Ελληνική Μυθολογία

Απόλλων και Πύθων

Όπως αναφέρουν μερικοί συγγραφείς, η Λητώ πριν να γεννήσει ακόμα τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα, καταδιωκόταν από το φίδι Πύθωνα -το ονόμασαν έτσι <<επειδή το πτώμα του σάπιζε το έδαφος>>- σταλμένο από την Ήρα. Ήταν ένα τέρας απαίσιο, φριχτό στην όψη, θηλυκός δράκοντας, γέννημα της Γης, και είχε γαλουχήσει τον Τυφωέα. <<Όποιος το συναντούσε, υπόκυπτε στο μοιραίο>>. Το τέρας αφού δεν μπόρεσε να εμποδίσει τη Λητώ να φέρει στον κόσμο τα δυο παιδιά της, είχε ξαναγυρίσει στον Παρνασσό. Ενάντια σ' αυτό το τέρας θα ρίξει ο Απόλλων, μόλις γεννήθηκε, τα πρώτα βέλη του, που τα είχε σφυρηλατήσει όπως λέγεται, ο Ήφαιστος.
Τοποθετούσαν σε διάφορα μέρη τον αγώνα του Απόλλωνα κατά του Πύθωνα: στην Κρήτη, στην Τεγύρα, στη Σικυώνα, στο Γρύνειο. Επικρατέστερη ωστόσο, ήταν η γνώμη που τοποθετούσε τη σκηνή του αγώνα στη Φωκίδα, εκεί που θα ιδρυόταν το διασημότερο ιερό του Απόλλωνα: στους Δελφούς.
Κατά τον ομηρικό ύμνο, ο Απόλλων ήταν μονάχα τεσσάρων ημερών σαν όρμησε από το ύψος του Ολύμπου για να κάνει το ταξίδι που θα τον έφερνε στις πλαγιές του Παρνασσού. Διασχίζει την Πιερία, την Εύβοια, τη Βοιωτία, και σταματάει κοντά στην Αλίαρτο και σχεδιάζει να χτίσει ένα ναό πλάι στην πηγή Τελφούσσα. Αλλά η νύμφη που εξουσίαζε αυτή την περιοχή, και που ονομαζόταν επίσης Τελφούσσα, αποτρέπει τον θεό από το σχέδιο του. <<Ο θόρυβος των μουλαριών και των γοργοπόδαρων αλόγων, που έρχονται να πιουν στις ιερές πηγές μου δε θα σ' αφήνει ποτέ ήσυχο. Εδώ, όλοι οι άνθρωποι προτιμούν να βλέπουν καλοφτιαγμένα άρματα και άλογα να βροντολογούν με τα πέταλα τη γη, παρά ένα μεγάλο ναό ή τα πολλά του πλούτη>>. Τον συμβουλεύει να τραβήξει για την <<Κρίσσα, στις πλαγιές του Παρνασσού, απ' όπου ποτέ δε θα περάσει άρμα, που ποτέ δε θα ακουστούν άλογα γύρω στον πλούσιο βωμό σου>>. Όμως ακριβώς εκεί βρισκόταν ο Πύθων <<που έκανε πολύ κακό στους ανθρώπους, τόσο στους ίδιους, όσο και στα μακρόμαλλα πρόβατα τους>>. Ο Απόλλων σαϊτεύει καταπάνω στο απαίσιο τέρας <<ένα ακαταμάχητο βέλος>>. Το τέρας σπαράζει από φριχτούς πόνους, μια τεντώνεται, μια καρουλιάζει, βγάζοντας μακρόσυρτα κι απαίσια ουρλιαχτά και τέλος συγκέντρωσε τις δυνάμεις του, χώθηκε σερνάμενο μέσα στο δάσος κι εκεί πέθανε, ξεχύνοντας ποτάμια αίμα. Τότε ο Φοίβος Απόλλων είπε με περηφάνια: <<Τώρα, σάπισε αυτού που είσαι, πάνω στη θρέφτρα γη των ανθρώπων. Δε θα είσαι πια ο όλεθρος των θνητών, που θα χαίρονται τα γεννήματα της καρπερής γης και θα φέρνουν εδώ ολόκληρες εκατόμβες. Ούτε ο Τυφωέας, ούτε η φριχτή Χίμαιρα θ' αποτρέψουν από σένα το σκληρό θάνατο, μα εδώ η μαύρη γη κι ο λαμπρός Υπερίων θα σε λιώσουν>>.
Ο Απόλλων, σκοτώνοντας το τέρας, είχε ρυπανθεί. Για να καθαριστεί από το ρύπο, καταδίκασε ο ίδιος τον εαυτό του σε εξορία ενός χρόνου κατά τους μεν, οχτώ χρόνων λένε άλλοι, στην κοιλάδα των Τεμπών, και περιπλανιόταν εκεί δίχως κανένα γόητρο και δίχως καμιά αίγλη. Όταν τέλειωσε ο εξαγνισμός του, γύρισε στους Δελφούς δαφνοστεφανωμένος και με ένα κλωνί δάφνη στο χέρι.
Για να τιμήσουν την επιστροφή του θεού στην πόλη τους, οι κάτοικοι των Δελφών ίδρυσαν τα Σεπτήρια, που τα γιόρταζαν κάθε εννιά χρόνια. Ήταν ένα είδος παντομίμα, που αναπαράσταινε τις περιπέτειες του αγώνα του Απόλλωνα με τον Πύθωνα. Κοντά στο ιερό του θεού έφτιαχναν μια σανιδένια καλύβα, που παράσταινε την κατοικία του φιδιού. Μια πομπή, με επικεφαλής ένα παιδί που είχε ακόμα τους γονείς του, πλησίαζε από ένα πλάγιο μονοπάτι, μέσα σε απόλυτη σιωπή και με αναμμένους πυρσούς στο χέρι, το σανιδένιο παράπηγμα. Το παιδί που έπαιζε το ρόλο του Απόλλωνα, έριχνε ένα βέλος κατά της καλύβας. Τότε όλοι μαζί ορμούσαν και της έβαζαν φωτιά και ύστερα έφευγαν τρέχοντας δίχως να κοιτάξουν πίσω τους. Όσο για το παιδί, πήγαινε μαζί με άλλα συνομήλικα στην κοιλάδα των Τεμπών, κι εκεί πρόσφεραν θυσία πάνω στο βωμό του θεού. Ύστερα, κρατώντας κλωνιά δάφνης, γύριζαν στους Δελφούς από την ιερά οδό, την Πυθιάδα οδό, που είχε περάσει και ο Απόλλων. Αυτό το δεύτερο μέρος της γιορτής των Σεπτηρίων ονομαζόταν Δαφνηφόρια. Τη συναντούμε και σε άλλες ελληνικές πόλεις.