Sil Gözünün Yalnızlıklarını

Final

Birkaç Ay Sonra Nisa'nın Ağzından ||

"Barış..." Barış'ın yanına gidip derin bir nefes aldım. "Beni görmek istemişsin birtanem. Ben hep buradayım tam kapıda." Solgun yüzüne bakıp yutkundum. Yanına gitmek istesem de bunun ona zarar vereceğini biliyordum. "Nisa..." Sesi çok yorgundu. Gözümü kapatıp derin bir nefes aldım. "Gitmem gerek. Burada daha fazla kalamam biliyorsun Barış." Başını iki yana sallarken bana bakmıştı. "Bitti." Başımı iki yana sallarken derin nefesler aldım. "Bu masal da bitti Nisa. Üzgünüm. Bize mutlu bir son yazamadım." "Hayır... İyi olacaksın." "Yalvarırım yanıma gel."

Barış'a bakarken öyle halsiz ve güçsüzdü ki yanına gittim hemen. Onu kollarımın arasına alıp yüzünü okşadım. "Böyle konuşma." "Nisa gücüm bitti. Yemin ederim ki çok savaştım. Ama yapamadım. Özgür ruhlu kızım benim. Hayallerimiz gerçek oldu. Gurur duyuyorum seninle." "Henüz değil. Olmaz, daha senin hayallerini gerçekleştireceğiz." Kokumu içine çekerken göğsüme sığınmıştı iyice. "Benim hayallerim senden ibaret, gülünce kısılan o gözlerin var ya, benim en büyük hayalimde onlarda kendi yansımamı izleyebilmek..." Avuç içine uzun bir öpücük bıraktım ve yeniden huzurla gülümsedim.

"Özür dilerim ama sanırım gitmem gerek." Başımı iki yana sallayıp yüzünü sardım. "Yapma." Gülümserken dudağına uzun bir öpücük kondurdum. "Bebeğimiz olacaktı hani? Söz veriyorum sen kaç tane istersen... İşi bile bırakırım evden çıkmam. Kendimi bir daha asla övmem ve herkese söylerim, ben Barış'ın eşiyim derim herkese... Yalvarırım gitme, söz veriyorum Nisa Yağcı olarak devam edeceğim bundan sonra. Hatta açılışta ilk konuşmayı da sen yapabilirsin." Gücünü yavaş yavaş yitirirken yüzünü okşayıp gözlerine baktım. "Kendini daha çok övmeni istiyorum ben. Eve kapanma, daha çok karış hayata. İşine daha sıkı sarıl ama hayattan kopma... Eşsiz ruhunun eşi olabilmek çok özel serseri... Ama bana özel kalmak zorunda değil. Yalvarma bana."

"Gökyüzümü, özgürlüğümü alma ama benden." Dolu gözlerimle gözlerine baktığımda elimi sımsıkı kavramıştı. Dudağıma minik bir öpücük kondurmuştu. "Bana dokunmanı özleyeceğim." "Gitme." "Seninle gurur duyuyorum. Hep mutlu ol. Yalnız kalma ama kimseyi beni sevdiğin gibi sevme. Biliyorsun ben kıskanç bir adamım." Gülümsediğinde panikle yorgun gözlerine baktım. "Barış eğer o gözlerini kapatırsan öldürürüm seni bak." Barış halsizce gülerken dolan gözlerim onu görmemi zorlaştırıyordu. "Ah serseri, gözlerimi kapatırsam zaten ölmüş olurum." Yüzümü okşarken dudağıma minik bir öpücük daha kondurmuştu.

"Nasıl canım acıyor tahmin bile edemezsin. Ama ben yine de seninle olduğum için mutluyum. Ne olursa olsun sen hep benim Nisa'msın." "Aptal. Öyleyim tabii. Hep de öyle kalacağım." Kısa bir sessizliğin ardından huysuzca baktım ona. "Madem gitmekte bu kadar kararlısın o zaman beni de götür." Barış başını iki yana sallarken yüzünü sımsıkı sardım. Gözyaşlarımı silmişti. "Yapma seni ağlarken görmek istemiyorum. Cemal'e söyledim bir daha üzmeyecek hiç seni, senin hep yanında olacak. Ben de seni bekliyor olacağım. Hem arkamdan kötü bir şey söylerseniz rüyalarınıza girer hepinizi korkuturum." Barış üzülmemem için alaya vuruyordu yine her şeyi. Ama işe yaramazdı ki ben onu çok seviyordum..." "Barış gideceksen beni de götür."

"Benim gittiğim yer... Çok sıkıcı Nisa sen sıkılırsın. Mutlu ol. O açılış konuşmasını yap. Ben hep yanında olacağım. Ve seninle hep gurur duyacağım." "Sen varsan sıkılmam. Yalvarırım yapma. Beni de götür." "Orası çok soğuk ve sen soğuğu hiç sevmezsin." "Ve sen de hemen hasta olursun. Kim bakacak sana? Düşündün mü hiç?" Barış iyice solgunlaşırken bana sıkıca sarılmıştı. "Sana bunu yaşattığım için üzgünüm. Keşke hiç dönmeseydin. Ölmek istemiyorum Nisa." Gözlerimi kapatıp derin nefesler aldım. Bu anı gerçekten yaşıyor muyduk? Yaşıyor olamazdık değil mi? Birazdan kabustan uyanacaktım ve Barış beni sakinleştirecekti. Saçlarımı tarayıp şefkatiyle saracaktı beni. Başımı iki yana salladım hızla.