Sil Gözünün Yalnızlıklarını

90.Bölüm

Barış'ın Ağzından ||

Gözlerimi açtığımda başımda hissettiğim ağrıyla yutkundum. Neredeydim böyle? "Barış..." Sesin geldiği yöne bakarken afalladım bir an... "Beko?" "Oh... Şükür." Odadan çıktığında gergince tavanı izliyordum. İçeriye giren doktorlar bedenimi kontrol ederken sessizce bekledim. "Geçmiş olsun Barış Bey... Nasıl hissediyorsunuz?" "Hissetmiyorum... Hiçbir şey. Nisa..? O iyi mi?" "Bilgim yok ama buradan çıkıp öğreneceğim. Şimdi bana odaklanın lütfen." "Nisa iyi mi? Önce onun durumunu bilmek istiyorum." "Bakın Barış Be..." "Nisa'm iyi mi? Bilmek istiyorum, yalvarırım." "Peki..." Hemşire odadan çıkarken o doktor da bir kaç kontrol yapıyordu.

...

"Göreyim." "Barış iyileşmedin." "Beko onu görmem gerek." "Ah inatçı! Oğlum bu aletler olmasa..." "Tamam. Telefonumu ver bana. Onun yanına git. Konuşmam gerek. İyi olduğunu bilmem gerek." "Peki... Bakayım uyanık mı?" Berkan giderken saçlarımı düzeltip kıkırdadım. Telefonum çalarken gülümsedim. Elbette Beko arıyordu ama nedense görüntülü değil. Sıkıntıyla bir nefes aldım ve binlerce kez dua ettim. Ardından gergince telefonu açtım. "Şansına küs kardeşim, henüz uyanmamış." "Beko yalan mı söylüyorsun gerçekten iyi mi?" "Gerçekten iyi kardeşim. Sadece uyanmadı henüz. İstersen görüntülü arayay..."

Telefonu kapatıp onu görüntülü ararken hemen açmıştı. Nisa öylece tüm güzelliğiyle uyurken derin nefesler aldım. "Bak kardeşim Nisa gayet iyi... Burada normal odadayız. Yani sorun yok... Hem odası da sana çok yakın. Ne kadar çabuk toparlarsan o kadar çabuk gelip onu kendin görürsün. Sadece uyanmayı bekliyor. Şimdi Cemal yanına gelecek ben de Nisa'yi burada bekliyorum kardeşim. Uyanır uyanmaz haber vereceğim. Korkma olur mu?" Onu onaylarken yutkundum. "Nis... Beni duyuyorsan eğer uyanmak için fazla bekleme olur mu? Sensiz aldığım her nefes canımı yakıyor..." Gözyaşlarımı silip yutkundum.

Ardından da derin bir nefes alıp toparladım kendimi. "Her şeye rağmen mutluydun ya hani söz veriyorum daha da mutlu olacaksın. Ama lütfen hemen iyileş." Dolu gözlerimle ona bakıp burukça gülümsedim ve yutkundum. "Gerekirse ömrümden veririm sana ben. Seni çok seviyorum. Çok... Beko çok dikkat et güzelime. Yoksa fena olur ha..." Berkan gülüp beni onaylarken telefonu da kapatmıştık... İyiydi, kendine gelecekti ve yeniden mutlu edecektim onu. Yorgunca gülümserken ekrandaki o güzel yüzüne bakıp gülümsedim. "Seni koruyamadığım için özür dilerim serseri. Ama iyi olmana ihtiyacım var."

Kapı tıklandığında toparladım kendimi. "Gelebilirsiniz." Bir hemşire kapıyı açıp bana bakarken gergince bir nefes aldım. "İyi misiniz Barış Bey bir ihtiyacınız var mı?" "Eşime ihtiyacım var. Hem de çok ihtiyacım var. Onun dışında iyiyim. Her şey yolunda." "İyi olmanıza sevindim. Çok geçmiş olsun. Ayrıca bunlar size ve eşinize aitmiş." Bana yüzük ve kolyeleri getirince burukça gülümsedim. "Teşekkür ederim." "Rica ederim. Çok geçmiş olsun yeniden." O kadın çıkarken ben de yüzüklerimize bakıp gülümsedim belli belirsiz. Kısa süre sonra Cemal gelmişti. "Vay kardeşim, geçmiş olsun. Korkuttunuz bizi. Neyse ki ikiniz de iyisiniz."

Nisa'nın Ağzından ||

Yanımdaki çocuk bana şaşkınca bakarken biraz doğruldum. "Ne? Niye baktın öyle doktor değil misin?" "Klasik Nisa şakası değil mi bu?" Onu süzerken derin bir nefes aldım ve biraz doğrulup ona baktım. "Doktor değilsen odada ne işin var." "Nis..." "Doktoru çağırır mısın lütfen?" Ayağa kalkıp gergince bana bakarken onu izledim. "E hadi..." Odadan çıktığında saçlarımı düzeltip kıkırdadım. "Hasta yatağında bile güzel gözüküyorum demek... Baksana çocuk kafayı yedi..." Bir süre durup düşündüm. Buraya neden gelmiştim ki? Düşündükçe başıma giren ağrıyla yüzümü ekşittim.

Gelen doktor bir kaç soru sorduğunda ve gerekli kontrolleri yaptığında o çocukla ikisi çıkacaklardı ki seslenip durdurdum. "Şey... Ben yalnız mıydım kazada? Bilmiyorum... İçimde bir eksiklik var ve..." "Hayır Nisa'cım yalnız değildin." "İyi mi o, yani her kimse..?" "Gayet iyi. Yorma kendini, bol bol dinlen olur mu?" "Teşekkür ederim... Onu görebilir miyim?" Sesim titrerken bana bakmıştı. "İkinizin de biraz dinlenmeye ihtiyacı var." Doktor ve o çocuk odadan çıkınca yine yalnız kalmıştım. Gergince yanımdakinin kim olduğunu düşünsem de asla bulamadım. İçimde tuhaf bir sıkıntı, bir acı vardı. Ama neden?