°°කාල_දේව්°°[H͟i͟s͟t͟o͟r͟i͟c͟a͟l͟ ͟B͟L͟]

__°62°__

දෙව්දාර් පියවරක් පසුපසට විසිව ගියේය...

කෙසේද...කෙසේද..ඉදින් ඔහු එය.....
තමා එය සැගවූවානේ..නමුත්......

"කිමද දැන් පවසන්නට යන්නේ....ඔබ මගේ ධාර් නොවන වගද..ආ..."

දෙව්දාර් ඉදිරියට පැමිනි දස්කාල් එක්වරම දෙව්දාර්ගේ වස්ත්‍රය එහා මෙහා කරමින් ඔහුගේ පපුව වසා ගත් කැලැල් අතරින්...ගැඹුරුම අසිපත් පහර දිගේ දෑත ගෙන ගියේ දෙව්දාර් එදෙස බලා සිටින විටදීය...

"දැන් පවසන්නේ...එදින ධාරු මා බේරීමට ගොස් පහර කෑ සලකුණ මෙය නොවන වගද..කිමද දෙව්දාර් මේ...කිම මේ සැම සඟවනුයේ....

එදින අප දේවදාර ගස පාමුල සපත කලා නොවෙද...ආ...කිම දැන් ඔබම කඩ කරනුයේ..කිම  මගෙන් ඔබව වසන් කලේ...මා ඔබ නොමැතිව කොතරම් වේදනා වින්දාදැයි නොදන්නවාද ධාරු...ඔබ කිසිවක් දන්නෙ නැහැ....

මා විදි වේදනා කිසිවක් නොදනී ඔබ..."

ඒත් සමගම දෙව්දාර් හට එකල සිහියට නැගුනේය...
.
.
.

විසල් දේවදාර වෘක්ෂයක් පාමුල...කුඩා දරුවන් දෙදෙනෙකු සිටගෙන සිටියේය...

"ධාර්..."

"......."

"ධාර්"

ඉදින් නැත ..වැඩිමලා කොතරම් කතා කලද බාලයා නම් ඊට පිළිතුරක් නොදුනි....ඇතැම් විට හේ වැඩිමලා සමග අමනාප වී ඇති සෙයකි...

"ධාර්..ධාර්....ධාරූඌඌඌඌඌඌ...කන් නොඇසේද මේ මුග්ධ බාලකයාට...ආ...ධාරූඌඌඌ...දැන් ඔබ අමනාපද..."

වැඩිමලාගේ කන් දෙදරායන මොරගෑම හමුවේනම් බාලයා පරාජය පිළිගත්තා සේයි....

"හුම්..මා අමනාපයි"

"කිමද ඒ...."

"දැන් ඔබට සපත කල නොහැකි කිම...කාල..ආ....".

"කුමටද ධාරු සපතයන්....මා ඔබ දමා කොහිවත් යන්නේ නැහැනෙ ඉදින්..."

"නමුත් කම් නොවේ...සපත කරන්න...කිසි දිනෙක මා හැර නොයන වග"

වැඩිමලා සිනහසෙමින් බාලයා වෙත ඇවිද ගොස්...ඔහුගේ මුව දෙපසට අදින්නට විය..

"හොදයි හොදයි ධාරූ...මා ඔබව හැර යන්නෙ නැහැ  ..නමුදු එසේනම් ඔබත් සපත කල යුතුයි...කුමක් සිදු වුවද නැවත  අප එක් වන වගට...අප හට දිනෙක වෙන් වන්නට සිදු වුවහොත්..නැවත මා සොයා පැමිනෙන වගට..එකගද නුඹ ම්ම්..."