Ελληνική Μυθολογία

Η ένωση της Ήρας και του Δία

Αν και αδέλφια, η Ήρα και ο Ζευς εκπροσωπούσαν στην ελληνική μυθολογία τον ιδεώδη τύπο του γάμου. Σύμφωνα με την παράδοση, οι σχέσεις τους χρονολογούνταν πολύ πριν από την οριστική καθιέρωση του γάμου τους. Αυτή η ένωση άλλωστε δεν υπήρξε ανέφελη, όπως είδαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο. Ο Ζευς κατ' εξοχήν άστατος σύζυγος, έδωσε στην Ήρα πολλές αφορμές ζήλιας. Αυτή δεν παίρνει εύκολα απόφαση τις συζυγικές απιστίες. Η προσβλημένη αξιοπρέπεια της της εμπνέει περήφανα λόγια: <<Είμαι μια θεά που κατάγεται από το ίδιο αίμα με σένα. Είμαι η πιο τιμημένη από τα παιδιά του Κρόνου και για την καταγωγή μου, και επειδή με ονομάζουν σύζυγο σου, κι εσύ είσαι ο βασιλιάς των θεών>>. Μα το αυτί του Δία δεν ιδρώνει από τέτοια. Διαδηλώνει ξεκάθαρα την ανεξαρτησία του απέναντι στην Ήρα. <<Μην ελπίζεις>> της λέει, <<να εισδύσεις σε όλες μου τις σκέψεις: ακόμα και η σύζυγος του Δία δε θα μπορούσε να τις εξιχνιάσει...Υποτάξου στους νόμους μου, αλλιώς να ξέρεις πως κι όλοι οι θεοί του Ολύμπου, αν τρέξουν να σε βοηθήσουν, δε θα μπορέσουν να σε υπερασπίσουν, όταν θα σε συντρίψει το ακατανίκητο μπράτσο μου>>. Στην ανάγκη, ο κυρίαρχος του Ολύμπου περνάει από τα λόγια στα έργα. <<Δε θυμάσαι>>, λέει ακόμα στην Ήρα, <<τη μέρα που σε πέταξα στον αέρα με ένα αμόνι στο κάθε ποδάρι, τα χέρια σου δεμένα με άθραυστες χρυσές αλυσίδες και σε κρέμασα ανάμεσα στον αιθέρα και τα σύννεφα; Οι άλλες θεότητες του μεγάλου Ολύμπου αγαναχτούσαν: τρέξαν κοντά σου μα δε μπορούσαν να σε λύσουν>>. Τέλος, σ' ένα άλλο χωριό της Ιλιάδας, ο Ζευς απευθύνει στη σύζυγο του αυτά τα αγέρωχα λόγια: <<Περιφρονώ την οργή σου, ακόμα κι αν θα πήγαινες στα έσχατα όρια της θάλασσας και της στεριάς, εκεί που μένουν ο Ιαπετός και ο Κρόνος, μέρος που ποτέ δεν το ευφραίνει το φως του ήλιου, γιου του Υπερίωνα, ούτε η πνοή των ανέμων, και που το περιβάλουν οι βαθιές άβυσσοι του Τάρταρου --ακόμα κι αν, βολοδέρνοντας άσκοπα εδώ κι εκεί, έφτανες εκεί κάτω, θα περιφρονούσα τη γκρίνια σου>>.
Οι απόπειρες της Ήρας να εξεγερθεί κατά του συζύγου της, μένουν άκαρπες. Μονάχα μια φορά πίστεψε πως έφτασε η ώρα του να τον υποτάξει. Είχε καταφέρει να πάρει με το μέρος της την ίδια την Αθηνά, την αγαπημένη κόρη του Δία και τον Ποσειδώνα, τον αδελφό του κυρίαρχου του Ολύμπου. Ετοιμάζονταν να δέσουν τον Δία με αλυσίδες όταν η Θέτις πρόφτασε και έφερε σε επικουρία του έναν από τους Εκατόγχειρες, αυτόν που σύμφωνα με τον Όμηρο, οι άνθρωποι ονόμαζαν Αιγαίωνα και οι θεοί Βριάρεω. <<Περήφανος αυτός για την τιμή, κάθισε πλάι στο θρόνο του Δία κι όλοι οι θεοί, τρομοκρατημένοι, παράτησαν τα σχέδια τους>>.
Η Ήρα αδυνατώντας να ξεθυμάνει πάνω στον ίδιο το Δία, έστρεφε την οργή και την εκδίκηση τους. Οι κυριότεροι μύθοι σχετικά μ' αυτό το θέμα έχουν εκτεθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο. Θα ξαναπιάσουμε μονάχα μερικούς, που ενδέχεται να ρίξουν ένα καινούργιο φως στα σημεία που μας απασχολούν εδώ.