လီ​ေဝ့ရန္ (Zawgyi)

87.1.မနာလိုသဝန္တို

ဒါကိုၾကားေတာ့ ေဝ့​ေကာင္းသခင္မရဲ႕မ်က္လုံးေတြက စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈစြာျပဴးက်ယ္လာၿပီး

“မမႀကီး၊ ဒီလိုမ​ေကာင္းတဲ့ တာအိုနတ္ဆရာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ယုံႏိုင္ရတာလဲ?"

ပထမသခင္မက ေဒါသတႀကီးခြန္းတုံ႔ျပန္သည္က

"ဘာကိုမ​ေကာင္းတဲ့တာအိုနတ္ဆရာ​ေတြတဲ့လဲ! နင္က လူႀကီးမင္းကို ႐ိုေသမႈမ႐ွိဘူးပဲ။ သူငါ့ကို ကယ္တင္ဖို႔ လာခဲ့တာေလ။ ငါ့ရင္ဘတ္ကကခုဆိုနာမ​ေနေတာ့ဘူး။ ငါ့ေခါင္းလည္း မကိုက္ေတာ့ဘူး။ နတ္ဘုရားေတြရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈ​ေတြပဲ။ သူသာမ​ေကာင္းဆိုးဝါး​ေတြကိုမဖယ္႐ွား​ေပးဘူးဆိုရင္ ငါ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ကိုေတာင္​ေရာက္​ေန​ေလာက္ၿပီ!"

ေဝ့​ေကာင္းသခင္မက မယုံၾကည္ႏိုင္ဘဲ

"အစ္မႀကီး၊ အစ္မဘာျဖစ္ေနတာလဲ? အစ္မဘာလို႔ ဒီလိုမ်ိဳး အ​ေျခအျမစ္မ႐ွိတာ​ေတြေျပာေနရတာလဲ!"

"နင္ကသာ အ​ေျခအျမစ္မ႐ွိတဲ့စကားေတြကို​ေျပာ​ေနတာ​ေလ!"

ပထမသခင္မသည္ စိတ္လႈပ္႐ွားတုန္ယင္စြာျဖင့္ ေဘးပတ္လည္ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၿပီး

"လူႀကီးမင္းကို အ​ေသ​ေရမဖ်က္စမ္းပါနဲ႔။ သူထြက္သြားလို႔ ဟိုမိန္းမတ​ေစၧေရာက္လာရင္ ငါဘာလုပ္ရမလဲ!"

ေဝ့​ေကာင္းသခင္မသည္ ဘာ​ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ကာ

"အစ္မႀကီး၊ မိန္းမတ​ေစၧဆိုတာမ႐ွိပါဘူး။ အဲဒီလူေတြက လူလိမ္ေတြခ်ည္းပဲ။ ေစာေစာကေတာင္သူက ကြၽန္မကို မိန္းမတ​ေစၧလို႔ ေျပာၿပီး ကြၽန္မရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေခြးေသြးေတြနဲ႔ ပက္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါကိုၾကည့္ပါလား"

"လူလိမ္ေတြတဲ့လား?"

အံ့အားသင့္သြားေသာ ပထမသခင္မသည္တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္

"ဒါဆို ပၪၥမကိုယ္လုပ္​ေတာ္က ျခံဝန္းထဲမွာ႐ွိေသးတာလား?! ငါကသူမကို သုတ္သင္ပစ္ဖို႔တာအိုနတ္ဆရာကို ဖိတ္ေခၚလိုက္တာ​ေၾကာင့္ အဲ့မိန္းမတ​ေစၧက ငါ့ကိုပိုစိတ္ဆိုးေတာ့မွာလား? သူမကငါ့ကို ကလဲ့စားေခ်ဖို႔ မေကာင္းတဲ့အစီအစဥ္ေတြကို အၿမဲမျပတ္လုပ္​ေနမွာငါ​ေၾကာက္တယ္။ အခု ဘာလုပ္ရမလဲ? အခု ဘာလုပ္မွာလဲ?”