လီ​ေဝ့ရန္ (Zawgyi)

127.1.ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္

လီေဝ့ရန္က သူမ ငိုေနမိတာကို​ေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူမျပန္လည္ေမြးဖြားလာၿပီးကတည္းက မ်က္ရည္လုံးဝမ႐ွိခဲ့ဖူးေပမယ့္ အခုေတာ့ သူမကအထိန္းအကြပ္မဲ့မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာၿပီး သူမငိုေနမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး။ သူမ၏အျမင္အာ႐ုံမွာ အနည္းငယ္မႈန္ဝါးသြားသည္ဟုသာခံစားလိုက္ရၿပီး လီမင္တိ၏မ်က္ႏွာကိုပင္ သူမ မျမင္ႏိုင္လုနီးပါးျဖစ္ေနသည္။ ဒီ့ျပင္ သူမသည္ သူမပတ္ဝန္းက်င္၏ဖ႐ိုဖရဲ အ႐ႈပ္အေထြးမ်ားကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဒီ​​ေနရာမွာဆက္ေနေနရတာ အႏၲရာယ္ၾကားထဲမွာေနေနရတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ေတာင္ မထင္ႏိုင္​ေတာ့ဘူး။

ဤအခိုက္အတန္႔တြင္၊ ​ေထာ့ပါက်န္းသည္ အိမ္​ေ႐ွ႕စံအား အကာအရံမ်ားဝန္းရံလ်က္ အိမ္ေ႐ွ႕စံ၏နန္း​​ေဆာင္အိမ္​ေတာ္ဝန္းမွ အေစာင့္မ်ားကိုဦးေဆာင္ကာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္သူမ်ားကို တေျဖးေျဖးဝိုင္းရံထားရင္း တစ္​ေယာက္ၿပီးတစ္​ေယာက္ကို ေခ်မႈန္းပစ္လိုက္သည္...

နာရီဝက္အၾကာတြင္ ေသြးေခ်ာင္းစီးျခင္းတစ္ခုလုံးၿပီးဆုံးသြားေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ စားပြဲ​ေတာ္အခမ္းနားသည္ လုံးဝ႐ႈပ္​ေထြး​ေပြ​လီေနၿပီျဖစ္သည္။ ဘဝအသစ္ကိုရလိုက္သလို အသက္႐ွင္က်န္​ေနခဲ့တဲ့လူေတြက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကေပမယ့္ ငိုေနရမလား ရယ္​ေနရမလား​ေတာင္ မသိ​ၾက​ေတာ့ဘူး။ ထိုအခ်ိန္တြင္၊ အ​​ေႁခြအရံတစ္​ေယာက္သည္ ေျခရင္းက​ေန တုန္လႈပ္​ေမလ်က္

"အိမ္ေ႐ွ႕စံၾကင္ရာ​ေတာ္မင္းသမီး..... အိမ္ေ႐ွ႕ၾကင္ရာ​ေတာ္မင္းသမီး...."

အိမ္​ေ႐ွ႕စံက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၿပီး

"ၾကင္ရာ​ေတာ္မင္းသမီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ!"

မိန္းကေလး၏​ေအာ္ငိုသံသည္ လူတိုင္း၏ႏွလုံးသားကို ထိတ္လန္႔လုနီးပါး ျဖစ္​ေစကာ

"အိမ္ေ႐ွ႕စံၾကင္ရာ​ေတာ္မင္းသမီး.... ၾကင္ရာ​ေတာ္မင္းသမီး အသတ္ခံလိုက္ရပါၿပီ...."

လီေဝ့ရန္သည္ ထိုပြဲအခမ္းနား၌ လူဘယ္​ေလာက္ေသဆုံးသြားသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေပ။ လီခ်န္း​ေ႐ွာင္နဲ႔ ​ေက်ာင္းယြိလန္တို႔လြတ္ေျမာက္သြားႏိုင္လားဆိုတာကိုလည္း သူမ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူမသည္ လွ်ိဳ႕ဝွက္အေစာင့္​ေ႐ွာက္မ်ားကို လီမင္တိအား ခ်က္ျခင္းအျပင္သို႔ပို႔​ေဆာင္ေပးရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။