Ελληνική Μυθολογία

Απόλλων

Στο εξαίρετο βιβλίο του <<Ιστορία της Μαντικής κατά την αρχαιότητα>>, ο Bouche Leclercq έχει προσδιορίσει πολύ επιτυχημένα τη θέση που κατέχει ο Απόλλων στην ελληνική μυθολογία: <<Η σύλληψη του τύπου του Απόλλωνα σαν ιδεώδες δύναμης, χάρης και αξιοπρέπειας, που περιλαμβάνει ό,τι θεϊκό μπορεί να περιέχει η ανθρώπινη φύση μετουσιωμένη και απαλλαγμένη από το θάνατο, σημειώνει στην ηθική εξέλιξη της ελληνικής φυλής την έναρξη μιας νέας εποχής. Ο Απόλλων είναι ένας από τους τελευταίους καρπούς της μυθοπλαστικής φαντασίας των Ελλήνων, είναι επίσης και το τελειότερο έργο της>>.
Πραγματικά, η προσωπικότητα του Απόλλωνα απέχει λιγότερο από την ανθρωπότητα, παρά των άλλων θεών που μας απασχόλησαν ως τώρα. Η ελληνική φαντασία έχει κοσμήσει αυτόν το γιο του Δία με όλα τα σωματικά και ηθικά προσόντα, που αποτελούσαν για αυτή το ιδεώδες. Ξέχωρα, του έχει αποδώσει και ορισμένα ελαττώματα και βίτσια, που οι Έλληνες επιδίωκαν μ' αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσουν τον ίδιο τον εαυτό τους. Ο Απόλλων, λέει ακόμα ο Bouché Leclercq <<ήταν αυτό που κάθε Έλληνας ήθελε να είναι: ωραίος, με μια ομορφιά αρρενωπή και χαριτωμένη μαζί, δυνατός, γενναίος, με φρόνηση, ικανός προπάντων, άξιος να επιδίδεται ταυτόχρονα στη μάθηση, στις καλές τέχνες και στις απολαύσεις, ευαίσθητος στη φιλία, ελάχιστα αισθηματικός στον έρωτα, και αγαπώντας τόσο ζηλότυπα την ελευθερία του, ώστε να μη μπορεί να υποφέρει το ζυγό του υμεναίου>>.