwne, że skoro jesteś duchem to nadal potrzebujesz jeść i pić. Może jednak to normalne, tylko że nikt nigdy jako duch nie mógł kontaktować się z żywymi ludźmi i opowiedzieć im o swoim życiu.
"A może jestem jedynym duchem" smutna myśl utkwiła w twojej głowie i odbijała się echem od jej brzegów. Nie chciałaś aby tak było, samotność na zawsze okropnie cię przerażała, a może gdy jutro się obudzisz to wszystko znów stanie się normalne. Miałaś co do tego mieszane uczucia, nie pamiętałaś swojego życia, ale w głębi nie chciałaś do tego wracać. Spojrzałaś w dół, czy ta rana ma coś z tym wspólnego. Mógł ją zrobić każdy, nawet ty sama, więc dlaczego na jej widok dostaje mdłości. Potrząsnęłaś głowa, od tych wszystkich pytań i myśli zaraz wybuchnie ci głowa, musisz trochę odpocząć. Ziewnęłaś, byłaś strasznie zmęczona, ale nie mogłaś zasnąć na tej ławce, było na to za zimno.