Ελληνική Μυθολογία

Τα κυριότερα επεισόδια της Γιγαντομαχίας

Οι αρχαίοι συγγραφείς τοποθετούν ομόφωνα το θέατρο της μάχης των Γιγάντων κατά των θεών στο δυτικό τμήμα της Χαλκιδικής. Εκεί, όχι πολύ μακριά από τον Όλυμπο, βρισκόταν το Φλεγραίο πεδίο -η πεδιάδα της Φλέγρας- αρχαία ονομασία της Παλλήνης. Ήταν μια περιοχή εξαιρετικά άγρια που και σήμερα ακόμα δεν έχασε εντελώς αυτό το χαρακτήρα.
Στο στρατόπεδο των θεών, ο Ζευς και η Αθηνά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Επεμβαίνουν όμως και άλλες θεότητες: η Ήρα, ο Απόλλων, ο Ήφαιστος, η Άρτεμις, η Αφροδίτη, η Εκάτη, ακόμα και οι μοίρες. Ο καθένας από τους θεούς αυτούς έρχεται στα χέρια με έναν ή περισσότερους Γίγαντες. Οι πιο γνωστοί ανάμεσα σε αυτούς τους τελευταίους είναι ο Πορφυρίων, ο Αλκυονεύς, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλυτίος, ο Πολυβότης, ο Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίων, ο Άγριος και ο Θόων.
Έχουμε δει πιο πάνω πως στον αγώνα των Ολυμπίων κατά των Τιτάνων, ο Ζευς είχε αναγκαστεί να καλέσει τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες για να νικήσει. Βρίσκουμε κάτι ανάλογο και στη Γιγαντομαχία. Κι εδώ οι θεοί δεν κατορθώνουν να θριαμβέψουν δίχως ξένη βοήθεια. Τούτη τη φορά καλούν έναν θνητό και αυτός ο θνητός δεν είναι άλλος από τον Ηρακλή, που μερικοί συγγραφείς τον συνοδεύουν με τον Διόνυσο. Από την άλλη, η Γη βάζει σε ενέργεια το παν για να εμποδίσει να υποκύψουν οι γίγαντες, τα παιδιά της. Θέλει να τους δώσει να φάνε ένα μαγικό βοτάνι που χαρίζει αθανασία. Μαθαίνει όμως ο Ζευς τα σχέδια της, απαγορεύει στον ήλιο, στη σελήνη και στην αυγή να εμφανιστούν και πηγαίνει κρυφά και κόβει το θαυματουργό βοτάνι.
Η τύχη των Γιγάντων έχει κριθεί. Μάταια θα προσπαθήσουν να σκαρφαλώσουν στον Όλυμπο, στοιβάζοντας το ένα πάνω στο άλλο τα γειτονικά βουνά. Τα ανδραγαθήματα τους πάνε ανώφελα. Ο Αλκυονέας, λόγου χάρη, θάβει κάτω από ένα βράχο δώδεκα τέθριππα άρματα. Η δύναμη του είναι τεράστια, και ξέχωρα έχει το προνόμιο να είναι αθάνατος όσο πατάει στο έδαφος που έχει γεννηθεί. Ο Ηρακλής τον διαπέρασε με ένα βέλος. Ο Αλκυονέας μένει ωστόσο όρθιος προς μεγάλη κατάπληξη του αντιπάλου του. Τρέχει τότε η Αθηνά και εξηγεί στον Ηρακλή για ποιο λόγο είναι άτρωτος ο Γίγαντας. Αμέσως ο Ηρακλής παρασύρει τον Αλκυονέα έξω από την περιοχή της Παλλήνης και ο προτώτοκος από τους Γίγαντες πεθαίνει μεμιάς.
Ο Πορφυρίων, που ο αδελφός τους Αλκυονέας ηττήθηκε μπροστά στα μάτια του, θέλει να εκδικηθεί τον Ηρακλή. Ορμάει κατά του Ηρακλή, που εκείνη τη στιγμή βρίσκεται κοντά του η Ήρα, η γυναίκα του Δία. Ο Ζευς δε βλέπει άλλο μέσον για να αποτρέψει τον κίνδυνο, παρά να εμπνεύσει στο Γίγαντα ένα ξαφνικό όσο και ασυγκράτητο ερωτικό πάθος για την Ήρα. Ο Πορφυρίων χύνεται πάνω στη βασίλισσα του Ολύμπου, της αποσπάει τα ρούχα της και ετοιμάζεται να την ατιμάσει. Αυτή τη στιγμή διαλέγει ο Ηρακλής για να τον σκοτώσει με ένα βέλος.
Μια άλλη παράδοση βάζει την Αφροδίτη να παίξει ένα ρόλο κάπως ανάλογο με της Ήρας. Η θεά του έρωτα είχε κρύψει τον Ηρακλή μέσα σε μια σπηλιά. Επιδείχνοντας όλα της τα θέλγητρα, παράσερνε σε αυτή τη σπηλιά τους Γίγαντες και ο Ηρακλής τους σκότωνε τον ένα μετά τον άλλο.
Εντελώς διαφορετικός είναι ο χαρακτήρας της συμμετοχής της Αθηνάς στον αγώνα κατά των Γιγάντων. Τα διάφορα επεισόδια αναπαρασταίνονται πάνω στον πέπλο που οι Αθηναίοι πρόσφεραν κάθε χρόνο στη θεά, τη γιορτή των Παναθήναιων. Τα δύο κυριότερα θύματα της υπήρξαν οι Γίγαντες Πάλλας και Εγκέλαδος. Τον Πάλλαντα τον έγδαρε και με το δέρμα του έφτιαξε την αίγιδα που την έκανε άτρωτη. Όσο για τον Εγκέλαδο, για να τον καταβάλει η θεά χρειάστηκε να τον καταπλακώσει, σωριάζοντας πάνω του τη νήσο Σικελία. Παρόμοια περιπέτεια έχει συμβεί και σε έναν άλλο Γίγαντα, τον Πολυβότη. <<Κυνηγημένος πάνω στη θάλασσα από τον Ποσειδώνα, είχε καταφύγει στη νήσο Κω. Ο Ποσειδών απόσπασε το τμήμα της που λέγεται Νίσυρος, του τον πέταξε και τον πλάκωσε από κάτω>> (Απολλόδωρος).
Η επέμβαση του Διόνυσου στη Γιγαντομαχία που έχει παρεισαχτεί, άλλωστε, μεταγενέστερα από τους μυθογράφους, μας είναι λιγότερο γνωστή. Ο Ερατοσθένης αφηγείται πως αυτός ο ήρωας είχε φέρει μαζί του έναν ολόκληρο στρατό από σατύρους και σειληνούς, καβάλλα πάνω σε γαϊδάρους. Καθώς σιμώνανε οι Γίγαντες, αυτά τα ζώα βάλθηκαν να γκαρίζουν τρομαχτικά. Οι Γίγαντες, τρομοκρατημένοι, νομίζοντας πως είναι κάποιο άγνωστο τέρας που οι θεοί αμόλησαν καταπάνω τους, το έβαλαν στα πόδια.