Ελληνική Μυθολογία

Όλυμπος - Η κατοικία του Δία

Ο Ζευς αδιαφιλονείκητος κυρίαρχος των θεών και των ανθρώπων, είχε την έδρα του στον Όλυμπο. Ήταν το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, αλλά το ίδιο όνομα είχαν όχι λιγότερα από έξι βουνά στην αρχαιότητα. Έτσι υπήρχε Όλυμπος στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία, στην Αρκαδία, στην Ήλιδα, στη Μυσία και στην Κιλικία. Αλλά ο μακεδονικός Όλυμπος ήταν γνωστότερος κι εκεί σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες των Ελλήνων, είχαν εγκαταστήσει την κατοικία τους ο Ζευς και οι θεότητες που τον συνοδεύουν.
Μιλώντας για τον Όλυμπο ο Όμηρος, μας λέει πως <<ποτέ δεν τον δέρνουν οι άνεμοι ούτε τον αγγίζει το χιόνι. Μια καθαρή ατμόσφαιρα απλώνεται ολόγυρα, μια λευκή διαύγεια τον περιβάλλει και οι θεοί χαίρονται μια ευτυχία που κρατάει όσο και η αιώνια ζωή τους>>.
Πάνω σ' αυτό τον Όλυμπο, ο Ήφαιστος, ο θεϊκός τεχνίτης, είχε χτίσει ένα παλάτι για τον κάθε θεό. Το πιο περίλαμπρο ήταν το παλάτι του Δία, εκεί που κάθε μέρα μαζεύονταν οι θεοί γύρω στον αφέντη τους. Ο Απόλλων τους μάγευε με τη λύρα του και οι Μούσες τραγουδούσαν τα ωραιότερα τραγούδια τους. Η Ήβη, η κόρη του Δία και της Ήρας, πρόσφερε στους κατοίκους του Ολύμπου την αμβροσία μέσα σε χρυσά πιάτα. Από τον Όλυμπο σφενδόνιζε ο Ζευς τον κεραυνό του. Κάθε πρωί, η Ήως <<παρατώντας το κρεβάτι του ωραίου Τιθωνού>>, ανέβαινε με το άρμα της στον Όλυμπο <<για να φέρει το φως στους θεούς και στους ανθρώπους>> και με την εξαφάνιση του ήλιου, όλα ξαναγυρίζανε στη σιωπή στην ουράνια κατοικία.
Σε νεότερη εποχή, όταν οι θρησκευτικές αντιλήψεις των Ελλήνων πήραν ανώτερη μορφή, τοποθέτησαν την έδρα των θεών τους όχι πια σε ένα βουνό της γης, αλλά στον ουρανό. Ωστόσο, πάντα με το όνομα του Ολύμπου αναφέρουν τη θεϊκή κατοικία. Έτσι την περιγράφει ο Οβίδιος: <<Ψηλά στο Εμπύρειο υπάρχει ένας δρόμος, που το μάτι τον ανακαλύπτει όταν η ατμόσφαιρα είναι ανέφελη: ονομάζεται Γαλαξίας και η λάμψη του τραβάει το μάτι. Από τούτον το δρόμο οι Αθάνατοι πηγαίνουν στο υπέροχο ανάκτορο που το κατοικεί ο κύριος της Βροντής. Δεξιά και αριστερά κάτω από στοές πάντοτε ανοιχτές, διαμένουν οι πρωτοκάθεδροι θεοί εδώ κι εκεί, υπάρχουν θέσεις για τους άλλους, τους κοινούς στην είσοδο αυτής της βασιλικής κατοικίας, οι θεοί που με το κύρος και την αίγλη τους υψώθηκαν πάνω από τους άλλους, έχουν εγκαταστήσει την έδρα τους. Αν επιτρέπεται μια τέτοια έκφραση, δε θα δίσταζα να το ονομάσω ανάκτορο του ουρανού>>.