Ελληνική Μυθολογία

Το χάος

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ελληνικής μυθολογίας είναι ο ανθρωπομορφισμός που δίνει στους θεούς τη μορφή και τα πάθη των ανθρώπων. Αυτό το χαρακτηριστικό ωστόσο δεν εμφανίζεται αμέσως από την αρχή αν σταθούμε στις παραδόσεις της <<Θεογονίας>> του Ησίοδου¹. <<Πριν από κάθε άλλο>>, λέει η Θεογονία, <<είταν το χάος, έπειτα η ευρύστερνη Γαία, αιώνιο και ακλόνητο στήριγμα όλων των πραγμάτων, κι ο Έρως, ο ωραιότερος των αθανάτων, που συγκινεί με το γλυκό του πάθος και τους θεούς και τους ανθρώπους, που δαμάζει τις καρδιές και νικάει τις φρόνιμεε συμβουλές>>.
Τι ήταν το χάος κατά τον Ησίοδο; Είναι το διάστημα, αλλά ένα διάστημα που περιέχει <<εν σπερμάτι>> όλα όσα θα αποτελέσουν το σύμπαν. Πρώτα γέννησε το Έρεβος (την αρχαία περιοχή που σύμφωνα με την αντίληψη των αρχαίων εκτεινότανε κάτω από τη γη, τόσο μακριά όσο και ο ουρανός πάνω από τον πλανήτη μας) και τη Νύχτα. Το Έρεβος και η Νύχτα γεννούν με τη σειρά τους τον Αιθέρα (προσωποποίηση του ουράνιου αέρα που περιβάλει τη γη, δεσπόζοντας τη) και την Ημέρα. Ώστε το Χάος είναι η άπαρχη όλων των πραγμάτων, κι αυτό δίχως καμιά βοήθεια, γεννάει το έρεβος και τη Νύχτα. Αυτό είναι το πρωταρχικό και δημιουργό στοιχείο.

1)Κατά τον Όμηρο ο δημιουργός του σύμπαντος ήταν ο Ωκεανός που είχε για σύζυγο τη Θέτιδα. Δυστυχώς δεν υπάρχει καμία ένδειξη στα ομηρικά έπη σχετικά με τους απογόνους αυτού του αρχικού ζευγαριού.