Sil Gözünün Yalnızlıklarını

92.Bölüm

Barış saçlarımı okşarken daha sakindim. Sizi çok seven birisini paramparça edişinizi bir anda hatırlamak berbat hissettiriyordu. Barış'a baktığımda gülümsemişti. "Seni çok seviyorum. Çok..." "Gerçekten mi?" Beni onaylayınca gülümsedim ve göğsüne sığındım. "Ben de seni seviyorum." "Biliyorum." Beni yatağa itip üzerime çıkınca gözlerine baktım. "Kendini suçlama. Biz bunları aştık. Çok oldu... Ben anlıyorum seni. Gerçekten anlıyorum ve hiç kızmıyorum Nis. Aksine hak veriyorum. O gidişin... Canımı çok yaktı ama döndüğünde daha da güçlendik. Kalp kıran o sözlerin yoktu. Ben de daha özgür bıraktım seni. Ve biz birbirimizi tanıtıp ona göre hareket ettik."

"Özür di..." "Dileme. Hata yapmadın. Doğru olduğuna inandın sadece. Belki de o an için en doğru kararı verdin." "Seni üzerek mi?" Başımı iki yana salladım ve gözlerine baktım. "Kendini mutlu ederek..." "Aşk böyle değildir ama..." "Nisa sen yanımda mutsuz mutsuz kalsan da adı aşk olmazdı. Kendini suçlama. Öpeyim mi bir kere?" "Lütfen..." Barış beni öperken gülümsedim. Dudaklarımdan, yanaklarımdan, burnumun ucundan ve alnımdan öpmüştü. Huzurla izledim onu. "Aşk nasıl bir şey bilmiyorum. Ama ne olursa olsun sen bensiz ben de sensiz eksik kalırdık. Yani umarım öyledir senin için de..." Sessiz kaldım. Hislerimi hatırlamıyordum ki...

Onu kandırmak istemezdim. Belki de yeniden gitmek istiyorumdur. Hatırlamıyordum. Ona sığınıp kokusunu içime çektim yeniden. Göz kapaklarıma dokunan elleriyle gülümsedim. "Ağlamak yok serseri." "Yok." Başımı iki yana salladım ve gözlerine baktım. "Kendini suçlamak da yok." "Yok." Dudağıma uzun bir öpücük kondurmuştu. Gülümseyip tenini okşadım. "Şey... Beraber bir şeyler mi yapsak? Canım pasta istiyor." "Neden olmasın?" "Yapabilirsin bence. Yeteneklisin." "Teşekkür ederim serseri. Ve evet senin için daha önce bir kaç kez yaptığımda beğenmiştin." Beni elimdne tutup kendine çektiğinde bunu aniden yaptığı için epeyce yakınlaşmıştık.

"Sevgilin olmuştu ya bir ara..." "Ee Nisa Hanım? Bu gereksiz ayrıntıyla ilgili ne öğreneceğim acaba?" Gülümsedim ve dudaklarına baktım. "Hiç... Belki bilmiyorsundur." Ben gideceğimde beni yeniden kendisine çekmişti. "Yok öyle ortaya bir şey atıp sonra kaçmak falan..." Ona yaklaşıp göğsünü okşadığımda derin nefesler almıştı. "Şey... Ben pasta yemek istiyorum." Barış kendinden geçmiş bir halde dudaklarıma yaklaşınca birbirimizi uzun uzun öpmüştük. Barış'ın yüzünü okşarken mırıldandım. "Seni çok seviyorum. Özellikle de bana pasta yaptığın zamanlarda." "O zaman benim kendimi sana sevdirmem gerek." Barış kalkıp mutfağa giderken sırtına atlayıp sıkıca sarıldım ona.

"Yaranın durumu nedir? Zorlanıyorsan ineyim." "Ölecek olsam yine taşırım seni sırtımda. Manyak seni." Gülüp saçlarını dağıttım. Mutfağa gelince tezgaha oturup onu izlemeye başladım. O malzemeleri karıştırırken öyle mükemmel gözüküyordu ki... Adeta bir büyücü gibi büyülemişti beni. Her şeyi tamamlayıp pastayı dinlenmesi için bıraktığında dudaklarımızı birleştirdim. Birbirimizi öperek odaya ilerlerken adımlarım fazlasıyla dengesizdi. Barış belimden kavrayıp beni tutmasa belki de bayılırdım... Kapı sesiyle irkildim. "Boş ver Nisa. Yaralıyız sevişelim." Yutkundum ve başımı iki yana salladım. "Kim geldi bakalım." Barış oflarken kapıyı açtığımda Berkan ve Cemal'in geldiğini gördüm.

"Geçmiş olsun diyelim istedik. Bir de merak ettik sizi. Hiç sesiniz çıkmıyor." Barış beni kendine çekince gülümsedim. "Sevgilimle baş başa vakit geçiriyoruz." Barış'a bakarken yutkundum. "Sevgilinim değil mi?" "Daha fazlası..." Gülümsedim. "Çok yakışıklısın." İkisi gülüp oturunca biz de oturmuştuk. Ama Barış beni üzerine çekince gülümsedim. Dizlerine oturmuştum. "Nisa bir şeyler hatırlamaya başladı." "Vay... Beni hatırlıyor musun?" "Hayır Beko. Ben hafızamı bölümlere ayırdım sadece sevdiklerimi hatırlıyorum. Yani sadece kendimi ve sevgilimi." Ben güldüğümde Barış da kocaman öpmüştü yanağımdan... "Keşke mümkün olsa Barış'ım..."