KARDELEN

7.Bölüm

Hoş geldiniz! 🌱

*Asena İrmikçi & Ali Kınık – Bildiğin Gibi Değil

Keyifli okumalar!

🔗🔗

Sevgili Anıl,
Ben büyüdüm. Bugün on altı yaşıma girdim. Sen bana en sevdiğim şarkıcının plağını hediye ettin. Plak şimdi karşımda duruyor. Senden geldiği çok belli. Senin güzel parmaklarınla bana ulaştığı çok belli.

On altı yıllık hayatımın ne kadarını ya da neresinden itibaren hatırladığımı bilmiyorum. Ve inanır mısın, bilmemek daha güzel.

Bugün fizik sınavım vardı. Ve sen farkında olmadan bana başka bir hediye daha verdin ve  bana fiziği sevdirdin. Kelebek sistemini ile ortak yapılan sınavda sayende okul birincisi oldum.

Seninle bir şeyleri sevmek çok güzel. Aslına bakarsan en büyük hediyem, bir avucuma sığan kalbime girmendi. Ve benim bir avucuma sığan kalbin sayesinde içim içime sığmıyor.

Bugün, annenle babana gidip iyi ki seni yaptıkları için teşekkür etmemek için kendimi zor tuttum.

Polis olma yolunda ne kadar azimli olduğunu görüyorum. Ve senin bu çalışma azmini örnek alıyorum. Özel harekatçı olmak için biraz daha odalarda okuyup eğitim alman gerektiğini biliyorum.

Senin polis olacak olman beni gururlandırıyor Anıl. Ben ki dünkü oyuncak bebeklerin saçlarını tarayamadığı için yolan kız, bugün senin için gururlanıyorum.

Ve bu gurur, seni sevmekle eş değer haz veriyor bana.

Biliyor musun, beni sevmediğin için kızmıyorum sana. Ki zaten ne haddime değil mi? Sadece o güzel kara gözlerinin, içimin eridiği zeytin gözlerinin başka gözlere gülmesi o kadar çok dokunuyor ki içimde bir yerlere. Midem desem, kramp giriyor. Beynim desem, uyuşuyor. Akciğerlerim desem, nefesim kesiliyor. Kalbim desem, atmayı bırakıyor.

Seninle nasıl kolaylığa, zorluğa, ağlamaya, gülmeye alıştıysam yine seninle sensizliğe alışıyorum. Farkında değilsin bana sensizliği öğrettin.

Ve farkına varmamak için direniyorum sensizliğe alışmış olmanın.

Büyümek güzel bir şeymiş. Ama seninle beraber büyümek hayatımın en paha biçilmez güzelliği. Bana büyümeyi öğrettiğin için sana her zaman teşekkür edeceğim.

Sana asla sesli söyleyemediğim o sihirli iki kelimemi bırakıyorum buralara. Kulağına fısıldasınlar.

Seni seviyorum...

Ben diyemiyorum ama sen anla.

Seni seviyorum...

🔗🔗

Ne kadar çok çaresiz kalır insan? Kaç gece ıslanır yastıkları? Ya da kaç gece saat başı uyanıp evini kolaçan eder giren oldu mu diye?

Nefeslerimin kelimelerimle beraber bir bir tükendiği anlardan güçlükle çıktığım günler önümden geçerken gücüm elimden alınıyordu. Dayanamıyordum.

O zaman nasıl dayanmıştım?

O acılara, o korkulara, o dürtülere nasıl dayanmıştım?

Aynı gücü istiyorum. Gerekirse her şeyi unutmak uğruna bir şeyi unutmak istiyorum.