Gümüş Kraliçe - Omegaverse

Episode 42

Barış'a birkaç gün buralarda olmayacağımızı haber vermek için tesisin diğer kanadında kalan sığınmacılar için ayrılmış kısımdaki odasına doğru yürüyordum. Koridor nispeten kalabalıktı ve beni gören herkes tuhaf davranıyordu. Konuşmalar kesiliyor, başlar eğiliyor ve arkamdan fısıltılar başlıyordu.

Garip hissetmiştim.

Barış'ın odasının önüne geldiğimde içeride yalnız olmadığını fark ettim. Kapıyı dikkatle tıklayıp açılmasını beklerken de sabırsızdım. Neyseki Barış hemencecik kapıyı açmıştı.

İçeride hemen kapının karşısında Akın oturuyordu. Benim geldiğimi gördüğünde büyükçe gülümseyip göz kırptı. Aynı şekilde karşılık verirken odaya girdim. Çay içiyorlardı.

Odadaki kişinin Akın olduğunu daha girmeden feramonlarından çok rahat tanıyabilecekken onu baskılayan başka bir koku sezdiğim için tanıyamamışım. Fakat şu sıralar gerek mide bulantıları gerekse hamilelikle ilgili tuhaf durumlar yüzünden bazen kokuları olduğu gibi algılayamıyordum. Tamamen bundan kaynaklanıyor da olabilirdi fakat yine de sordum.

"Biri daha mı vardı?" dedim bir sandalyeye otururken.

Odalar tek kişinin rahatça yaşayabileceği küçük birer kutu ev gibiydi. Banyo ve mutfak gibi minik alanları mevcuttu. Buranın önceden ne için ve kim tarafından kullanıldığını merak ettim bir yandan.

"Az önce Kuzey çıktı." dedi Akın garipsemiş gibi.

"Karşılaşmadık." dedim ben tuhafsamayarak. "O zaman, o söylemiştir. Birazdan çıkacağız. Bir kaç gün için." diyerek ben de boş bir sandalyeye oturdum.

"İdare edebilecek misiniz? Bu durumda uzaklaşmanızı hiç istemiyorum." dedi Akın.

Barış önüme sıcak bir içecek bırakıp yanıma geldi ve omuzlarıma sarıldı. Omuzlarıma doladığı kollarını gülümseyerek okşadım ben de.

"Kuzey iyi değil abi." dedim ardından Akın'a dönerek. Yüzümdeki gülümseme silindi ve hüzünle dudak büktüm. "Her şey o kadar üst üste geldi ki, onun neler hissettiğini anlamanın kıyısına bile yaklaşamıyorum. Bir de şimdi gittikçe büyüyen bir bebek var." diyerek iç çektim. "Alfasın, biliyorsundur. Bizi bu kadar yabancının içinde koruyamayacağını hissediyor olmalı."

Akın söylediklerim üzerine yorum yapamadı. Ben de daha farklı bir şeyler konuşmak adına konuyu değiştirdim. Biraz normal ve eski günlerdeki gibi üçümüz vakit geçirdik. En sonunda çıkacağımız vakit yaklaştığında ayaklandım.

" Dikkatli olun. "dedi Barış kapıyı benim için aralarken. Akın da peşimden gelmişti.

Kapının ağzında konuşurken yine insanların tuhaf davrandıklarını gördüm. Bu tarafa hem bakmaya çekiniyor gibi, hem de meraklıydıkar.

" Neden böyle davranıyorlar?"diue sordum kaş çatıp kısık sesle.

Barış, komik bir şey söylemişim gibi güldüğünde daha da meraklandım.

" Arda, bazen çok saf oluyorsun. "dedi Akın gülerek.

" Benim bilmediğim ama herkesin bildiği şey de ne? "dedim huysuzca.

Akın da halime güldüğünde sinirlenmiştim. Sorun ben de miydi yani? Anlamıyordum. Buraya geldiğim ilk andan beri insanların bana farklı davrandıklarının farkındayım ama bunu hiçbir şeye yormamıştım.

"Seni kahramanları olarak görüyorlar." dedi Barış sinirlendiğimi fark ederek tatlı bir gülümsemeyle. "Hepimiz, öyle görüyoruz."

"Bir lidersin," diye devam etti Akın. "Tarihin, ilk kızıl kraliçesi!" diye biraz yüksek sesle ve gururla söylendiğinde gözlerim irileşti.

Bunu ilk duyuşum değildi.

Kuzey'den de duymuştum, kendim de dile getirmiştim fakat bu ikimiz arasındaki basit bir hayalden ibaretti. Asla kendimi bir tahtta, bir lider, bir kraliçe olarak görmemiştim. Yalnızca Kuzey'in kraliçesi olmak istediğim komik bir hayaldi işte.

Ama şimdi, birinin bana bunu sesli söylemesi gerekiyormuş gibi anladığım şeyler..

Tüm bu kızılların bana bakışları, tavırları, saygıları..

Ben bir kahramandım.

Tarihin ilk Kızıl Kraliçesi..

***

Uzun zaman sonra daha uzun bir bölümle gelmek isterdim fakat bir kaç yorumdan sonra bu kitaptan soğuduğum için bir türlü yazamadım.

Aklımda bir kaç bölüm sonra final yapmak var, yaklaşık altı bölüm filan sürebilir. Biraz yavan olacağını da düşünüyorum ama yapacak bir şey yok.

Beklemede kalın 💋